Inna niedziela

To, co kiedyś było jak najbardziej normalne, tak po prostu zostało zabrane. Oczywiście winna jest sytuacja, jaka nam się przytrafiła i to na całym świecie: pandemia, koronawirus, covid-19 i jeszcze inne hasła z tym związane. Choć epidemia bezpośrednio nas w Bielawie nie dotyka (mam na myśli masowe zarażenia) to jednak skutki obostrzeń, jakie zostały wprowadzone – już tak. Ja nie mam dalej problemu z aktywnością, ale zabrana swoboda dużo kosztuje. No i ta obawa, że przecież młodzieńcem się już nie jest i choć jakoś nie dopatruję się u siebie „chorób towarzyszących”, to i mnie ten koronawirus dopaść przecież może. Stosuję się do wszystkich zaleceń, aby zmniejszyć ryzyko zakażenia, ale też korzystam z możliwości, jakie daje stopniowe łagodzenie restrykcji.

            Zaryzykowałem i poszedłem dzisiaj do naszego parafialnego kościoła na mszę św. na godzinę 9:30. Zaryzykowałem, czy mnie wpuszczą, bo może jest już limit wiernych, mając te 15 m2 na osobę z uwzględnieniem powierzchni świątyni. Nie znalazłem danych odnośnie naszego kościoła, nie liczyłem obecnych, ale wszedłem bez problemu. Szok – wszyscy zamaskowani – za wyjątkiem celebransa i kaznodziei.

            Zanim jednak wszedłem, dochodząc do kościoła widać wyraźnie znaki nowego czasu. Wszyscy szyją maseczki, a w temacie 5G są tak rozbieżne opinie, że mam problem, do kogo mam się przyłączyć – zwolenników, czy przeciwników? To pierwszy taki przypadek, gdy widzę, że na tablicy przeznaczonej na klepsydry, wiesza się inne ogłoszenia, choć według niektórych znawców mające związek z przyspieszonymi zgonami szczególnie ludzi chorych i w podeszłym wieku.

     Dziwnie minęło Triduum Paschalne, Wielkanoc i kolejne niedziele przed ekranem komputera. „Bywałem” w Kłodawie, Częstochowie, próbowałem w Wirach, choć mi się nie udało, kusiła Bochnia i Łódź u jezuitów, ale najlepiej czułem się w Piskorzowie u św. Nepomucena. Można było się skupić, tym bardziej, że z tamtą społecznością przed zarazą uczestniczyłem w niedzielnych zgromadzeniach wiernych.

          Nie było święcenia pokarmów w kościele w Wielka Sobotę, z czego nawet jestem zadowolony i Pan Jezus zapewne też, bo przynajmniej ci jednodniowi katolicy nie profanowali swoim zachowaniem naszej świątyni, jak robią to od lat za przyzwoleniem naszych księży.

            Dzisiaj siedziałem bezpiecznie pod ścianą bocznej nawy, nie korzystając z dobrodziejstwa wygodnej ławki. Radość, że wreszcie można być z żywym Kościołem. Znajomi księża, znajomi ministranci, znajomi parafianie i ci znajomi z widzenia.

            Czy coś się zmieniło w naszym kościele przez ten czas mojej w nim nieobecności? To odczuwa się odruchowo.

            Nie da się nie zauważyć, że został zdetronizowany św. Michał Archanioł z Gargano. Na jego postumencie w prezbiterium miejsce zajęła figura Chrystusa Zmartwychwstałego. Sama figura archanioła znalazła tymczasowe miejsce na bocznym ołtarzu przy wizerunku i relikwiach św. Jana Pawła II. O figurze św. Michała z Gargano już wiele napisałem i nie będę tego wspominał, ale szkoda mi trochę tego świętego, którego od czasu do czasu z postumentu zdejmuje się i ustawia w jakichś dziwnych miejscach, aby potem przywrócić mu znów splendor. To jest nawet śmieszne, bo skoro już ma się ten cokół, to po co takie dziwne zmiany? Ale rozumiem, że czasem trzeba miejsca ustąpić, nawet z piedestału. A w ogóle to zauważyłem, że ciągle jest moda na te plastikowe (?) figury świętego Michała Archanioła i już we wszystkich bielawskich kościołach są.  No może nie ma jeszcze w Miłosierdzia, ale i nie ma kościoła, tylko kaplica.

            Ludzie ci sami i zachowania te same. Tylko jakoś dziwnie w tych maseczkach. Dziwnie się modli i śpiewa kościelne pieśni. Do komunii też przystępuje się inaczej. Pana Jezusa przyjmuje się na rękę, choć jest też możliwość przyjęcia tradycyjnego, bezpośrednio do ust przy balaskach. To tego nowego sposobu komunikowania, podchodzi się rzędami w głównej nawie. Jest przynajmniej porządek, o co też już kiedyś apelowałem w związku z tym, że podczas komunii, kiedy było wielu wiernych, panował tłok i niegodne zamieszanie.

            Po każdej mszy św., według zalecenia episkopatu, śpiewa się pełną wersję suplikacji. To bardzo przejmująca prośba, którą odśpiewuje się w szczególnie drastycznych okolicznościach. Dzisiaj chodziło o odwrócenie epidemii i odwrócenie klęski suszy, która już nam zagraża. Nie rozumiem tylko, dlaczego mamy śpiewać już na początku: „Święty Boże, święty mocy”, a nie „święty mocny”? I to już taka niepoważna tradycja w naszym kościele, że błędy wszelkiego rodzaju w wyświetlanych tekstach ciągle biją po oczach i nie ma mocnych, aby zrobić z tym porządek. Prosiłem o to już wiele razy – publicznie i prywatnie, ale ktoś chyba zawziął się, aby te teksty tak fałszować i przeinaczać.

            Czy Kościół po ustaniu pandemii zmieni się? W jakim kierunku miałyby ewentualnie iść zmiany? Czy Pan Jezus akceptuje taki Kościół, jaki jest obecnie i czy nie daje wyraźnego znaku, że jest w tym kościele wiele spraw, które są zbędne, niepotrzebne.  „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie” (Mt 15,8). Powracają hasła – religijność, a wiara. Może należałoby przywołać jedne z pierwszych słów papieża Franciszka – „Chciałbym Kościoła biednego i dla biednych”. Ilu ludzi odnajdzie się w Kościele po pandemii?

            Jestem sceptykiem. W Kościele nic się nie zmieni i nie wyjdzie się po za ustalone ramy. Nie zmieni się ustalonych zachowań. Nie będzie współpracy księży ze świeckimi na godnym poziomie. Lud Boży dalej pozostanie swego rodzaju wasalem dostojników kościelnych. Ba, mówi się nawet o rozłamie Kościoła, nad którym obecnie papież już nie panuje. Lokalne episkopaty wprowadzają swoje własne przepisy i prawa, które niekoniecznie są zgodne z ogólnym nauczaniem Kościoła i też nie ma w nich oczekiwanej jedności. Mnożą się teorie spiskowe, które dezorientują prosty, Boży Lud.

            Myślę, że należy się modlić, aby Kościół miał moc zachowania nauki Chrystusowej, takiej, jaka przemawia z kart Ewangelii. O to trzeba się modlić, bo czekają nas ciężkie czasy – bezrobocie, kryzys ekonomiczny, może głód, niepewna sytuacja polityczna tak w kraju, jak i w wymiarze globalnym. I w tych trudnościach Kościół może odegrać dużą rolę – jeśli tyko potrafi i będzie chciał.

            Na tę drogę – Szczęść Boże!