A teraz wszyscy kucają!

Bardzo ciekawe są zachowania ludzi. To jest temat, w którym często wypowiadałem się na blogu. Oczywiście, nie było moim zamiarem i nie jest, ubliżanie nikomu, wyśmiewanie, ale niektóre zachowania są tak dziwne, że aż trudno powstrzymać się ze zwróceniem uwagi, choć okoliczności zupełnie na to nie pozwalają.

            Za to nagłaśnianie dziwnych, czasem nieodpowiedzialnych zachowań, zbierałem cięgi od anonimowych Komentatorów, że to niby nie powinienem, że to starszemu człowiekowi nie wypada, a ostatecznie – co mi do tego, skoro jest wolność i w krótkich spodenkach można przyjść do kościoła, choć na drzwiach wejściowych jest graficzna informacja, że tak nie przystoi w takim miejscu.

            Z zamiarem napisania o kucaniu w kościele nosiłem się od dawna, ale tak jakoś schodziło. Zupełnie bezprecedensowe sytuacje, gdy ludzie zamiast klękać, po prostu kucają. I to nie jakiś tam jednostkowy przypadek, ale normalna praktyka.

            Godną postawą w kościele jest postawa stojąca i postawa klęcząca na dwa kolana. Jest jeszcze w pewnych okolicznościach praktykowane, jak to się określa – przyklęknięcie na jedno kolano.

            I proszę sobie wyobrazić dzwonki w kościele na Podniesienie, a facet przede mną kuca jak w latrynie, zamiast klęknąć. Innym razem – facetka. Dzieci już nagminnie – biorąc przykład od bliskich im starszych.

            Robi się coraz więcej patologii w aspekcie zachowań w kościołach. Księża na to zasadniczo nie zwracają uwagi, no chyba, gdyby ktoś jeszcze z księdzem porozmawiał, a ksiądz miał humor delikwenta wysłuchać, to może coś by się zmieniło. Ale trzeba byłoby jeszcze zdobyć się na odwagę, żeby o tym powiedzieć w ogłoszeniach parafialnych czy przed mszą świętą. Można by jeszcze napomknąć, że siedząc w kościele, nie zakłada się nogi na nogę, nie trzyma się okularów na głowie, nie czesze się włosów, nie bije się w piersi podczas Przeistoczenia, nie żegna się co chwila, nie rozmawia się, nie pozwala się dzieciom biegać po kościele, nie używa się wachlarza, nie przepycha się do przyjęcia Komunii Świętej, Nie wychodzi się z kościoła podczas śpiewania hymnów, oczywiście – nie spóźnia się na mszę św.

            Zdarza się, że podczas mszy św. szczególnie tych pogrzebowych i chrzcielnych, kiedy to do kościoła przychodzą tak zwani katolicy wierzący, ale nie praktykujący, że ksiądz celebrans podpowiada, co należy w danym momencie zrobić. Mówi „- Wstajemy!”, albo „-Siadamy!” Jak to byłoby odebrane, gdyby ksiądz celebrans podpowiadał – „- A teraz kucamy!”

            Kościół staje na głowie!

            Dla ilustracji podam jeden przykład sprzed bardzo wielu lat, kiedy to wikariuszem w naszej parafii był niezapomniany, młody ksiądz Jan Adamarczuk.   

            Jest modlitwa eucharystyczna przed Podniesieniem, wypowiadana przez kapłana, w której słyszymy:

 

„Zaprawdę, święty jesteś, Boże, * źródło wszelkiej świętości.

Dlatego stajemy przed Tobą * i zjednoczeni z całym Kościołem, * uroczyście obchodzimy pierwszy dzień tygodnia, *w którym Jezus Chrystus zmartwychwstał * i zesłał na Apostołów Ducha Świętego. * Przez Chrystusa prosimy Ciebie, wszechmogący Boże:”

            Zgromadzeni już słysząc „Zaprawdę, święty jesteś, Boże…” – bach wszyscy na kolana i kiedy kapłan wypowiada słowa „Dlatego stajemy przed Tobą…”, wszyscy w skupieniu klęczą. Ksiądz Adamarczuk przerywa modlitwę i dobitnie mówi – W modlitwie jest „Stajemy przed Tobą, a nie klękamy! Ludzie zdezorientowani, co mają teraz zrobić – czekają. Zniecierpliwiony kapłan spod ołtarza instruuje – No trzeba wstać!

            Powoli, z ociąganiem ludzie wstają z ławek. Ci zatwardziali dalej siedzą, co zirytowało księdza. Powtórzył polecenie.

                 Ksiądz Jan od nowa zaczyna modlitwę – „Zaprawdę, święty jesteś …”. Ludzie znów na kolana. Mają już to w nogach. Ponowna prośba o powstanie i ćwiczenie, i tłumaczenie.           Przypominam sobie zawsze to wydarzenie, ilekroć słyszę to „Dlatego stajemy przed Tobą…”. Nauka nie poszła na marne i ludzie mają już to w nogach – po takiemu, jak być powinno.

            Wydawało by się, że to tak mało istotny temat. A jednak. Odpowiednie zachowanie w kościele daje wszystkim poczucie jedności wspólnoty i jakieś bezpieczeństwo, bo nie ma zaskoczenia, nie ma zdziwienia i nawet oburzenia. Jest spokojne i godne trwanie na modlitwie.