Spacerkiem do Myśliszowa

Jest taka „ciekawa” trasa spacerowa po okolicy Bielawy, a mianowicie do Myśliszowa. Ja z żoną chociaż raz w roku w tę trasę się udajemy. W tym roku byliśmy w minioną niedzielę 6 sierpnia w święto Przemienienia Pańskiego. Idzie się ulicą Westerplatte od obwodnicy w górę, dalej ścieżką przy Górze Parkowej i dalej drogą przy polach, i lasem aż do przewyższenia na wąskiej, asfaltowej drodze, łączącej Myśliszów z Ostroszowicami. Niedaleko jest wzniesienie Wrona. Potem schodzimy na dół i skręcamy w polną drogę w kierunku Krzyża Milenijnego. Najczęściej wycieczkę kończymy odpoczynkiem na naszej działce. Gdyby niezmordowany użytkownik aplikacji Endomondo, pan Adam Domagała, tamtędy się przebiegł, wiedziałbym zapewne ile ta trasa liczy kilometrów.

       Ale również można tę trasę potraktować od strony estetycznej. Trasa ma nawet swój szlak – widziałem żółty. Napisałem na początku – „ciekawa” w cudzysłowie, bo tak naprawdę, to ciekawa nie jest. Przejadę się tam jeszcze, aby zrobić reportaż fotograficzny, ale o niektórych wizualnych aspektach już wspomnę.

            Otóż, idąc ścieżką przy Górze Parkowej, przyjemnie nie jest. Jeśli skojarzy się nazwę góry z parkiem, to już szoku można doznać. Sama ścieżka jest zaśmiecona. Las po prawej stronie jest w stanie okropnym i można go określić raczej mianem puszczy w tym złym znaczeniu, a nie lasem. Jedno wielkie rumowisko leśne. Lewa strona zarosła krzakami i drzewami, których wcześniej nie było i można było podziwiać panoramę Bielawy, i dalekie jej okolice. Łąka poniżej, na której onegdaj Grecy wypasali owce, opanowana jest skutecznie przez wszelkiej maści krzaki. Dalej, aż do końca Góry Parkowej, jest tak samo. Podobnie zresztą jest w ostępach leśnych w drodze do Myśliszowa. Takie nieuprzątnięte lasy, to smutne lasy. Na Kujawach, skąd pochodzę, takiego bałaganu nie ma. No, ale cóż – widocznie ma być puszcza. Chrustu już teraz nikt przecież nie zbiera.

            Niedaleko przed wspomnianą szosą spotkaliśmy taki widok w lesie:

To naprawdę porażające, że takie coś może mieć miejsce. Trzeba było przecież zachodu, pomijając już ekologię, żeby te śmieci wywieść do lasu. Teraz trzeba zachodu, aby je stamtąd zabrać.

            W końcowym odcinku lasu, też są śmieci, a w szczególności pety i butelki po piwie.

            Droga do Milenijnego Krzyża, jak to polna droga. Urocza nie jest, ale uroczą być nie musi. Drażni tylko warkot kombajnu, który akurat w niedzielę i święto musi kosić pszenicę, jakby nie można było tego zrobić w poniedziałek. Ludzka pazerność nie ma żadnych zahamowań. Kiedyś tak nie było.

            Odcinek drogi od Krzyża Milenijnego do Cegielni, który niedawno sprzątaliśmy pod dowództwem pani radnej Marty Masyk, znów jest zaśmiecony i na tych śmieciarzy raczej siły nie ma, bo oni mają to już w główce. Musi być brudno, bo inaczej źle się czują.

        Gdy tak to wszystko obserwuję, to choć mam świadomość, że i tak do końca świata się nie naprawi, to jednak zabiegać o niego trzeba. I jeśli chodzi o porządek w mieście i okolicy, to na pewno nie znają się na tym nasi obecni radni poza panią Masyk. Wybory już niedługo. Należy rozejrzeć się za innymi radnymi, którzy nie będą radnymi przede wszystkim dla kasy, ale przede wszystkim dla idei.