Zamek Sandreckich

   

   Ten zamek Sandreckich, trywialnie nazywany zameczkiem zapewne przez to, że mieścił się w nim ośrodek szkolno – wychowawczy, może być kolejnym, kontrowersyjnym obiektem w naszym mieście. Chęć sprzedaży zamku gminie Bielawa przez Urząd Powiatowy w Dzierżoniowie na preferencyjnych warunkach, nie spotkał się z zainteresowaniem naszych władz. Wiadomo – z powiatem się nie rozmawia, bo powiat Bielawie szkodzi. A szkoda, że się nie rozmawia, bo można się przecież, przynajmniej w niektórych przypadkach dogadać. Tych przypadków byłoby zapewne więcej, gdyby Bielawa miała innego, lepszego burmistrza, bo z tym obecnym, steranym szesnastoletnim pilnowaniem stołka już trudno się dogadać nie tylko powiatowi.
            Mam to szczęście, a może nieszczęście, że mieszkam po sąsiedzku z zamkiem i parkiem, który był jego integralną częścią. Mam nadzieję, że z zamkiem nie będzie takich hocków-klocków jak z parkiem. Zapewne znajdzie się odpowiedzialny kupiec. Może trzeba będzie obniżyć jeszcze cenę, żeby ktoś to kupił. Jest zapewne kłopotem dla prywatnego inwestora, że to jest zabytek. Są w związku z tym pewne wymagania konserwatora zabytków. Ja, jako mieszkaniec Bielawy chciałbym, żeby to miasto ten zabytek kupiło i na pewno miasto o tym myśli. Taki zamek, z taką historią oddać w cudze ręce – to nieodpowiedzialność. Ale jeśli nasz, jeszcze nam „panujący jaśnie oświecony” burmistrz Dźwiniel, zabierze się za to tak, jak zabrał się w 2006 roku za zbiornik, to będzie tak z zamkiem, jak jest ze zbiornikiem.

            A można by zrobić w nim muzeum, bo to dotychczasowe, powołane do istnienia dzięki staraniom niezapomnianego dyrektora Miejskiej Biblioteki Publicznej dra Rafała Brzezińskiego, w sposób podły zwolnionego ze stanowiska w listopadzie zeszłego roku, pęka już w szwach. A pęka dlatego, że mieszkańcy Bielawy i ich potomkowie nawet daleko mieszkający od Polski, przekazywali swoje cenne eksponaty widząc w panu dyrektorze Brzezińskim osobę, która dzięki swojej pasji zasługuje na zaufanie. Nie będę ukrywał, że wiele z tych osób, po zwolnieniu pana dyrektora, chciało swoje eksponaty odebrać.

            Można tam również zrobić galerię z prawdziwego zdarzenia, o czym wspominał mój wnuczek, a nie gnieździć się w jakichś mokisowskich korytarzach, a już wkrótce barlowskich. Czy zasługuje na takie traktowanie prawdziwa sztuka? No, ale Bielawianom można wcisnąć każdy kit i korytarz nawet nazwać - „Galeria Korytarz”.

            Na dużym terenie otwartym zamku, można postawić jakiś samolot, np. Messerschmitta, a naprzeciwko niego Hurricana. Można też postawić jakąś armatę. Oryginalnych pomysłów na zagospodarowanie całego kompleksy na pewno znalazłoby się sporo, a jeśli dopuścić by do tego znakomitości z Magistratu, byłoby i o czym pisać na blogu.

            Nie będę na razie wybiegał w przyszłość, bo po co strzępić sobie jęzor po próżnicy.

            Jeszcze drobna dygresja, zupełnie nie związana z tematem – może ktoś wie, a może nie. 
       Kiedy pisałem w tekście „Ja, jako mieszkaniec…”, przypomniałem sobie anegdotę o Mieczysławie Moczarze, „autorze” słynnej książki „Barwy walki”. Otóż Moczar, który był partyzantem, zwykł przechwalać się tym mówiąc:

            - Ja, jako były partyzant…”

            Było to tak częste, że aż słuchaczy czasami nudziło. I złośliwcy, nawiązując do tego wstępu jego przechwałek, dali mu przezwisko – „Jaja kobyły”.

            Ciekawe, czy ktoś o tym wiedział.

            A Moczar „Barw walki” nie napisał. Ktoś mu napisał, ale nikt nie chce się do tego przyznać. Wiadomo, z UBP nie ma żartów. 

http://pl.wikipedia.org/wiki/Barwy_walki_(powie%C5%9B%C4%87)

http://www.tvsudecka.pl/0,4530-zameczek_w_bielawie_na_sprzedaz.html