Stanąć po stronie

W ostatnim okresie obiegła Internet informacja z wydarzenia, jakie miało miejsce w jednej z podwarszawskich wiosek podczas pogrzebu piętnastolatka, który zginął w wypadku samochodowym. Nie będę przybliżał całej tej sytuacji, bo jest ona opisana w linkach i tylko z tych linków ją znam. Jak zwykle była okazja, aby wypowiedzieć się i ocenić ten incydent, zająć stanowisko i pozostawić temat bez wniosków tak ze strony świeckiej jak i kościelnej z życzeniem, aby takie sytuacje najlepiej już nie miały miejsca.

https://wiadomosci.wp.pl/skandaliczne-slowa-ksiedza-na-pogrzebie-15-latka-czesc-osob-wyszla-z-kosciola-6218952365696641a

http://www.fakt.pl/wydarzenia/polska/warszawa/radzymin-awantura-na-pogrzebie-15-latka-skandaliczne-slowa-ksiedza/6sm77tt

https://wiadomosci.wp.pl/wierni-wygonili-proboszcza-z-kosciola-omal-nie-doszlo-do-linczu-6219611360348289a

https://wiadomosci.onet.pl/kraj/prymas-polski-o-zachowaniu-proboszcza-z-zalubic-absolutnie-niedopuszczalne/dvp8y7e

            Należało spodziewać się bardzo wielu komentarzy i to z różnych stron. Oberwało się nawet prymasowi, że nie broni swoich, czyli księży. Choć podobno w przepisach kościelnych sprawy pochówku zmarłych są dopracowane, to jednak, jak się okazuje, ich interpretacja budzi już zastrzeżenia i potem rodzi problemy. Są delikatne granice, które łatwo jest przekroczyć tak w jedną, jak i w drugą stronę. Ten przykład dowodzi, że są rozterki i dylematy przeżywane przez rodzinę zmarłego i księży. Sprawy delikatne.

            W uczynkach miłosiernych co do ciała czytamy, żeby zmarłych pochować i każdemu to się należy. Nie znaczy to jednak, że pogrzeb musi być katolicki. Są wyjątki, kiedy taki pogrzeb chrześcijaninowi (człowiekowi, który jest ochrzczony) z urzędu „nie przysługuje”. Chodzi o tych chrześcijan, parafian, którzy z kościołem nie chcą mieć nic wspólnego. Nie mam na myśli grzeszników, bo wszyscy grzeszymy, ale ludzi, którzy reprezentują sobą postawę zdecydowanie gorszącą czy nawet tylko wykluczającą się świadomie ze społeczności wiernych. Był taki pogrzeb zasłużonego, dobrego człowieka w Bielawie na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Był niewierzącym i nikt nie miał jemu, ani rodzinie za złe, że pochowany był „bez księdza”, jak to się potocznie mówi.

            Zasłużony dla kultury Stanisław Grzesiuk, bard Warszawy, śpiewał w jednej z ballad:

Księdza do mnie nie wołajcie

Niech nie robi zbędnych szop

Tylko ty mi przyjacielu

Spirytusem głowę skrop

I tak można potraktować w niektórych przypadkach pogrzeby. Rodzina, znajomi, traktują pogrzeb jak jakieś podniosłe widowisko, bo tak wypada, a zresztą inaczej nie można, bo co powiedzą w wiosce. To jest oszustwo i sprowadzanie duszpasterskiej posługi zmarłym do rozszerzonego pakietu usług zakładu pogrzebowego.

Odnalazłem nagrobek Stanisława Grzesiuka w Internecie – nie ma na nim żadnych symboli religijnych. Był konsekwentny w tym, co głosił i czym żył.

Sprawa dotyczy nie tylko pogrzebu. Rodzice, wychowawcy, sami zainteresowani – dzieci, młodzież i dorośli, z Kościoła sobie kpią. Chrzczą swoje pociechy, nie wiedząc, co robią i co mówią podczas ceremonii; tak rodzice tych dzieci jak i chrzestni. Wielu z nich żyje w konkubinacie i nie zamierzają tego zmieniać. Wypowiadają słowa, że będą dzieci wychowywać w wierze katolickiej, a robią zupełnie co innego. Jeśli rodzice mają ślub kościelny, to też o wychowaniu w wierze katolickiej publicznie mówili podczas przysięgi małżeńskiej. Proszę sobie przypomnieć. I co? Przysięgali też, że współmałżonka nie opuszczą aż do śmierci, a potem jednak opuścili, nieraz z błahego nawet powodu, albo tylko dlatego, że ktoś obok okazał się bardziej atrakcyjny.

Do I-szej Komunii idą wszyscy, bo już uszyta sukienka i załatwiona sala, ale połowa z tych dzieci i również połowa ich rodziców, nie ma z Kościołem nic wspólnego. Kościół sam siebie oszukuje, ulegając roszczeniowej postawie niewierzących rodziców. Podobnie było z bierzmowaniem. Teraz coś się zmieniło w tej sprawie, o czym też pisałem.

W Bielawie mamy 25% katolików utożsamiających się z Kościołem, to znaczy tych, którzy są we wspólnocie. Reszta to tacy, którym nie można zarzucić, że są niewierzący i to o tych właśnie rodzina kiedyś upomni się, aby pochować ich po katolicku. I Kościół ich po katolicku chowa i stawia krzyże na grobach, choć oni sobie z tego za życia kpili.

Mówi się o miłosierdziu, wymaga się miłosierdzia, miłosierdzia nawet się żąda, tylko co pod tym terminem rozumie się? Wszystko mi wolno, bo wszystko będzie mi wybaczone. No i zapewne jeszcze święty Piotr pogłaszcze po łysej główce.

Z konsekwencji swojego zachowania trzeba sobie zdawać sprawę i nie narażać Kościoła na takie incydenty, jakie miały miejsce podczas wspomnianej ceremonii pogrzebowej i nie narażać potem na takie komentarze.

Liturgia pogrzebowa w naszym Kościele katolickim nie jest nastawiona na tragizm wydarzenia, ale na nadzieję zmartwychwstania i życia wiecznego. Daje otuchę i pocieszenie. Sprawia, że pogrzeb nie jest żałosnym widowiskiem.

Celebrans podczas obrzędu pogrzebu czytał:

„Nasz brat zasnął w pokoju z Chrystusem. Z wiarą i nadzieją życia wiecznego polecajmy go miłosierdziu Bożemu. Prośmy Boga, aby Michał, który przez chrzest stał się przybranym dzieckiem Bożym i w ciągu życia karmił się Ciałem Chrystusa, teraz został wezwany na ucztę dzieci Bożych w niebie i razem ze Świętymi stał się dziedzicem obiecanej nagrody wiecznej. Módlmy się do Boga również za nas, pogrążonych w żałobie, abyśmy razem z naszym bratem mogli wyjść naprzeciw Chrystusa, gdy On, Życie nasze, objawi się w chwale. Niech ta nadzieja przenika nasze skupienie i naszą modlitwę”

Czy Michał faktycznie chciał być przybranym dzieckiem Bożym, o czym wspomniano w modlitwie? Czy Michał faktycznie karmił się Ciałem Chrystusa, jak to mówi modlitwa za jego duszę?

Módlmy się i my za Michała, jak modlono się na jego grobem:

Jezu, Ty płakałeś nad śmiercią Łazarza, pociesz tych, którzy płaczą nad śmiercią Michała.

            Jezu, Ty wskrzeszałeś zmarłych do życia, obdarz naszego brata życiem wiecznym.

            Jezu, Ty obiecałeś zbawienie pokutującym, wprowadź naszego brata do nieba.

            Jezu, Ty obmyłeś naszego brata wodą chrztu i w sakramencie bierzmowania obdarzyłeś go Duchem Świętym, przyjmij go do grona swoich wybranych.

            Jezu, Ty posilałeś naszego brata Najświętszym Ciałem i Krwią swoją, daj mu udział w uczcie Twojego królestwa.

            Jezu, Ty widzisz, że cierpimy z powodu śmierci naszego brata, daj nam pociechę płynąca z wiary i umocnij w nas nadzieję życia wiecznego.