Będą zdejmować krzyże!

To jest oczywiste, że nowy rząd pod dowództwem Donalda Tuska krzyże z miejsc publicznych będzie rugować. Są już zapowiedzi poszczególnych polityków z wrażych opcji, że relacje Kościoła i tak zwanego Państwa, będą w radykalny sposób zrewidowane. Nawet będzie zerwany konkordat ze Stolicą Apostolską. Działalność Kościoła będzie zredukowana do widzimisię guru Tuska i jego popleczników w rządzie, sejmie i senacie.

            Napisałem – „tak zwanego Państwa”, uzasadniając to tym, że obecna większość parlamentarna i w związku z tym samym część suwerena, uzurpują sobie prawo do jednoznacznego określenia Państwa – „Państwo to my i nic wam k… do tego”. Zrobimy, co chcemy i co nam k... zrobicie?

         Mój ojciec, Zenon Stawicki zmarł w rodzinnym Włocławku, w swoim domu w dniu 13 czerwca 2020 roku, przeżywszy 96 lat. Można by powiedzieć w jego imieniu słowami świętego Pawła:

 „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego.”   2 Tm 4, 7-8.

            Tata już nic nie powie, nic nie wspomni. Teraz my, pozostający w rodzinie, jesteśmy niejako depozytariuszami jego bogatego życia. Jest kwestia, czy nam się chce sięgać do tych korzeni, z jakich wyrośliśmy? Czy chce się nam zastanowić i powiedzieć – „wiary ustrzegłem”?

            Po śmierci taty zaproponowałem opisanie pamiątek, jakie są na ulicy Kapitulna 64 we Włocławku. To też jest świadectwo naszego życia. Każdy najmniejszy przedmiot, każda z pietyzmem przechowywana przez mamę kartka, a nawet świstek – świadczą o rodzinnej historii, wkomponowanej nawet w życie narodu, narodu od 966 roku chrześcijańskiego, katolickiego. Jak to bywa w takich sytuacjach, całe odium tematu spadło na mnie, choć już praktycznie od 1970 roku we Włocławku nie mieszkam.

            No i piszę.

            Jedno z takich wspomnień, napisane może w zeszłym roku, dotyczy właśnie krzyży. W naszym rodzinnym domu są krzyże i są wyeksponowane, i jest to dla nas zupełnie normalne. Kopiuję to wspomnienie:

 

            DREWNIANE KRZYŻE

 „Jak już wielokrotnie zdarzyło mi się we Włocławku, dowiaduję się rzeczy, których nie wiedziałem, albo nie pamiętam. Tak było z tymi drewnianymi krzyżami. Mama zapytała mnie, czy wiem, co to za krzyż stoi na „ołtarzyku” w pokoju na stole w wazonie? Nie wiedziałem. I wydawałoby się, taki prosty, drewniany krzyżyk, a tyle w sobie ma treści.

 

                                   

            Dzięki dobrej pamięci naszej mamy, Teresy Stawickiej, dowiedziałem się, o tej ciekawej historii, która przecież tak bezpośrednio, namacalnie dotyczyła mnie, ale i moich braci – Józefa i Stanisława. A więc to nie jest jeden krzyż, ale były trzy!

            Trzecią klasę szkoły podstawowej nr 12 we Włocławku na ulicy Feliksa Dzierżyńskiego (przed wojną – Wiejska i obecnie też Wiejska) rozpocząłem w 1959 roku (rocznik 1950). Józef chodził do drugiej, a Stachu poszedł do pierwszej. To był ostatni rok, kiedy religia była jeszcze w szkole. Religii w szkole uczył ksiądz Targosz, ale to nie był ksiądz z naszej parafii Stanisława Biskupa. Prawie nic z tamtego okresu nie pamiętam. Nie pamiętam też, jak to było z tymi krzyżami.

            Religii w szkole w czwartej klasie już nie mieliśmy. Mogę przypuszczać, że i wtedy zdjęto krzyże ze ścian w klasach, a pamiętam, że na pewno były. Krzyż wisiał centralnie na ścianie nad tablicą, a po jego bokach, na portretowych zdjęciach, przywódcy ludowego państwa - Polski Ludowej – różni w różnych klasach. Trudno mi teraz odtworzyć, którzy, ale być może: Bierut, Rokosowski, Cyrankiewicz, Gomółka. Na ten tryptyk mówiło się – Pan Jezus i dwóch łotrów.

            Rodzice naszej szkoły protestowali przeciwko zdjęciu krzyży, a gdy stało się to faktem  w takiej sytuacji postanowili, że uczniowie będą mieli krzyże ze sobą w tornistrach. Taka była akcja. Czy one były jakoś eksponowane, tego nie wiem, z opowiadania mamy jednak wynika, że nam takie krzyże zrobił własnoręcznie tata. Inni uczniowie mieli też krzyże zakupione.

            Na dowód tego, że to nie tylko ten krzyż w wazonie na stole w pokoju, mama wskazała na taki sam krzyż nad drzwiami w mieszkaniu po rodzinie sąsiadów. Sprawdziłem. Faktycznie taki krzyż wisi.

 

                              

 

            Pozostaje więc odnaleźć jeszcze jeden krzyż do kompletu.

            Czy ktoś pamięta tę historię?

            Jest teraz sporo o krzyżach w szkołach i o religii w szkołach w Internecie. Warto do tej historii wrócić, bo znów są zakusy, aby tak religię jak i krzyże ze szkoły, i z miejsc publicznych wyrugować, tym razem jednak chcą tego sami ludzie i sami uczniowie. A jak będzie, to też dużo zależy od rodziców tych dzieci i samych dzieci, które na religię uczęszczają, bo władze państwowe są za utrzymaniem i religii w szkołach, i krzyży w szkołach, i w miejscach publicznych.”

            Wypada jeszcze napisać zakończenie posta. Właściwie to każdy czytelnik, katolik, niech sobie to zakończenie dopisze, bo wiara, krzyż, przez całe życie mu towarzyszy. Tego nie da się uniknąć. Towarzyszy mu od Chrztu Świętego, po katolicki pogrzeb z Chrystusowym Krzyżem.