Wracam do roboty

Podobnie jak Jerzy Owsiak wracam do roboty. Może z tą różnicą, że ja nie rezygnowałem, żeby w chwale powrócić i żeby fani z ulgą na duszy mogli żyć do końca świata i jeden dzień dłużej z Owsiakiem pod pachę, z Owsiakiem w sercu i z Owsiakiem w duszy. Wracam do normalnych swoich obowiązków po tragicznych wydarzeniach ostatniego tygodnia z nadzieją wbrew nadziei, że będzie inaczej, że będzie lepiej, że człowiek nie będzie człowiekowi wilkiem, a Polak będzie Polakowi Polakiem, jak to napisał na moim blogu jeden z Komentatorów, choć tak trudno w to przecież uwierzyć. Muszę mieć w pamięci słowa ojca Ludwika Wiśniewskiego, dominikanina, honorowego obywatela miasta Gdańska, wypowiedziane podczas pogrzebu ś.p. prezydenta Gdańska, Pawła Adamowicza, który tak odważnie wskazał na zagrożenie w naszej ojczyźnie:

          „Trzeba skończyć z nienawiścią. Trzeba skończyć z nienawistnym językiem. Trzeba skończyć z pogardą. Trzeba skończyć z bezpodstawnym oskarżaniem innych. Nie będziemy dłużej obojętni na panoszącą się truciznę nienawiści na ulicach, w mediach, w Internecie, w szkołach, w parlamencie, a także w Kościele.”

            Lider Platformy Obywatelskiej, polityk totalnej opozycji Grzegorz Schetyna, już wyraził się, że to nie do niego te słowa i ten apel, a sugestia, że takie złe rzeczy dzieją się również w Kościele, wybrzmiewa wręcz nieprawdopodobnie.

            Anonimowe komentarze, jakie można było w ogromnej ilości przeczytać w Internecie w ostatnim okresie, są zatrważające.

            Dawno temu Kazimierz Grześkowiak w popularnej piosence śpiewał:

Wkoło spokój, wkoło cisza
Gorąc na czterdzieści stopni,
Władek patrzaj, leci mysza
Ulżyj sobie, weźże kopnij.

Chłop żywemu nie przepuści!
Chłop żywemu nie przepuści!
Jak się żywe napatoczy,
Nie pożyje se a juści!

            I tak kopie jeden drugiego anonimowo i nie (co odważniejsi) – i poszło! Czekać teraz na odpowiedź czy ripostę i znów – niekończące się inwektywy i udowadnianie jeden drugiemu, kto jest gorszy. A gdzie solidarność, która właśnie narodziła się w Gdańsku? Solidarność rozumiana jako nie Jeden przeciw Drugiemu, ale Jeden z Drugim, jak to podkreślał św. Jan Paweł II.

            Odnośnie mojego pisania, martwi mnie brak zrozumienia moich intencji u niektórych Czytelników i brak zrozumienia formy przekazu czegokolwiek. Przyjmując w pisaniu taką a nie inną formę (zasadniczo felietonu), mam prawo wyrażać się inaczej, niż to robi ksiądz proboszcz z ambony. Moje pisanie to nie homilie, choć od religijnych tematów nie stronię jako chrześcijanin i katolik. Gdybym załączył na blogu jako swoje, wybrane teksty księdza Adama Bonieckiego, ojca Adama Szustaka, ojca Tadeusza Rydzyka, bpa Józefa Życińskiego i innych odważnych kapłanów, znalazłyby się szanowne, duchowne osoby, które określiły by mnie ponownie, że idę drogą nienawiści. Mógłbym iść nawet dalej i załączyć teksty z Pisma Świętego … Takie eksperymenty też już były. Dlatego proponuję nie przypisywać mi złych intencji i odpowiedzieć, jeśli ktoś ma taką potrzebę, rzeczowo i z sensem, z nie obrażając. Żeby z tego pisania wynikło coś dobrego, z pożytkiem dla społeczeństwa i lokalnej społeczności.         

            Dzisiaj chcę pokazać widok na Wielką Sowę z okna mojego mieszkania. Wielka Sowa -  obiekt pożądania dla wielu turystów tak zimą, jak i o każdej innej porze roku, nie wyłączając z tego nocnych eskapad.

            25 wejść w roku na Wielką Sowę dla zaawansowanego 70-ciolatka, pana Henryka – to dla mnie wręcz nieprawdopodobne, a 52 wbiegnięcia na tą górę, tylko w tym roku, przez Marcina Łubkowskiego z Bielawy, o czym pisze na Facebooku – to już jest dla mnie kosmos. Jednak staram się zrozumieć takie „szaleństwa” i w nasze góry też mnie ciągnie.

            Taki widok białej, ośnieżonej Wielkiej Sowy jest niesamowity. Zazdroszczę tym, którzy zdobywając ją zimą, mają świadomość, że zdobywają ją niejako pierwsi, gdy zawiane są drogi i szlaki, i nie ma żadnych śladów obecności człowieka. Ale i raźniej może jest, gdy takie ślady się spotka.

            Muszę koniecznie iść w tym roku na Wielką Sowę – chociaż raz!