Prasa katolicka

Odkryty niedawno przeze mnie na Facebooku odważny bard, Aleksander Tura (chyba każdy bard jest odważny), który swoimi muzycznymi, celnymi spostrzeżeniami, zapisuje realną rzeczywistość, jaka nas otacza i jaka nas dotyczy, inspiruje mnie również, aby w miarę moich skromnych możliwości, zapisywać to, co widzę – co mi się podoba i co mi się nie podoba. Właściwie to pan Aleksander mnie odnalazł i zaprosił do „współpracy”, i mam ten zaszczyt być jego znajomym na Facebooku.

            A wróciłem do pisania po zaledwie miesięcznej przerwie, jak pisałem w listopadzie zeszłego roku, bo ojczyzna w potrzebie. I to jest naprawdę prawda, że ojczyzny trzeba teraz bronić - nawet przed Polakami, którzy ojczyznę chcą zdemoralizować, zdemolować, zniszczyć, sprzedać.

            Tematów do pisania nie brakuje. Notorycznie natomiast brakuje czasu, którego i tak bardzo mało mi pozostało, i czasami brakuje weny.

            Ilekroć słyszę w kościele podczas ogłoszeń duszpasterskich słowa zachęty do nabywania wyłożonej na stojakach prasy katolickiej, a najczęściej  słyszę to teraz z ust proboszcza, ks. prałata, dra Stanisława Chomiaka, tylekroć przypomina mi się nasze parafialne czasopismo „Zwiastun”, którego podwaliny burzył w 2014 roku wspomniany ksiądz, by wkrótce to czasopismo zaorać na amen. „Zwiastuna” nie ma już od dawna. Po wydarzeniach z listopada 2014 roku już się nie podniósł. Poległ. Został zabity.

            Będę o tym pisał szerzej w dziesiątą rocznice tamtych wydarzeń, a teraz wspominam to dlatego, że ksiądz proboszcz zachęcając do kupna „Gościa Niedzielnego” i „Niedzieli”, dopowiedział, że warto, aby to katolickie słowo pisane dalej mogło wychodzić.

            A więc jednak warto.

            No, a katolicki „Zwiastun”?

https://www.youtube.com/watch?v=VPO0PhXmw1A