Poświąteczne reminiscencje

Może już czas, żeby znów coś napisać, nie odbiegając od klimatu Świąt Bożego Narodzenia.

Może kilka refleksji, jakie nasuwają mi się, obserwując ten świąteczny czas i wydarzenia, jakie w nim, i około niego miały miejsce.

            Zacznę od haniebnych życzeń dla rodaków od byłego premiera i najbardziej chamskiego polityka, jakim dla mnie jest Donald Tusk. To jego życzenia, świąteczne życzenia:

"Chrystus się rodzi, nas oswobodzi… Chciałbym Wam wszystkim złożyć w prezencie pod choinkę obietnicę, że następne Boże Narodzenie będzie radośniejsze, a Polska oswobodzona od zła i kłamstwa. A dziś z całego serca życzę Wam zdrowia, uśmiechu i spokoju" -

https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2021-12-24/donald-tusk-zlozyl-zyczenie-swiateczne/

            Ktoś nie wytrzymał i zareagował na te podłe życzenia:

„Zniknij człowieku!

Jesteś największym złem, jakie dotknęło Polskę od czasów Bieruta. Zatrułeś duszę narodu, rozsiałeś nienawiść i rozbrat, zagrażasz wolności ludzi i niepodległości Polski. Jesteś nieszczęściem powszechnym, przekleństwem. Twoje życzenia to obelga!!!”

            Ja się z tym zgadzam.

            A kolega Tuska, znany polityk, Sławomir Neuman, nam życzy nie mniej po chamsku:

„Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia. I dreszczyku emocji przy oczekiwaniu pierwszej gwiazdki albo ośmiu albo tysiąca gwiazd na niebie”.

            Czy warto to w ogóle komentować?

            Temat ośmiu gwiazdek pojawił się też na plakatach niby świątecznych w Warszawie i w Świdnicy, o czym pisałem. Ktoś z bezczelnych komentatorów na moim blogu też załączył link z choinką z Olsztyna. Śmieszne – prawda?

            Z tej podłości przejdę do niezrozumiałej dla mnie sielanki, jaką proponuje nam w okresie Świąt Bożego Narodzenia nasz Kościół. Proponuje, albo akceptuje. Jak to wszystko się pozmieniało, gdy wspomnę swoje dzieciństwo i młode lata, wychowywany w katolickiej rodzinie! Tak się pozmieniało, że czuję się nawet zagubiony. Zupełnie nie rozumiem, jak pewne wydarzenia interpretować. Jest sposobny czas, aby o tych dziwnych dla mnie sprawach mówić, bo jesteśmy w okresie Synodu, jaki ogłosił papież Franciszek, Synodu, w którym pozwolono na wypowiedzenie się w wielu sprawach ludziom świeckim, Ludowi Bożemu, laikatowi. Chociaż tematy na synod zostały ściśle sprecyzowane, to dowiedziałem się, że i na inne tematy dotyczące Kościoła można się wypowiedzieć. Nie uważam, żeby rozmawiać o tym tylko przy drzwiach zamkniętych w domu parafialnym czy na plebanii, ale każde forum jest dobre, a i daje możliwość nieskrępowanego wypowiedzenia się.

            Przeżywaliśmy czas Adwentu, czas radosnego oczekiwania na przyjście Chrystusa. Tak jest w kalendarzu liturgicznym KK. Okres Adwentu kończy uroczysta Pasterka 24 grudnia o godzinie 24:00, poprzedzona w rodzinach wieczerzą wigilijną, która w naszej tradycji rozpoczyna się wraz z pojawieniem się pierwszej gwiazdy na niebie, symbolizującej Gwiazdę Betlejemską. To tak zupełnie umownie, bo jednoznacznego przepisu nie ma. Oczywiście najbardziej istotnym elementem wigilii, jest podzielenie się opłatkiem, symbolizującym samego Pana Jezusa i dlatego opłatek jest poświęcony.

            I co się w tym Adwencie dzieje, co dla mnie jest niezrozumiałe?

            Otóż organizuje się tak zwane spotkania opłatkowe. To nie jest wigilia, jak się zastrzega, ale to jest właśnie spotkanie opłatkowe, na którym to spotkaniu jest dzielenie się opłatkiem, są życzenia, jest obecny ksiądz, a w przypadku tegorocznego spotkania opłatkowego w UTW – ksiądz proboszcz i obowiązkowo burmistrz – typowy przykład sojuszu tronu z ołtarzem, jak to się potocznie określa. Oczywiście jest też śpiewanie kolęd i jakiś poczęstunek.  

            A ja się pytam – po co ta szopka? Czy to nie jest profanacja wigilii? Ja twierdzę, że jest. A Ksiądz Proboszcz jak uważa?

            W szkołach organizowane są tak zwane wigilie klasowe. Nie do końca wiem, na czym to polega, ale na jednej z lekcji przed Świętami Bożego Narodzenia jest w klasach autentyczna wigilia. Są wigilijne potrawy, które przynieśli uczniowie i jest opłatek. I te wigilie organizowane są również w szkołach, które organizują z rozmachem Halloween.

            I tu też się pytam – po co ta szopka? Wigilia przecież jest jedna i niepowtarzalna. Po co organizować jakieś cudaki, po co profanować wigilię?!

            W tym roku w jednej ze szkół zorganizowano nawet w okresie przedświątecznym jasełka, które zarezerwowane są w tradycji na czas po Bożym Narodzeniu. Były to również jasełka kontrowersyjne, bo zaproszono do udziału w nich wojsko i to z bronią:

https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2021-12-23/boze-narodzenie-zolnierze-z-bronia-na-jaselkach-w-elku/

            Widziałem znicze na groby w kształcie zielonych choinek. Widać, że i cmentarze się komercjalizują.

            Wystroje świąteczne w marketach możemy zaobserwować już tuż po święcie Wszystkich Świętych, a więc od 3,4 listopada. Już świąteczny interes ma się kręcić, choć nawet nie zaznaczane jest, że mamy obchodzić Święta Bożego Narodzenia właśnie.

            Pasterka. Msza Pasterska o godzinie 24:00 24 grudnia. Po wigilii oczekiwanie na ten wyjątkowy czas, na tę wyjątkową godzinę. Już w samym kościele – cisza i przyćmione światła – oczekiwanie.

            No i mamy od kilku lat w naszym kościele dwie pasterki – jedną o godzinie 22:00, a drugą o północy. W tym roku właśnie było już powiedziane wprost – pasterka jest o 22:00 i o 24:00, a w poprzednich latach określano tę mszę o 22:00 jako mszę wigilijną z zaznaczeniem, że to nie pasterka. I po co ta szopka?! Po co ta msza o 22:00? Bo dzieciom i starszym tak wygodniej?

            Kolęda. To już nieodłączny element okresu Bożego Narodzenia. Pandemia i związane z tym ograniczenia, i obawy tradycyjną kolędę wywróciły do góry nogami. Robiono w zeszłym roku jakieś msze kolędowe dla poszczególnych ulic, a swoje mieszkania mieliśmy sami pobłogosławić w specjalnym, przygotowanym na tę okoliczność rytuale. Nie wiem, czy to wypaliło, bo my mieliśmy kolędę tradycyjną. W tym roku jeszcze nie było nawet ogłoszenia, jak kolęda ma wyglądać. Może nawet nie będzie jej wcale. Tradycja upada.

            W pierwszą niedzielę oktawy Bożego Narodzenia obchodzimy Święto Świętej Rodziny – Jezusa, Maryi i Józefa. Nie wiem od kiedy, ale w tym dniu w naszym kościele na jednej z mszy św. odnawiane są śluby małżeńskie. To wydarzenie, które zauważam dopiero od kilku lat w naszej parafii i zastanawiam się, i pytam – czy to jest potrzebne? Na tę mszę są zapraszani małżonkowie i w specjalnej celebrze te śluby odnawia się. Małżonkowie ślubują sobie ponownie jeszcze większą miłość, cieszą się, a nawet mogą się pocałować, jak na Zachodzie. My w tym przedstawieniu nie uczestniczymy. Ślubowaliśmy sobie ten jeden raz w 1974 roku i nie uważamy, aby tę przysięgę małżeńską trzeba było co roku odkurzać i ponawiać. Owszem i oczywiście – wspominać można, a nawet trzeba, ale tak zwane ponowienie według mnie nie ma najmniejszego sensu ani nawet uzasadnienia.

            Jest jeszcze inny aspekt niedorzeczności takich masowych ślubowań. Na mszy św. są obecne również inne osoby. Są wdowy, są wdowcy, są rozwiedzeni, którym małżeństwo się w jakiś sposób nie udało i są osoby samotne, którzy w związek małżeński nie weszli, a może nawet o tym marzyli. Jak ci ludzie czują się podczas takiego publicznego spektaklu, jakim jest to odnowienie w kościele ślubów małżeńskich?

            Podobne zdanie mam na temat odnawiania ślubów w 25. rocznicę, 50. czy inne. Ślubowanie i przysięga małżeńska była jedna i jedyna, i to szanujemy, i wspominamy.

            Może nie wyczerpałem wszystkich kontrowersyjnych sytuacji związanych ze Świętami Bożego Narodzenia, ale liczę na uzupełnienia w rzeczowych komentarzach. Na koniec jednak jeszcze wspomnienie z pierwszego dnia świąt w telewizji TVP. Otóż wyemitowano program poświęcony „królowej polskiej sceny muzycznej” pt. „Tak kochałam”, a mianowicie piosenkarce Maryli Rodowicz. Nie oglądałem, jak tych trzy i pół miliona widzów, bo przedstawianie i gloryfikowanie takiej osoby w narodowych mediach publicznych podczas takiego święta, jest dla tej telewizji porażką. Ja nie kwestionuję ogromnego dorobku scenicznego mojej krajanki, której każda piosenka, każdy utwór jest przebojem, ale już te osiągnięcia artystyczne w powiązaniu z dorobkiem w życiu prywatnym, zupełnie nie zasługują na miano określenia gwiazdy i promowania w takim stylu, i z takim rozmachem. Naprawdę nie ma z kogo brać przykładu.

            Ja byłem kilka lat temu na występie Maryli Rodowicz w Bielawie, co było dla mnie znaczącym wydarzeniem, bo jak wspomniałem, nawet w pewnym okresie mieszkaliśmy w tym samym czasie w tym samym mieście Włocławku, w którym pani Maryla Rodowicz uczęszczała do Liceum im. Ziemi Kujawskiej. Mnie w technikum uczył nawet ten sam nauczyciel matematyki, pan Kazimierz Tylman. Wspominał czasem swoją uczennicę. Mieszkałem jeszcze we Włocławku, jak z gitarą biegała do nowego klubu „Krokus” na ulicę Warszawską, o czym właśnie od tego nauczyciela słyszeliśmy. Pani Rodowicz nie pochodzi z Włocławka. Oczywiście więcej można o piosenkarce, Maryli Rodowicz, poczytać w Internecie.

            Takie to myśli naszły mnie już kolejny raz w tym świątecznym okresie i tym razem upubliczniłem je na blogu. Może nawet będą jakieś rzeczowe komentarze, do czego zapraszam.