Ksiądz prałat Roman Biskup

   

   To ksiądz prałat Roman Biskup, proboszcz parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny niejako przyjmował mnie teoretycznie 1 grudnia 1975 roku do lokalnego Kościoła, a zapewne formalne wpisanie do kartoteki nastąpiło później podczas kolędy. Oczywiście to żadna zasługa ks. proboszcza, ale wspomnienia związane z księdzem w ostatnich dniach, dzięki panu Andrzejowi Bohdanowiczowi, znów odżyły. I myślę, że nie zamykając tematu, będę wracał do niego i przybliżał sylwetkę tego zasłużonego, bielawskiego kapłana. Myślę, że po księdzu prałacie Suskim, jest on najczęściej przywoływaną we wspomnieniach duchowną osobą. Komentatorów zachęcam do opowiadania swoich przeżyć związanych z księdzem Romanem i tym spłacimy niejako dług wdzięczności za lata pasterzowania w Bielawie.

            Ksiądz prałat Roman Biskup otrzymał w zeszłym roku w dolnej Bielawie ulicę swojego imienia. To wielkie wyróżnienie. Nie znam szczegółów tego przedsięwzięcia i dobrze byłoby poznać wersję oficjalną i kulisy nadania ulicy imienia ks. Romana Biskupa.

           Wspomniany pan Andrzej Bohdanowicz, którego, mimo słusznego wieku ciągle po świecie nosi, znów był w Zórawinie, w której po odejściu z naszej parafii w czerwcu 1985 roku pracował ks. Roman Biskup. Podzielił się ze mną fotografiami z Żórawiny i wspaniałomyślnie pozwolił na przedstawienie ich na blogu.

            Zdjęcie przedstawia nowy kościół w Żórawinie pod Wrocławiem, w którym ks. Roman proboszczował.

     Jest pochowany przy tym właśnie kościele.

     Pan Andrzej wspomina, że ksiądz Roman Biskup bardzo pomagał tamtej społeczności. Zmarł nagle pomagając jednej z parafianek.

            Ja, takie pierwsze, osobiste spotkanie z proboszczem ks. prałatem Romanem Biskupem, podczas którego miałem okazję się przedstawić, miałem … w Częstochowie 5 czerwca 1979 roku.  To był czas pamiętnej, pierwszej pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski. Dla Dolnego Śląska była odprawiona Msza św. przez papieża na Jasnej Górze właśnie 5 czerwca o godzinie 17.

            Samo przygotowanie do pierwszej pielgrzymki papieża do ojczyzny było w Polsce traktowane bez mała jak misje, a na pewno jak narodowe rekolekcje. Nigdy już potem, nie było takiego religijnego nastawienia i zapału w narodzie, jak w tamtym pięknym okresie. To warto też opisać, choćby ze swojej perspektywy.

            Przyjechaliśmy do Częstochowy nocnym pociągiem z Jaworzyny Śląskiej. Pociąg był nabity do granic wytrzymałości. Podróżni nawet stali po kilkoro w przedziałach między siedzącymi. W całym pociągu atmosfera była jak w przepełnionym kościele w największe święto – cały czas śpiewy i modlitwy inicjowane przez pobożnych podróżnych i jedną młodą zakonnicę. Choć nikt się zasadniczo nie znał, każdy czuł się we wspólnocie.

            Już rano na placu pod wałami jasnogórskimi były godzinki i potem Msza św. Ta z papieżem, miała być dopiero po południu. Poszedłem pozwiedzać Częstochowę, ale nie od stron już znanych i dobrze zabudowanych, ale stronę, która jeszcze wtedy była zupełnie niezagospodarowana. Jest tam teraz Dom Pielgrzyma i ogromne parkingi. Za tym terenem było osiedle domków. Tam właśnie, ku mojemu zaskoczeniu, spotkałem księdza proboszcza Romana Biskupa. Jeszcze wtedy mnie nie znał, a więc przedstawiłem się jako parafianin. Było to takie spotkanie, jakby dwie bratnie dusze zobaczyły się gdzieś bardzo daleko. Chwilę porozmawialiśmy. Ksiądz proboszcz opowiedział, jak dostał się do Częstochowy, bo wjazd samochodami osobowymi był zabroniony. Po prostu jacyś miejscowi ludzie, wprowadzili księdza do miasta, jako swojego gościa.

            Właśnie tym wspomnieniem chciałem podkreślić, jakim otwartym człowiekiem był ks. prałat Roman Biskup.

          Ksiądz prałat Roman Biskup odszedł z naszej parafii w 1985 roku. Dla nas, parafian, było to ogromne przeżycie. Nie mogliśmy pogodzić się z tym, że taki proboszcz, taki człowiek, tak świetnie zintegrowany z parafią i całym miastem, opuszcza nas. Nie chcieliśmy tego, a i ks. proboszcz też tego nie chciał. Mam świadomość, że był swoim odejściem zaskoczony i bardzo nad tym ubolewał, ale trzymał się dzielnie. W swoich „Zapiskach” pod datą 23 czerwca 1985 roku, a było to w niedzielę, napisałem:

            Od jakiegoś czasu mówiło się w Bielawie, że niektórzy, a może nawet wszyscy księża, mają od nas odejść. Nic dziwnego, że odchodzą wikariusze i to nieraz już po roku pracy w parafii, ale tym razem miało dotyczyć to również proboszcza. Z niecierpliwością czekaliśmy na wypowiedź proboszcza na sumie o godzinie 10:00.

            Nawiązując do przeczytanej Ewangelii i słów Chrystusa „ … nie bójcie się”. Proboszcz powiedział zaczynając kazanie: „ – Chodzą słuchy po Bielawie, że proboszcz odchodzi. Tym razem jest to prawda.” A więc stało się. Po dwunastu latach pracy w naszej parafii odchodzi dziekan, kanonik ks. Roman Biskup, świetny organizator życia religijnego w naszej parafii, inicjator wielu prac wykonanych dla parafii. Pracował ofiarnie i z poświęceniem.

            Ostatnio chorował na serce i nawet leczył się w klinice we Wrocławiu. Mówi się, że był niewygodny dla władzy za swoje polityczne nastawienie i częste, „nieodpowiedzialne” wzmianki w różnych wypowiedziach. Powiedział jednak, choć w każdym zdaniu czuło się ogromny żal, że odchodzi na własną prośbę po konsultacji z profesorami kliniki. Prosił, aby się nie bać. To nic, że odchodzi. Nowego proboszcza i księży polecił otoczyć modlitwą i opieką. Odchodzi na probostwo do Żórawiny, wioski niedaleko Wrocławia.

            Kiedy sprowadziliśmy się do Bielawy w 1975 roku ks. Roman Biskup był już proboszczem w naszej parafii. Znaliśmy się osobiście, choć nie bardzo blisko.

            Wraz z proboszczem odchodzą wszyscy księża wikariusze. Ksiądz Eugeniusz Bojakowski, który pracował z nami sześć lat, odchodzi na parafię do Szewców. Ksiądz Jan – do Świdnicy. Ksiądz Dionizy – do Legnicy, a ksiądz Zbigniew do Oławy. Tak więc od następnej niedzieli będziemy mieć nowych księży.

            Wiele przez tych dwanaście lat widocznego zrobiono w parafii. Wymienię tylko niektóre sprawy, aby nie zapomnieć:

            Przede wszystkim, co jest widoczne, to piękny dom parafialny im. Jana Pawła II budowany przez parafian w latach 1980 – 1983. W pożegnalnym kazaniu ks. proboszcz stwierdził, że wielu nieżyczliwych mu ludzi mówiło, że wybudował sobie pałac, a teraz ten pałac opuszcza, bo takie jest życie kapłana – dziś tu, jutro tam. Mówił dalej: „- Dom parafialny zbudowaliście dla siebie, dla swoich dzieci i dla następnych pokoleń”.

            Doprowadzono do porządku teren przykościelny, wylewając asfaltowe dywaniki. Zrobiono drogi wokół kościoła. Wybudowano grotę Matki Bożej z ołtarzem, przy którym odprawiono wiele uroczystych nabożeństw i Mszy św.

            Postawiono marmurowy murek wokół terenu kościelnego od strony ul. Żeromskiego i Hotelowej.

            Bardzo ważna praca – pokryto dach kościoła i wieżę blachą miedzianą.

Wprowadzono do kościoła obraz Matki Boskiej Nieustającej pomocy i środowe nabożeństwo – nowennę.

            Ewenementem jest powołanie grupy kilkudziesięciu tzw. ojców ministrantów. Nigdzie się z tym nie spotkałem. Jak ks. proboszcz potrafił zmobilizować do służby liturgicznej przy ołtarzu tak dużą liczbę dorosłych mężczyzn, nieraz staruszków, pozostaje dla mnie tajemnicą. W większe uroczystości ci ojcowie ministranci mieli czerwone alby pod komżami. Proboszcz był dumny ze swoich kochanych, jak to określał, ojców ministrantów. Wielokrotnie w „pełnej gali” widziało się ich nie tylko w Bielawie. Swoją obecnością świadczyli również w innych miejscowościach choćby w pamiętnej uroczystości koronacji Matki Bożej w Wambierzycach w sierpniu 1980 roku.

            Zawiązało się apostolstwo Modlitwy. Dorośli ludzie chodzą do kościoła wspólnie się modlić.

            Również zaczął działać Komitet Charytatywny pomocy biednym i potrzebującym. Miał on znaczne osiągnięcia.

            W Domu parafialnym w każdą niedzielę w godzinach od 8.00 do 12.00 czynny jest punkt sprzedaży prasy katolickiej, książek religijnych i patriotycznych oraz dewocjonaliów. Kupiliśmy tam wiele wartościowych książek i chodziliśmy co niedzielę, choćby popatrzeć.

            Zaczęto remont ogrodzenia cmentarza.

            Wiele zapewne jeszcze do tego trzeba dołożyć. Myślę, że pracujący w naszej parafii proboszczowie po ks. Romanie Biskupie w sumie, nie zrobili 10% tego, co zrobił on. Nasza rodzina wszystkich odchodzących księży darzyła wielką sympatią.

          Budowa Domu Parafialnego to było ogromne przedsięwzięcie, a jak na tamte czasy, kiedy władze nie były przychylne Kościołowi, wręcz karkołomne. Jednak parafia to zadanie podjęła i zrealizowała. Bardzo dużo mężczyzn pomagało przy budowie, a wszyscy się intensywnie modlili o pomyślność tego dzieła. Nieoceniony był wkład w tę pracę ojców ministrantów. Jak pamiętam, koszt budowy tego obiektu szacowano na 4 mln zł. Ostatecznie, podobno, budowa kosztowała 14 mln zł, ale nikt złego słowa z tego tytułu nie powiedział. Wiadomo, jak zmieniała się sytuacja i jaka była inflacja.

            Wiem, że były trudności z uzyskaniem pozwolenia na budowę i zakup placu. Ksiądz proboszcz chciał kupić cały plac aż do szpitala, ale władze nie zgodziły się na to i stąd Dom Parafialny jest tak blisko kościoła.

            Dom Parafialny budowano przede wszystkim dla poprawy warunków nauczania religii, bo naprawdę nie było jej gdzie uczyć. Była jakaś sala tam, gdzie mieszka organista. Sam tam chodziłem ze swoimi, przedszkolnymi dziećmi. A i warunki mieszkania księży na starej plebani były trudne.

            Poświęcenie nowo wybudowanego Domu parafialnego miało miejsce 18 września 1983 roku. Wszyscy parafianie, którzy w jakiś sposób przyczynili się do powstania tego Domu, zostali zaproszeni jako jego chrzestni.

Ja byłem na poświęceniu, a i cały czas budowy byłem nią zainteresowany.

W 1983 roku miałem zaledwie 33 lata. Byłem młody. Pamiętam, już po wybudowaniu Domu Parafialnego, przyszedłem sprzątać teren. Przyszedł jeszcze jakiś stolarz i coś tam piłował, i pan Emilian Kupiec. Już wtedy był znanym w Bielawie człowiekiem, dla mnie również. Mieliśmy razem pracować. Zwracał się do mnie, tak po chrześcijańsku – bracie. I trzeba było ponad trzydziestu lat, aby mieć śmiałość podejść do pana Emiliana i przypomnieć mu tą wspólną robotę. I choć pana Emiliana znałem, bo przecież znają go wszyscy, to mogę powiedzieć, że poznaliśmy się dopiero na jesieni 2014 roku. Choć niewątpliwie to późno, ale jest radość z tej znajomości.

            Jest jeszcze drobny szczegół, jaki wiąże mnie z budową Domu Parafialnego. Kiedy budowałem garaż, chyba w 1984 roku, dowiedziałem się, że zostało księdzu proboszczowi trochę metalowych prętów zbrojeniowych. Zgodził się mi odsprzedać ich tyle, ile potrzebowałem. No i mam w stropie garażu pręty z budowy naszego Domu Parafialnego..