O złym człowieku rządzącym Bielawą

Chce mi się wyć, gdy czytam o złym człowieku rządzącym Bielawą.

Piszę o wielu sprawach, które bolą, niepokoją, irytują, czy wręcz wywołują wściekłość przeciętnych mieszkańców Bielawy, a ich inspiratorem, wręcz źródłem jest Obywatel Ryszard, rządzący w magistracie. Najczęściej dotyczą one, łagodnie mówiąc niefrasobliwości w wydawaniu pieniędzy podatników. Braku pomysłu na miasto i jego rozwój. Korzystaniu z płatnej pomocy ludzi, którzy z miastem nie mają nic wspólnego, a łączy ich jedynie wyznawanie podobnych poglądów. Choć może przesadzam, że owi Oni mają jakieś poglądy, prócz troski o stan zasobności swojego portfela i konta. Może i te „wynaturzenia” można by znieść, ale gdy w grę wchodzi szafowanie losami ludzi i narażanie ich na ból i krzywdę, to granica mojej tolerancji tutaj się kończy. Piszę o tym, czytając materiał z DTP-24 autorstwa Piotra Laskowskiego o casusie panów Leszka Lora i Witolda Runowicza. Kto zna, ten pewnie pamięta, o co chodzi w sprawie. Dla nieznających tematu, krótkie streszczenie. Było jak w owej piosence o „Trzech przyjaciołach z boiska”. I choć bohaterowie opowieści nie byli przyjaciółmi, to łączyła ich młodość, historia, wydarzenia i miasto. Tym trzecim nie mógł być nikt inny, jak Obywatel R. Jak pisze autor:

– „Znają się dobrze jeszcze ze szkoły. Za wczesnego Gierka razem kończą bielawskie Technikum Włókiennicze. Starszy o pół roku Rysiek jest o klasę wyżej. Zgodnie z obowiązującymi sloganami „Polska rośnie w siłę, a ludziom żyje się dostatnio”. Obaj absolwenci w to wierzą, pamiętając jeszcze siermiężne czasy Gomułki. Zaraz po szkole wstępują do PZPR. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych Ryszard nabiera pewności, że jedynie z partią warto wiązać przyszłość. Leszek w tym czasie dojrzewa do zupełnie innych wniosków. Pierwszy przełom – lata 1980/81. Leszek Lor rzuca legitymację partyjną i zaczyna organizować „Solidarność” w Bieltexie. Ryszarda Dźwiniela partia awansuje na II sekretarza w potężnym Bielbawie. W stanie wojennym zbliżający się do trzydziestki Lor kolportuje ulotki, pisze teksty kabaretowe, występuje w kabarecie i… na przesłuchaniach milicyjnych, gdzie obijają mu buzię i straszą. 30-letni Dźwiniel zostaje przez PZPR nagrodzony stanowiskiem I sekretarza. Trwa na tym stanowisku aż do 1990 i może by trwał dalej, gdyby nie padła partia. Jeszcze w czerwcu 1989, tuż przed pamiętnymi wyborami pisze w Piśmie Bielawskich Zakładów Przemysł Bawełnianego „Krosno”: Ludzi nie można mamić, lecz trzeba pokazać wizję, ku której zmierzamy. Władza taką wizję ma, jest ona zawarta w deklaracji wyborczej PZPR. Złośliwi mówią, że ta wizja jest realizowana dziś przez burmistrza Bielawy. W latach dziewięćdziesiątych 40-letni Leszek Lor zostaje urzędnikiem samorządowym i przewodniczącym Związków Zawodowych Pracowników Urzędu Miejskiego w Bielawie i Jednostek Organizacyjnych Gminy. Jego bezpośredni przełożony, Witold Runowicz, kierownik Referatu Funkcjonowania Miasta jest w tych związkach szefem komisji rewizyjnej. Tymczasem Ryszard Dźwiniel wygrywa wybory i zasiada w ratuszu, jako burmistrz. Jest nim do dziś. Fajnie jest być burmistrzem, choć praca ta ma również cienie.”

Bo ileż „złej krwi” mogą napsuć rzutkiemu urzędnikowi patrzący na ręce związkowcy? Sporo, gdy ręce nie zawsze świecą czystością. Dlatego gra zaczyna przypominać dziecięcą zabawę w kotka i myszkę. Ale o tyle groźną, że gra się losami i życiem ludzi. Dla naszego Ryszarda to małe piwo. W czerwcu 2012 zwołana ad hoc opozycja, próbuje odwołać burmistrza. Jak twierdzi autor materiału – On (burmistrz) sam apeluje o powstrzymanie się od udziału w referendum wiedząc, że w przypadku większej frekwencji nie ma szans. Na wszelki wypadek w komisjach wyborczych zasiadają najwierniejsi „pretorianie”. Wiceburmistrzowie, prezesi spółek miejskich, kadra kierownicza urzędu. Bielawa to nie Paryż, tu wszyscy się znają. Od niechętnego głosowaniu Dźwiniela zależą losy pracowników jednostek samorządowych i ich rodziny. Mimo swojej niechęci do niego, bardzo wielu nie ryzykuje pokazania się w lokalach wyborczych. Lor i Runowicz głosują, bo uważają, że nie mają podstaw do pozbawiania się swojego konstytucyjnego prawa.

„Po kilku miesiącach i nienagannej dwudziestoletniej pracy burmistrz występuje do swoich podwładnych a przełożonych Runowicza i Lora o „ocenę pracownika samorządowego”. W obu przypadkach zapada ocena negatywna. Runowicz zostaje przeniesiony na niższe stanowisko. Nie wytrzymuje presji i sam odchodzi z urzędu. Lor zostaje poddany drugiej „ocenie pracownika”. Znów wynik negatywny…..Przy milczącej postawie związkowców 14 października Dźwiniel rozwiązuje umowę z Lorem. Zwolnił go też z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia, który dobiegnie końca 31 stycznia 2014 roku. Trzy tygodnie przed jego sześćdziesiątymi urodzinami. Sprawa trafia do sądu. Przeciwko Leszkowi Lorowi staje kancelaria prawna Jarosława Pelplińskiego (ta, która zastępuje prawników biorących pieniądze za etaty w ratuszu). Ile to będzie kosztowało podatników?”

Takim pytaniem kończy się materiał Piotra Laskowskiego. Nie wiem, czy kiedykolwiek zdyscyplinowany rzecznik magistratu odpowiedział na to pytanie. Czy potrafiłby odpowiedzieć na pytanie, co kierowało jego Szefem, gdy niszczył tych ludzi? Mało ważne. Każde zdanie usprawiedliwienia takiego zachowanie będzie brzmiało fałszywie i wzbudzało moją niechęć. Bo nie ma nic podlejszego niż wykorzystanie swojego stanowiska do zaspakajania nienasyconych ambicji i niszczenia ludzi. I to by było na tyle – jak mawiał nieodżałowany profesor Stanisławski.

Wciąż zniecierpliwiony Bielawianin

Opublikowano dnia 28.09.2014 autor: admin

Na stronie porozumieniedlabielawy.pl

        Ponownie informuję, że to nie jest artykuł mojego autorstwa. Jednak temat ponownie poruszany, dotyczy moich kolegów z okresu pracy z „Bieltexu”. Znamy się bardzo dobrze, choć kontakty obecnie są bardzo sporadyczne, a nawet zupełnie przypadkowe. Nie dalej jak w zeszłym tygodniu „moczyłem kije” na zbiorniku „Sudety”, licząc po cichu, ze może ostała się tam chociaż jedna ryba, ale chyba jednak nie, bo nic nie brało, z nudów rozglądałem się po okolicy i właśnie nadchodził po koronie zbiornika pan Leszek. Na pewno by mnie nie poznał, gdybym go nie przywołał. Pogadaliśmy jak i jako starzy znajomi.

            Po kurtuazyjnym wstępie, z którego wynikało, że się w ogóle nie postarzeliśmy, przeszliśmy do konkretów, których wystarczyło na całe półtorej godziny. Oczywiście nie wszystko nadaje się do przekazania na bloga, albo jeszcze na to nie czas, ale dla uzupełnienia powyższego artykułu, można coś dodać. Otóż sprawa sądowa, wydawało by się taka prosta, jeszcze trwa. Według mojej oceny pan Leszek ma sprawę wygraną i dobrze byłoby, żeby zakończyła się ona przed wyborami, bo byłaby to kolejna przegrana w sądzie przez Dźwiniela. Dotyczyła ona, jak zostało powiedziane, związków zawodowych, ale nie było powiedziane, że Dźwiniel zwoływał zebrania członków związku w Urzędzie bez wiedzy i zgody przewodniczącego. Co na tych zebraniach było omawiane, to już burmistrz wie i może w swojej kampanii wyborczej o tym opowiedzieć, albo odpowiedzieć na pytanie postawione w związku z tą sprawą, chociaż jestem przekonany, że nie odpowie.

            Pytałem też o maturę naszego burmistrza, ale pan Leszek nie wie niczego więcej w tej sprawie, niż ja.

            I jeszcze jakiś dziwny zbieg okoliczności. Ja twierdzę, że burmistrz Dźwiniel jest złym człowiekiem i „zniecierpliwiony Bielawianin” myśli tak samo. Ilu ludzi w Bielawie myśli podobnie? Ja wierzę, że wystarczająco dużo, aby pokazać już wkrótce Dźwinielowi, gdzie jego miejsce.