Patrzę przez okno

   

       Jeden z komentatorów na moim blogu, zapewne sympatyk obecnego burmistrza, zwrócił się do mnie 20 listopada z zachętą;

Niech pan popatrzy przez okno i zobaczy jak Bielawa się zmieniła…

            To oczywiście część wypowiedzi. Chodziło o to, żebym wreszcie zauważył pozytywne zmiany, jakie w Bielawie zachodzą. Ja takie zmiany widzę i to bardzo, ale w sferze działania naszej Spółdzielni Mieszkaniowej z wizerunku, której bez krępacji Dźwiniel korzysta poprzez opinię tych, którzy o co chodzi, nie wiedzą.

            Nie lubię patrzeć przez swoje okna, ponieważ widzę, że właśnie Bielawa od długiego czasu się nie zmienia pod moimi oknami.

            Widzę ohydny dom należący do MZBM, przy którym od nigdy nic się nie robi.

            Po lewej stronie widzę fragment parku i badziewne budy i z jeszcze bardziej badziewnym ogródkiem.

            Widzę ohydną trafostację z ohydną ścianą i wiecznym przy niej bałaganem. I ten betonowy słup przed tym budynkiem, służący do biesiad młodzieży męskiej i żeńskiej z pobliskiej szkoły, zakrapianych alkoholem przy paleniu tytoniu i nie tylko, przetykanymi co drugie słowo przekleństwami.

            Widzę wał ziemny wokół przychodni „Salubris”, o którego usunięcie walczę bezskutecznie z władzami miasta od dwóch lat, a który szpeci to miasto od ponad lat pięciu. Mieszkańcy posesji od strony ulicy Parkowej, też są bezradni.

            Poprzez druty widzę wieżę naszego parafialnego kościoła i góry, a na bliższym planie ciągle zamokniętą ścianę komórek i dach trafostacji zasypany suchym chlebem dla ptaków.

Nie takie widoki chciałoby się oglądać, choć wielkich wymagań nie mam.