Wiersze Stanisława Wojnara

Pro memoriam

                                                                                                  Mojemu „pokoleniu”

Wybaczcie – prosi - dzieci kochane!,

Wnukowie nasi – was także – prosi!,

To pokolenie nieokiełznane,

Które wam w spadku nędzę przynosi…

Hasła wolności, które tak szumnie,

Niesione były przez podżegaczy,

Oswobodziły was tylko głównie,

Od praw należnych wam i od pracy!

To pod hasłami obrony ludu,

Który swą pracą wznosił wartości,

Ustroju zmiany dostąpił cudu

Establishmentu kwiat fałszywości…!

Teraz opływa we wszelkie dobra,

Lud zaś roboczy bez pracy zdycha!

By nędzny ochłap zasiłku pobrać,

Musi się przez gąszcz „biurek” przepychać!

Zdesperowani za pracą jadą,

Czasami w bardzo odległe strony,

W kraju w tęsknocie pozostawiając

Rodziny swoje: dzieci i żony…

A rząd bryluje! Zbiera pochwały,

Tych, których podszept to właśnie sprawił,

Że się ten system zawalił cały,

Tysiące ludzi pracy pozbawił…

Lecz pamiętajcie wy „stroiciele”

Naród, choć biedny, moc ma ogromną!

Kiedyś, ktoś stanie na jego czele,

I wam wystawi „cenzurkę skromną”…

Historia wiele zna takich przemian,

Że oszukani, nagle się budzą,

I roztrzaskując ten „obłudy klan”,

Powiew godności znów dają ludziom!!!

                                                                                                 Bielawa, 30 stycznia 2013 r.