Jak to jest? - Oklaski dla Pana Boga

       

          Temat sam się wywołał, gdy w art. „Aleja Najświętszej Maryi Panny w Bielawie” zawarłem stwierdzenie, że w kościele nie powinno się klaskać. Na Facebooku pan Mateusz Piątek w komentarzu stwierdził, że: Klaskać w kościele jak najbardziej można a nawet się powinno w różnych sytuacjach a najczęściej na Chwałę Pana Boga:) 

     Można z tego wywnioskować, że właściwie nic nie stoi na przeszkodzie, aby sobie w kościele z jakiegoś tam powodu poklaskać i niekoniecznie na chwałę Pana Boga. I tak w naszej parafii jest: śluby, rocznice ślubów, przywitanie burmistrza i wszystkich gości po kolei, kazanie księdza rekolekcjonisty (już sobie wyobrażam, co będzie podczas misji świętych w naszej parafii), a w niedalekiej przyszłości wszystkie kazania, imieniny ks. prałata Stanisława i pozostałych księży, przywitanie i pożegnanie diakonów – praktykantów, koncert muzyki poważnej i mniej poważnej i 80-ta rocznica urodzin pani Ani.

I choć klaszczemy w związku z konkretną sytuacją czy w związku z konkretną osobą, to i tak mamy mieć w domyśle, że to na chwałę Pana Boga. I to jest prawdą, bo przecież wszystko to co jest, do Pana Boga należy.

 
 Tak mówi Pan: 
«Niebiosa są moim tronem, 
a ziemia podnóżkiem nóg moich. 
Jakiż to dom możecie Mi wystawić 
i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? 

 Przecież moja ręka to wszystko uczyniła 
i do Mnie należy to wszystko 
- wyrocznia Pana. 
Ale Ja patrzę na tego, 
który jest biedny i zgnębiony na duchu, 
i który z drżeniem czci moje słowo.                    Iz 66, 1-2

            Tylko, czy klaszcząc Panu Bogu, czasami nie jest to próbą oceniania Pana Boga, ujęcia Pana Boga w nasze zwyczaje i utarte reakcje?

            Z moich dawnych lat nie pamiętam klaskania w kościele. W kościele księża nie zachęcali do klaskania w żadnej sytuacji, nawet jak był w kościele biskup. Była powaga, skupienie i poczucie sacrum. Teraz jest inaczej i można powiedzieć już nie tylko, że świat zwariował, ale i Kościół „wariuje”, zdobywając się na wprowadzanie do świątyń dziwnych zwyczajów.

Jest taka religijna piosenka, chętnie, szczególnie przez młodzież śpiewana:

Będziemy tańczyć będziemy śpiewać

Będziemy klaskać w dłonie swe

Kiedy nasz Pan stanie z nami twarzą w twarz

Spotkamy się w Nowym Jeruzalem

           

https://gloria.tv/video/3gCeN9eDVwuUUFSCgEnEZBJGW

            Spontaniczność w tej piosence: tańcu, śpiewaniu i klaskaniu, jest niewątpliwie wyrażeniem ogromnej radości ze spotkania z Panem. I to jest autentyczne.

            Podobnie było podczas sprowadzania Arki Przymierza do Jerozolimy przez króla Dawida, o czym pisze prorok Samuel (2 Sm 6, 1-16), choć tam o klaskaniu nie ma mowy - „Tańczyli przed Panem z całej siły przy dźwiękach pieśni”.

            Przy moich wątpliwościach, co do klaskania w kościele, w sukurs przyszli mi Komentatorzy na blogu, pisząc pod artykułem:

Podczas jednej z ceremonii w Bazylice św. Piotra, gdy wnoszono na sedia gestatoria papieża św. Piusa X, lud rzymski żywiołowo zareagował oklaskami, Papież widząc entuzjazm wiernych rozkazał zatrzymać pochód. Gdy tłum się uciszył rzekł do wiernych, że "nie należy czcić sługi w domu jego Pana".
Kościół nie jest estradą, kinem czy teatrem, to jest miejsce ŚWIĘTE przeznaczone na SKUPIENIE, MODLITWĘ, ZADUMĘ i OKAZYWANIE CZCI BOGU.

"Jeśli w liturgii oklaskuje się ludzkie dokonania, to jest to zawsze ewidentny znak tego, iż całkowicie zagubiono istotę liturgii i zastąpiono ją rodzajem religijnej rozrywki." 
(Józef  kard. Ratzinger, "Duch liturgii" cz.3)

            Ja, pisząc w artykule, że w kościele nie powinno się klaskać, nie pisałem tego bezpodstawnie, bo akurat chcę zachowywać się inaczej niż „wszyscy” (nie wszyscy klaskali). Przypomniałem sobie spotkanie sprzed kilkunastu lat, a może nawet więcej, w kościele św. Antoniego w Pieszycach, gdzie występował chór prawosławny z pieśniami cerkiewnymi. Śpiewali pięknie, naprawdę na chwałę Pana Boga. Właśnie nie piszę – koncert – bo było to autentycznie spotkanie, na którym czuło się obecność Chrystusa. Chór był, jak dobrze sobie przypominam, z Wrocławia. Śpiewali oczywiście acapella i to na kilka głosów, a było nie więcej niż ośmiu mężczyzn.

            I właśnie przewodnik tego chóru przed „występem” zastrzegł, żeby podczas „występu” nie klaskać w kościele, bo klaskanie kojarzone jest z aplauzem publiczności rzymskiej podczas zabijania chrześcijan na arenach rzymskich stadionów w czasach prześladowań.

            Przy okazji wyrażam również swoją dezaprobatę w związku z organizowaniem w naszym kościele koncertów, z religią nie mających nic wspólnego, czasami nawet za odpłatnością z biletami. Normalny koncert, jak w filharmonii. Taki proceder jest porównywalny ze sportowym bieganiem na wieżę za czasów „spółki” burmistrz – proboszcz. Kiedy pisałem artykuł na blogu „Ostatni bieg na wieżę”, był on faktycznie ostatnim.

            I jak to jest – klaskać, czy nie klaskać w kościele?

            Na wszelki wypadek, gdy ktoś będzie mnie widział w kościele, że nie klaszczę, proszę nie uważać mnie za dziwaka. Mam swoje przekonania, które niekoniecznie musza się pokrywać z nowomodą w naszym Kościele.