Toruń jest piękny

17 czerwca, w niedzielę, mieliśmy w rodzinnym Włocławku całkiem niemały i na pewno wspaniały, zjazd rodzinny w ogrodzie rodzinnego domu pod kultową, ogromną dziką gruszą. Zameldowałem się już 15. czerwca we Włocławku i pojechałem na nocleg do jednej z wielu moich rodzin zamieszkujących w Toruniu. To bliskie mi miasto, do którego z Włocławka jeździłem pociągiem już w wieku dwóch lat z mamą – do taty, który był tam w 1952 roku na szkoleniu wojskowym. Potem z kolegą nawet jeździliśmy do Torunia rowerami, gdy trenowałem kolarstwo. Długo by opowiadać. Chcę tylko podzielić się wrażeniami, jakich doświadczyłem w samym mieście podczas nocnej eskapady 15 czerwca i następnego dnia, kiedy już sam postanowiłem wszystko dokładnie, osobiście sprawdzić.

            Wieczorem przed godziną 22. zdążyliśmy jeszcze zobaczyć „grającą fontannę”

Cała starówka w nocy tętniła życiem. Było bardzo dużo turystów, w szczególności młodzieży.

      Zajechaliśmy też na super odnowiony dworzec kolejowy. Pięknie prezentuje się Toruń nocą z platformy widokowej:

(zdjęcia nocne są z komórki)

       16 czerwca zajechałem autobusem na Plac św. Katarzyny i stamtąd poszedłem pod pomnik Mikołaja Kopernika. Nadmieniam, że w Toruniu osoby po ukończeniu 65 roku życia jeżdżą za darmo miejską komunikacją, z czego skorzystałem. Czy też dotyczy to jeszcze pracujących – nie wiem. Na Placu św. Katarzyny jest kościół p.w. św. Katarzyny i w pobliżu kościół p.w. św. Jakuba, znany mi ze ślubu w rodzinie osiem lat temu.

      Starówka:

    W środku miasta turniej piłki plażowej z dwoma boiskami.

     Zwiedziłem też ruiny zamku krzyżackiego. To musiało być wszystko ogromne.

     Zszedłem nad Wisłę. Po lewej – most kolejowy, po prawej – stary most drogowy (jest jeszcze jeden – nowy, dochodzący do Rubinkowa).

   I dalej na starówkę. Ten owalny budynek, to bardzo ciekawa sprawa. To dawne więzienie związane ze swego rodzaju resocjalizacją. Z jednej strony wiezienia jest uniwersytet, a drugiej – kościół.

    Parkowanie rowerów w Toruniu – już po zachodniemu:

    W drodze powrotnej na autobus – swojskie napisy.

   Widziałem również w Toruniu w autobusie takiego jednego koziołka matołka – bardziej może nawet matołka niż koziołka:

   Toruń, który najczęściej się zwiedza, jest naprawdę imponujący. Czuje się tam autentycznie historię. Budynki są odrestaurowane i pięknie się prezentują. Nie widzi się tam kostki brukowej tylko kostkę kamienną. Mnóstwo różnych knajpek, piwniczek i miejsc w ogródkach piwnych. I ludzie jacyś tacy uprzejmi.

            Kiedy wróciłem po pobycie w Toruniu, Ciechocinku i Włocławku do naszej szarej, codziennej, bielawskiej rzeczywistości, jakoś zrobiło mi się smutno. To moje miasto, którego nie zamierzam zamieniać na inne, ale ile jeszcze trzeba tu włożyć pracy, żeby poczuć się chociaż trochę tak jak w Toruniu!