Jechałem autobusem

Tytuł artykułu może zaskakiwać, bo, licząc na coś ciekawego, po takim tytule można już na starcie poczuć się rozczarowanym. Sam uważam, że to nie jest nic nadzwyczajnego, przejechać się autobusem ZKM (Zarząd Komunikacji Miejskiej) z Dzierżoniowa do Bielawy.

            A jednak, zważywszy, że przez ostanie 10 lat na pewno w Bielawie autobusem nie jechałem, mimo, że miałem zniżkę 50% na emeryta, a i wcześniej komunikacją miejską nie grzeszyłem, uruchamiając raczej składaka, albo samochód, wczorajszy przejazd był dla mnie wyjątkowy i nawet historyczny. Zdobyłem się na tę eskapadę z Dzierżoniowa, ponieważ tak naprawdę, nie miałem czym wrócić, pojechawszy góralem, który przygotowałem dla wnuczka, a który to rower z mojej kolekcji sobie wybrał. Oczywiście można było wracać z buta, albo czekać na przychylność rodziny, żeby przywieźli samochodem, ale tak się złożyło, że, proszę sobie wyobrazić, że przejazd ZKM mam za darmo. A to z tej zasługi, że ukończyłem niedawno 70 lat. To i tak trzeba było czekać całe 10 lat do tego, co jest w Toruniu, ale warto było pożyć, żeby za darmo się przejechać.

            Wystartowałem jedynką z przystanku „Dzierżoniów Bar Kaprys” w Dzierżoniowie o 17:22. Autobus nawet przyjechał o czasie. Dobrze, że stali ludzie na przystanku, bo może nie wiedziałbym, jak wsiąść. Czy to teraz otwiera się drzwi samemu, czy może otwiera kierowca? Czasy jednak się zmieniły; są nowe autobusy niskopodłogowe, które załatwiła pani wiceburmistrz Bielawy, Małgorzata Greiner, a o których było głośno swego czasu podczas prezentacji w Dzierżoniowie i w Bielawie. Usiadłem wygodnie, bo to była sobota i młodzież nie zajęła wszystkich miejsc, i … pojechaliśmy. Trochę jednak czułem się nieswojo, że jadę jak gapowicz bez biletu. Czekałem na konfrontację z kontrolerem, rozglądając się dyskretnie dookoła, ale nic takiego nie miało miejsca. Ostatecznie specjalnie byłem w siedzibie ZKM w Bielawie i pani potwierdziła, że mogę jeździć za darmo, mając przy sobie dowód osobisty.

Uczyłem się, być pasażerem. Zauważyłem w autobusie tablicę z wyświetlaczem, informującą o kierunku jazdy, aktualnej godzinie, przystanku, do jakiego się zbliżamy i częściowo najbliższą trasę z wykazem przystanków. Trasa znana i wiem, że mam wysiąść przy „LOKu”. Jest na drzwiach taka narysowana łapka. Czy trzeba ją dotknąć, aby drzwi się otworzyły? Jeszcze tego nie wiem. Następny przystanek „Dzierżoniów Kościuszki”. Wsiadło dwóch młodych panów z dwiema paniami. Usiedli i od razu coś majstrowali na komórkach. Panie zajęły się same sobą.

            Następny przystanek – „Dzierżoniów Dworzec PKP”. Wyświetliło się – „Na żądanie” i trzeba przycisnąć stop, aby wysiąść.

            Następny przystanek w Dzierżoniowie, na Kopernika – „Dzierżoniów Dworzec PKS”. I wtedy dopiero coś mnie tknęło, doświadczyłem jakiegoś olśnienia. Jaki dworzec PKS (Państwowa Komunikacja Samochodowa)? Przecież od dawna w tym miejscu nie ma żadnego dworca PKS – jest market „Netto”! Nierzeczywisty punkt odniesienia, punkt wryty w pamięć mieszkańców. Pamiętam ten obiekt, jakiś specyficzny klimat, stanowiska autobusów i podjeżdżanie na odjazd do Wrocławia.

            A co będzie dalej?

            Przystanek „Dzierżoniów Batalionów Chłopskich” przed Rondem Czeskim i dalej przed torami. Zgadza się – ulica BCH jest.

            Krótko i następny przystanek, już za torami – „Dzierżoniów MZK”. Miejski Zakład Komunikacyjny został zlikwidowany w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Baza PKS. Jakże to miejsce zaistniało w pamięci, skoro pozostało w nazwie przystanku autobusowego!

            I dalej jedziemy w zupełnie irracjonalnej rzeczywistości. Zatrzymujemy się, już w Bielawie, na przystanku „Bielawa Gazownia”. W Bielawie nie ma żadnej gazowni i mało kto pamięta, że takowa kiedyś była w tej okolicy. Nawet ja nie pamiętam. Jakiś obiekt gazowy widziałem, ale to chyba było w Dzierżoniowie.

            Następnie przystanek – „Bielawa Bieltex 1” – rozumiem, że Zakład I. Nie ma już „Bieltexu”. Pozostały ruiny.

               Dalej zatrzymujemy się przy „Bielawa Bata”. Co to jest „Bat”, czy „Bata”? Ulica Bata nazywa się obecnie ulicą Handlową. Już dawno Bata nie ma. Jak mocno zakorzeniła się ta nazwa w bielawskiej rzeczywistości!

            No i wysiadam przy „LOKu”. Liga Obrony Kraju. Kursy samochodowe. LOKu też już nie ma. Pozostała nazwa, wykorzystana w miejskiej komunikacji i jako punkt orientacyjny w mieście.

            Przed wyjściem z autobusu jeszcze zerknąłem na kolejne nazwy przystanków. Mignął mi „Hotel pod Wielką Sową”, którego też już nie ma i „Bieltex 5” na Waryńskiego, który też już nie istnieje. Uzmysłowiłem sobie też, że startując z przystanku „Bar Kaprys”, nie widziałem baru, tylko sklep spożywczy. Baru Kaprys też nie ma.

            Na tej krótkiej, zaledwie 15-minutowej wycieczce doświadczyłem niesamowitych zmian, jakie dotknęły trasy, pozostawiając historię miasta. Zastanawiam się, czy młodzież zaintrygowana jest nazwami przystanków autobusowych? Czy interesuje ich to, czy może przyjmują je tak, jak po prostu są, nie przywiązując do nich zupełnie wagi?

            Raczej nie będę korzystał z tej darmowej komunikacji. Rowerem jest szybciej i wszędzie dojadę. Samochodem też jest szybciej, a dla mnie czas – to ciągle pieniądz, a nawet więcej, bo straconego czasu już się nie nadrobi.