„Niewierzący”

Mamy pierwszy dzień nowego roku 2024 i jednocześnie w Kościele katolickim Święto Bożej Rodzicielki Maryi. No, nawet nie wypada, aby w takim dniu nie odejść od polityki, aby napisać coś religijnego.

            No to może właśnie zwrócę się do tych tak zwanych, jak sami się zwą –„niewierzących”. Napisałem w cudzysłowie, bo ja nie wierzę, że są ludzie niewierzący. Oni tak tylko udają, że są niewierzący, a może po prostu pogubili się w życiu i tak jest im wygodnie. Niech sobie ktoś nie wyobraża, że zaraz będę filozofował, bo na filozofii się nie znam, ale słyszałem, że każdy człowiek ma w sobie pierwiastek wiary, ma jakąś tęsknotę, którą określa się mianem – wiara. Nie będę zajmował się różnymi wierzeniami, różnymi religiami, bo i tak zaraz usłyszę zarzut, że nie mam nawet do tego elementarnej wiedzy, a i katolik, to znaczy ciemnogród, ale krótko skoncentruję się na naszej wierze katolickiej, czy może nawet trochę szerzej – chrześcijaństwie. Oczywiście, w takim wypadku nieodłączną religią jest judaizm, z której chrześcijaństwo się wywodzi.

            Zwracam się do tych „niewierzących”, którzy, określając łagodnie, ze swojej wiary na pewnym etapie swojego życia zrezygnowali. Okoliczności takiego dramatycznego czynu zapewne są różne i może nawet ciekawie byłoby z takim „niewierzącym” zrobić jakiś wywiad, choć zapewne zaraz powie – to moja prywatna sprawa. Dobrze zapamiętać – moja prywatna sprawa! Czy taki nie potrafi obronić i uzasadnić swojej decyzji?

            Święty Jan Paweł II papież, będąc chyba ze swoją pierwszą pielgrzymką we Francji, zwrócił się do zgromadzonych (piszę z pamięci): „Najstarsza córo Kościoła, co zrobiłaś ze swoim chrześcijaństwem?!” To mocne słowa, dramatyczne słowa.

            I można zapytać zdeklarowanego „niewierzącego” – Co, człowieku, zrobiłeś ze swoją wiarą?!. Jesteś ochrzczony, przystąpiłeś do I-szej Komunii Świętej (zapewne masz z tej uroczystości masę zdjęć), przyjąłeś sakrament bierzmowania, ba, nawet masz ślub kościelny i ochrzciłeś swoje dzieci, choć zabrakło już odwagi i determinacji, żeby wychować je w duchu wiary, a co przysięgałeś podczas ich chrztu i swojego ślubu.

            Wracam do tego stwierdzenia – to moja prywatna sprawa!

            Jeśli tak, to dlaczego prześladujesz swoich współbraci w wierze? Czy sam niewierzący, chcesz tym „dobrem” obdzielać tych, którzy jeszcze w wierze pozostają? Czy nie jesteś w tym podobny do Sławomira Nitrasa, który deklaruje się jako katolik, ale przed Kościołem pragnie katolików bronić, a samych katolików – piłować? Wyobrażasz to sobie?

            A teraz powtarzaj:

Nie wierzę

w Boga Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi,

i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał, wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego, stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych.

Nie wierzę

w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Amen.

            Czy pamiętasz jeszcze, jak to było onegdaj?

            Mam taką książkę profesora, filozofa, Leszka Kołakowskiego – „Jeśli Boga nie ma…”.

            Przeczytałem ją, swego czasu, od początku do końca. Mało co z niej zrozumiałem, bo pisana naukowym językiem filozofów, ale zainteresowała mnie sama osoba autora, chociaż wcześniej już o nim słyszałem. To czołowy w PRLu filozof marksistowski, który pracował nawet dla KC PZPR. Oczywiście do partii należał. Miał sporo przeżyć, by ostatecznie umrzeć na emigracji w Oksfordzie w Anglii w 2009 roku. Ciało sprowadzono do Polski i pan profesor z honorami i po katolicku został pochowany na wojskowym cmentarzu powązkowskim w Warszawie. Spoczywa w towarzystwie Jacka Kuronia, Ryszarda Kuklińskiego i Bronisława Geremka.

            Właśnie interesowało mnie to, czy na jego grobie jest krzyż, symbol chrześcijański.                    Krzyż jest.

            Kiedy jest się na cmentarzu, jakoś trudno odszukać tam nagrobki tych „niewierzących”. To naprawdę rzadkość. Na wszystkich pomnikach są krzyże. Na żadnym nagrobku nie zauważyłem sentencji – „Byłem niewierzący”.

            I na Twoim nagrobku, Szanowny Niewierzący – będzie zapewne krzyż, a w godzinie swojej śmierci powiesz – Wierzę! – czego Ci szczerze życzę.

            Swego czasu satyryk, profesor Jan Tadeusz Stanisławski, w jednym ze swoich występów w czasach PRL-u wypowiedział taką sentencję:

            „Jeżeli, daj Boże, Pana Boga nie ma, to chwała Bogu; ale natomiast jeśli, nie daj Bóg, Pan Bóg jest, to niech nas ręka boska broni.”

            Co chciał przez to powiedzieć?

            Tę sentencję, zapewne prowokacyjnie, wypowiedział w podobnej wersji do klasy nasz wychowawca, też komunista, Jerzy Stawski. Nie pamiętam, w jakich to było okolicznościach i dlaczego to powiedział, ale zapamiętałem. Na jego nagrobku jest krzyż. Zmarł w 2022 roku w wieku 92 lat. Bardzo go ceniłem i szanowałem. Miał dużo czasu, aby pewne sprawy przemyśleć.

            I jeszcze na koniec odkrycie na Facebooku ostatnich dni – bard Aleksander Tura.           Niech przemówi śpiewając o Panu Bogu:

https://www.facebook.com/aleksander.tura/videos/1422901331983001

            Dobrej nocy życzę. Niech przyśnią Ci się Aniołowie, a kiedyś niech zabiorą Cię do raju, jak to jest w żałobnej pieśni.