Artykuł, który się nie ukazał

Tak się zdarza. Takie sytuacje, jak daje to ta, są i choć zaskakujące, trzeba przecież przyjąć je do wiadomości i pogodzić się z tym.

            Jak zawsze w ostatnim roku, w niedzielę, wysłałem kolejny artykuł do redakcji DDZ24.EU, gdzie pisałem felietony i miałem „swoje” miejsce na siódmej stronie. Napisałem „pisałem”, bo już pisanie skończyło się. Oczekiwana w piątek Gazeta z moim artykułem nie ukazała się i jak dowiedziałem się, DDZ24.EU zakończyła swoją misję. Artykuł pozostał i szkoda, żeby się zmarnował, dlatego go publikuję. Usunąłem nazwiska, bo w zaistniałej sytuacji nie ma to już sensu.

            Dziękuję Redakcji DDZ.24.EU za możliwość pisania artykułów – a było ich wydrukowanych 29. Dziękuję za kolejną, redaktorską przygodę, jaka przytrafiła mi się na stare lata. No i dziękuje Czytelnikom, którzy „mnie” czytali i oszczędzili mi gorzkich uwag w ocenie tekstów.

DOBRZE ŻYCZĘ - Pożegnania

Kiedy piszę ten artykuł, jesteśmy tuż przed Nowym Rokiem już w końcówce starego. Udało mi się jakoś prześlizgnąć ze swoimi felietonami na łamach gościnnej Gazety DDZ24.EU w ilości 25 sztuk przez cały ciekawy rok i można powiedzieć, że się już tu zasiedziałem. Wyrażając otwarcie swoje poglądy i stanowiska, zapewne nie wszystkim przypadło to do gustu, zwłaszcza w połączeniu z moją działalnością podstawową, czyli blogowaniem, do czego odnośny odnośnik pozwolono mi umieścić na tej stronie. Amatorszczyzna jaką reprezentuję w swoim pisaniu nie raz spotkała się z ostrą krytyką ze strony władz tak świeckich jak i kościelnych, a wszystko to dlatego, że pisałem prawdę taką, jak ją rozumiem, wykorzystując przy tym prawo do swobodnej wypowiedzi w ramach tzw. „wolności słowa”. Zdaję sobie sprawę, że ci urażeni i nawet obrażeni, zastanawiali się nad rozwiązaniem kwestii mojego pisania i może to faktycznie się stać, gdy znajdzie się jakieś lokalne lobby, które skutecznie mnie wyeliminuje chociażby z tej Gazety. Jak na razie mam ten komfort, że mogę pisać, co chcę. Oczywiście staram się nie narażać nikomu i nie narażać nikogo, dlatego nikogo nie przepraszam, choć może i uraziłem.

           

Piszę to w kontekście pożegnania felietonisty, sąsiada z szóstej strony Gazety, kolegi Redaktora Adama Pajdy, który przez dwa ostatnie lata zmagał się z pisaniem obszernych, jak na felietonistę, artykułów w cyklu „Panie Adamie, co słychać w Polityce?”.  Jak pan Adam zaznacza – przejął niejako schedę po śp. redaktorze Jerzym Jankowskim, czym musiał być zaskoczony.

           

Ja ze śp. Jerzym Jankowskim polemizowałem swego czasu w „Dzierżoniowskim Tygodniku Powiatowym” i była to polemika ostra, bo gość próbował przekonywać czytelników, jakim to dobrodziejstwem ciągle jest socjalizm i komunizm, i choć pan Pajda przejął po śp. towarzyszu Jankowskim również schedę polityczną, to już z panem Adamem nie polemizowałem, bo jego artykuły raczej dotyczyły spraw samorządu lokalnego, a te zahaczające o politykę nie były prowokujące.

           

Z miłym zaskoczeniem odnotowuję, że kilka razy w felietonach Adama Pajdy zaakcentowane było moje stanowisko odnoszące się do troski o Bielawę. W tej kwestii ze swoim redakcyjnym kolegą byłem zgodny. Choć z pozycji; jeden z Lewicy, drugi z Prawicy - jakoś było nam po drodze w budowaniu lepszego miasta, w którym razem zamieszkujemy. W tym działaniu również łączyła nas niechęć do nas lokalnej władzy i totalne niezrozumienie, i choć władzy dobrze życzyliśmy, podczas ostatnich wyborów otrzymała sprawiedliwą ocenę.

           

Chociaż może wydawać się to dziwne, z panem Adamem Pajdą tak naprawdę spotkałem się dopiero w 2017 roku i to całkiem przypadkowo. Znaleźliśmy od razu wspólny język, jakbyśmy znali się od dawna.  Sama deklaracja, że mogę dzwonić do niego o każdej porze dnia i nocy, o tym dobitnie zaświadcza.

           

Skończyły się felietony o samorządzie, o sprawach opisywanych szczegółowo i tak, aby były zrozumiałe, a o których próżno było szukać odniesień choćby w „Wiadomościach Bielawskich” lukrujących magistrackie torty. Ja doceniam pracę, jaką włożył felietonista Adam Pajda w swoje artykuły. Rozumiem ogrom pracy, jaka została włożona w te artykuły, kosztem cennego czasu emeryta i kosztem rodziny.

Za to wszystko serdecznie panu Adamowi dziękuję.

           

Pisanie felietonów często jest inspirowane brakiem akceptacji dla tego, co się aktualnie dzieje w polityce – tej dużej i tej małej. Jest to pisanie w trosce o coś, co ucieka, co się wymyka spod kontroli, co coś próbuje zmieniać i psuć zarazem, a nie ma na to zgody. Dlatego trzeba pisać i pisać odważnie. Felietonista często jest przedstawicielem tych, którzy nie potrafią napisać i przekazać tego, co ich nurtuje, z czym się nie zgadzają. Oczywiście – można coś palnąć jako anonimowy na jakimś forum, wrzucić temat, ocenić i na tym poprzestać, ale na wyłożenie sprawy i to pod swoim imieniem, i nazwiskiem najczęściej już odwagi brakuje. Dlatego zachęcam do pisania nowych i nawet tych „pyskatych”, tych wiecznie niezadowolonych z reformy szkolnictwa jak radny powiatowy (…), jak kandydatka na radną powiatową aktywistka (…), która wypunktuje wszystkie mankamenty nawet najlepszej zmiany i rzeczowego radnego (…). A może jakieś inne objawienia? A może wróci do pisania kandydat na radnego (…)? Wszak jego odejście z Gazety oceniam w kategoriach straty, bo dobrze się go czytało i ceniłem za odwagę. I proszę się nie bać, że za pisanie zostanie się odsądzonym od czci i wiary, że postawa prezentowana w pisaniu zostanie oceniona przez osoby, po których byśmy się tego nie spodziewali, jako nikczemna. To jest ta cena, jaką płaci się za pisanie prawdy i odważne głoszenie swoich poglądów.

           

Ale mimo to – warto.

           

Zastanawiam się, czy warto DOBRZE ŻYCZYĆ, skoro po życzeniach często jest gorzej. Może właśnie lepiej byłoby życzyć źle i zgodnie z zasadą przekory będzie wtedy odwrotnie, a więc lepiej. Jednak, jako tradycjonalista, DOBRZE ŻYCZĘ i to nawet wszystkim, a szczególnie właśnie tym, którzy dobrych życzeń ode mnie raczej się nie spodziewali.

           

Ja się z Czytelnikami nie żegnam w starym roku – mówię – do widzenia, a za ojcem Adamem Szustakiem - nawet – paaa!

                                                                                 BBBS Bielawski Bloger Bolesław Stawicki

                                                                                 www.boleslawstawicki.blogspot.com