Moje rowery – Damki

No, na damce to ja na pewno na miasto nie wyjechałbym. Co by ludzie powiedzieli. Są jednak takie sytuacje, że nie wypada – nie wypada odmówić.

            I tak było z tą damką na zdjęciu. Sąsiadka z innej klatki zapytała mnie wiosną 2012, czy nie chcę roweru, bo jej sąsiadka ma niepotrzebny i wystawi pod śmietnik. Zaproponowałem, żeby przyprowadziła na stojak pod naszą klatkę. Za jakiś czas stał. Właściwie na chodzie, tylko nie miał siodełka i sztycy. Założyłem siodełko i rozpytałem w rodzinie czy ktoś chciałby. Chętny się znalazł i rower już nie mój.

         W 2006 roku koleżanka Jadzia z zakładu pracy, zaproponowała mi zbędną damkę. Może za to, że wcześniej wyremontowałem jej górala. To był jakiś polski turystyczny rower, z cienkimi oponami i tylną przerzutką. Trzeba było zrobić przegląd generalny, wyczyścić, wyremontować. Pamiętam, że robiłem próby na obwodnicy. Rower zawiozłem przy okazji do rodziny w Polskę. Kiedy odwiedziłem rodzinę ponownie, dowiedziałem się, że roweru nie ma. Jak się okazało, był bardziej potrzebny u przyjaciół rodziny i go wydali. Trochę było mi głupio, choć nie komentowałem tego, że napracowałem się dla obcych mi ludzi.

              Biała damka sąsiadów długo stała w wózkowni po ich wyprowadzce. Przeszkadzała. Proponowałem, żeby ją zabrali, ale nie była im potrzebna. Ostatecznie nabyłem ją za marne grosze wraz z dwoma dziecięcymi rowerkami. Rowerki wyremontowałem i pomalowałem, i wnuczki uczyły się na nich jeździć, a o jakiś rower, zbiegiem okoliczności zapytała inna koleżanka z pracy. Dostała damkę za darmo. Czy jeździła na niej ?– nigdy nie pytałem.