Po kolędzie

Co roku ostatnio zastanawia mnie spostrzeżenie, że Czytelnicy bloga wracają do napisanego w styczniu 2014 roku artykułu na temat kolędy, na podstawie wywiadu z księdzem Michałem Zwierzyną w Dzierżoniowskim Tygodniku Powiatowym. https://boleslawstawicki.blogspot.com/2014/01/podziekowanie-za-kolede.html

            Może właśnie warto wrócić do tematu i spojrzeć na niego choćby z perspektywy tych minionych pięciu lat. A zmieniło się zapewne sporo, choć nie interesuję się tym zbytnio, choćby dlatego, aby ktoś nie znalazł w moim artykule jakiejś modnej ostatnio mowy nienawiści czy choćby nieuzasadnionej krytyki, czy uwag. Kolęda w naszej parafii żyje swoim życiem i, jak mniemam, ma się dobrze.

            Właśnie się u nas kończy, co jest zgodne z kanonami, mówiącymi, że kolęda zaczyna się po święcie Bożego Narodzenia i nie trwa dłużej niż do Matki Boskiej Gromnicznej, a więc do 2 lutego. To dla parafii duże, logistyczne wyzwanie, aby wszystko przebiegło sprawnie i każdy był zadowolony, tym bardziej, że w naszej parafii na okrągło są nowi księża, których gros parafian nie zna, gdyż gros parafian do kościoła nie chodzi. W sumie nie ma to znaczenia, kto przyjdzie, choć, jeśli przyjdzie sam ksiądz proboszcz, albo nawet sam biskup Ignacy Dec, jak to miało miejsce w tym roku w Dzierżoniowie w przypadku 16 rodzin – to już na pewno przeżycie jest większego kalibru (trzy rodziny ks. biskupa nie rozpoznały).

            W ostatnią niedzielę zapowiedziano w naszej parafii zakończenie kolędy:

II Niedziela Zwykła

(20. 01. 2019 r.)

6. W tym tygodniu kończą się odwiedziny duszpasterskie. Za życzliwe przyjęcie i złożone ofiary bardzo serdecznie dziękujemy. Złożone ofiary przeznaczone są na potrzeby naszej Parafii, utrzymanie Seminarium Duchownego i funkcjonowanie Kurii świdnickiej. …

            Przyjęcie jest z zasady życzliwe, bo wiadomo, że przychodzi wyjątkowy gość i to tylko jeden raz w roku. Wiadomo też, że nie należy księdza zatrzymywać, bo ma on określony rejon do „obskoczenia” i trzeba mieć to na uwadze, że przecież inni też czekają.

            My nie mamy problemu z przyjmowaniem księdza w mieszkaniu i zawsze staramy się, aby ta wizyta była owocna. Niektóre pamiętamy, a nawet wspominamy; choćby wizytę ks. Eugeniusza Bojakowskiego czy niezapomnianego ks. Pawła Łabudy i ks. Daniela Mosóra.

No, może jest lekki problem z proponowaniem ofiary w kopercie, co może być nieraz niezręczne dla księdza, zwłaszcza młodego.

            Tematu ofiar składanych podczas kolędy nie da się uniknąć, chyba, żeby z takowych zrezygnować, jak ma to miejsce w diecezji opolskiej. Choć nasz ks. proboszcz przed kolędą nie zapowiadał w tym roku, na co będą przeznaczone ewentualne ofiary, to już w ogłoszeniach ostatniej niedzieli było to zaakcentowane. W materiale, który przestawiam poniżej, a który przypadkowo wpadł mi na Googlach, jest to rozszerzone, czy może uzupełnione. Potwierdzenie wypowiedzi kanclerza, znalazłem nawet na stronie kurii biskupiej w Świdnicy.

“Diecezja świdnicka na początku istnienia stosowała zasady podziału finansów kolędowych obowiązujące w archidiecezji wrocławskiej. Po pewnym czasie przeszła jednak z podziału z proporcjonalnego na kwotowy. – Od całości zebranej sumy 1 zł od mieszkańca danej parafii odprowadzane jest na kurię, 50 gr zostaje dla parafii, reszta stanowi uposażenie księży – wyjaśnia ks. dr Stanisław Chomiak, kanclerz Świdnickiej Kurii Biskupiej.” – czytamy na stronie internetowej tygodnika.

https://swidnica24.pl/2019/01/jak-dzielone-sa-pieniadze-z-koledy/

https://swidnica.gosc.pl/doc/5304790.Na-co-ida-pieniadze-z-koledy

            Mówienie o ofiarach składanych przy okazji wizyty duszpasterskiej w jakimś złym kontekście, jest nieuzasadnione. Nie ma obowiązku składania ofiary, a katolicy wiedzą, że Kościół należy utrzymywać, co nawet nakazuje 5-te Przykazanie Kościelne:

5. Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła

            Pieniądze dzieli proboszcz i nie ma podstaw, aby to kwestionować. Takie są zasady i przepisy.

            Nie zawsze ksiądz chodzący po kolędzie przyjmuje ofiarę pieniężną. Widząc gromadkę dzieci – nie weźmie. Widząc ubóstwo w mieszkaniu - też nie przyjmie. A zdarzają się i przypadki odwrotne. Nie będę ich przytaczał, bo to prywatne sprawy, ale z mojego doświadczenia pamiętam, jak we Włocławku, gdzie mieszkałem w dzieciństwie, ksiądz Stanisław Janicki nie dość, że pieniędzy nie wziął, to jeszcze dał. I jak nie szanować takiego księdza! Ksiądz Stanisław Janicki, już świętej pamięci, to przyjaciel naszej rodziny.

            Ach, chciałoby się mieć takich przyjaciół w mojej parafii!