Moja przygoda ze "Zwiastunem"

              „Zwiastun” – to nasze czasopismo parafialne.

            On był od dawna, jak pamiętam, a nawet początkowo nazywał się „Pielgrzym”. Pisali w nim nasi księża i parafianie, których podziwiałem i szanowałem również za to, że potrafili do tego miesięcznika napisać. Za to, że mieli odwagę, talent i temat do opracowania. Nawet mi do głowy nie przyszło, żebym ja coś, kiedyś napisał, a inni czytali.

            Ale przyszedł rok 2005 i autokarowa pielgrzymka do Wambierzyc w związku z 25 rocznicą koronowania figurki Matki Bożej, która od tamtego czasu nazywa się Matką Bożą Królową Rodzin. Pielgrzymka była na dwa autokary; jeden prowadził ks. Daniel, a drugi ks. Godlewicz.

            Pracowałem wtedy na składalni „Bielbawu”. Opowiedziałem wrażenia związane z tą pielgrzymką, a przy okazji te dotyczące koronacji w 1980 roku, w której uczestniczyłem, koledze Mirkowi. Na drugi dzień podczas spotkania w zakładzie powiedział mi on, że ks. proboszcz prosi mnie, abym na temat tych dwóch wydarzeń napisał artykuł do parafialnego „Zwiastuna”. To było dla mnie zaskoczeniem, bo przecież nigdy w życiu żadnego artykułu nie napisałem. Ale jak tu odmówić proboszczowi i koledze skoro chodziło się do szkoły? Choć widziałem w tym trudność nie do pokonania, to również widziałem jakąś konieczność świadczenia, jako chrześcijanin i katolik. Zapytałem, na kiedy mam napisać. Na czwartek, usłyszałem w odpowiedzi, a był wtorek. Myślałem, że może mi ktoś pomoże, ale z problemem zostałem sam.

            No i napisałem (odręcznie, bo komputera jeszcze wtedy nie miałem) artykuł na dwie strony gazety z załączonym zdjęciem, które osobiście wtedy w 1980 roku wykonałem. Artykuł ukazał się i z radością swój tekst mogłem przeczytać w prawdziwej gazecie. To niewątpliwie był mój debiut.

            Z tego, co dobrze pamiętam, to pisałem jeszcze artykuł na prośbę ks. Pawła z zachętą do pójścia na pielgrzymkę do Częstochowy w 2011 roku, ponieważ uczestniczyłem w takiej pieszej pielgrzymce na Jasną Górę w 2010 roku i atmosferę jej, trudy, cel znałem z autopsji. Znaczące opracowanie tej pielgrzymki jest na blogu.

            Kiedy po zapaści tej parafialnej gazety, kiedy to połowa nakładu zostawała, czasopismem zainteresował się w tym roku nowy ksiądz – ks. Łukasz, pod jego kierownictwem tworzyło się coś nowego, co gazetę ożywiło. Pisałem już o tym wcześniej. Zachęcony śmiałą propozycją, że przyda się każda para rąk do redagowania czasopisma i ja się zgłosiłem, i życzliwie zostałem przyjęty. W październikowym numerze ukazały się dwa moje reportaże i zostały zaakceptowane. Podjąłem się pisania felietonów pt. „Jak to jest…?”, aby zmierzyć się z trudnymi tematami, jakie obserwuję w naszej parafii, aby zmienić coś na lepsze, aby parafianin bardziej świadomie zaangażowany był w życie parafii i w liturgię.

            11 listopada po kolejnym, trzecim już spotkaniu redakcji z moim udziałem, ksiądz opiekun redakcji poprosił mnie o pozostanie. Nie wróżyło to niczego dobrego. Usłyszałem, że ksiądz proboszcz nie życzy sobie, abym ja dalej pisał do „Zwiastuna”. Zdziwiło mnie to, jak również sposób, w jaki to rozstanie się odbyło. Ks. proboszcz wyrzucił mnie z redakcji bez rozmowy, bez uprzedzenia, bez konsultacji z nowo powołaną właśnie Redaktor Naczelną i tak bezceremonialnie. No i dlaczego proboszcz, skoro gazeta podobno jest niezależna?

            Zrobiło mi się przykro, bo zdałem sobie sprawę, że musiałem zrobić coś strasznego, co w oczach ks. proboszcza dyskredytuje mnie aż tak, że aż nie widzi on, aby moje teksty czytali jego parafianie. Skojarzyłem wypowiedź proboszcza z niedzieli, kiedy to wyraził się, że wstydzi się za „takich katolików”, wcześniej informując, że jacyś ludzie „uważający się za katolików”, piszą złe rzeczy w Internecie. Może to właśnie ja w oczach proboszcza jestem jednym z tych katolików, za katolika uważających się, a za którego ks. proboszcz się wstydzi? Oczekuję na jednoznaczne stwierdzenie, tym bardziej, że „takich katolików”, jak usłyszeliśmy, jest podobno więcej. Jest zrozumiałe, że przed „takimi katolikami” prawdziwych katolików powinno się bronić i najlepiej zrobi to nasz ks. proboszcz poprzez eliminowanie ich z życia publicznego parafii.

            W odruchu wyraźnej niesprawiedliwości zapytałem – dlaczego? Odpowiedzi jednak nie przytoczę, bo w takiej sytuacji, mógłbym przytoczyć ją niedokładnie, ale liczę na odpowiedź pisemną od ks. proboszcza po moim odwołaniu od jego bezprecedensowej decyzji.

            No cóż. Żyć trzeba dalej. Tylko jak żyć z takim piętnem?

            I tak zakończyła się moja przygoda z parafialnym czasopismem „Zwiastun”.

           

            Ja do „Zwiastuna” pisać nie przestaję, aby nie zawieść moich czytelników, którzy mają nadzieję, „że nie dam sobie ust zamknąć”.  Korzystając z propozycji Redakcji, aby przysyłać teksty do cyklu „Od czasu, do czasu”, od czasu do czasu coś napiszę, a na pewno raz w miesiącu z zapoczątkowanego cyklu „Jak to jest…?”. Czy te artykuły zostaną wydrukowane, to już będzie zależało od ks. proboszcza. Mam prawo pisać do gazety parafialnej nawet jako straszny grzesznik, dopóki nie zostanę wyrzucony przez naszego porywczego proboszcza z Kościoła Katolickiego, nawet jeśli mnie ekskomunikuje.

            Niezrozumiałe są również dla mnie powody, dla których do tej pory nie ukazał się listopadowy numer czasopisma, który powinien ukazać się, zgodnie z planem 2 listopada.