Wy też tak chcecie?

Zwracam się do Was, Czytelników, Adwersarzy i Tych, którzy tylko zajrzą tu, aby sprawdzić ewentualnie, czy coś ciekawego się dzieje.

Czy też tak chcecie, czy jest Wam obojętne, czy może będziecie walczyć po którejś ze stron?

Ja nie mam z tym problemu.

Może ktoś zapamiętał, że wspominałem pisarkę, Manuelę Gretkowską, a nawet cytowałem jej wypowiedź na temat   Świąt Bożego Narodzenia z jej książki „Polka”. To książka dość intymna w swej głównej części, bo dotyczy kalendarza jej ciąży, w jaką zaszła już w dość późnym wieku z mężczyzną, z którym mieszkała w Szwecji. Autorka określana jest jako skandalistka, co mogę potwierdzić, bo w opisach jest odważna i aż za bardzo bezpośrednia, zwłaszcza, gdy dotyczy to jej życia prywatnego. Gretkowska zna się na swoim fachu, dużo podróżuje po całym świecie, pisze, maluje, tworzy i nie nudzi się. Wie, co to religia i na czym ona polega. Czasami nawet modli się i idzie do kościoła. Pochodzi z Łodzi, ale mieszka w Szwecji. Tworzy dla kultury polskiej. Myślała nawet o ślubie ze swoim ukochanym Piotrem Pietuchą, kiedy zaszła z nim w ciążę, którego pieszczotliwie nazywa Pietuszką, ale uzgodnili, że ślub przecież nic nie zmieni.

Należę do tych polskich czytelników, którzy w ciągu roku czytają więcej niż jedną książkę. Ile tych książek jest, to już istotne jest mniej, bo i tak najbardziej lubię czytać swoje teksty na blogu i komentarze pod nimi. Myślę, że tę do końca roku zmęczę.

Książka wydana jest w 2001 roku, a więc dość dawno temu. Fragmenty, które chcę zacytować, dotyczą obyczajowości w Szwecji, która jest tuż tuż u progu naszej ojczyzny, a w przypadku tej drugiej sytuacji jest już i u nas normalna, to znaczy nienormalna, ale uważana za normalną.

Pietuszka ma syna, nastolatka w gimnazjum. Z opisu wynika, że mieszka blisko ojca. Może u matki w tej samej miejscowości. Tego nie napisali. Ojciec dostaje zaproszenie do szkoły i udaje się tam na spotkanie z młodzieżą, które to spotkanie Gretkowska obrazowo opisuje. Przepraszam za niestosowne zwroty, których nie ma w zasobie mojego słownictwa, ale ze względu na cytowanie, jak by nie było sztuki, musiałem to przełknąć. Mam nadzieję, że nie zgrzeszyłem i nikogo nie zgorszyłem.

Gretkowska pod datą 16 lutego pisze:

„ Pietuszka na występie szkolnego kabaretu swego syna. Uczniowie gimnazjum mieli obowiązkowy tydzień miłości. Pogadanki o seksie, uczuciach, odwiedziny gejowskich par, tłumaczących dzieciom, czym jest miłość homoseksualna. Na zakończenie tych walentynkowych uciech piętnasto-szesnastolatki zaprosiły rodziców i pokazały program Miłość. Bez żenady śpiewano pieprzne piosenki, Zamiast pierdoląco-gruchających gołąbków z tektury na tle serduszka scenę zajęły roznegliżowane panienki w odważnych dekoltach, huśtające się na metrowym (z tektury oczywiście) chuju. Pietuszka rozejrzał się po sali, czy rodzice uciekają (oczyma), czerwienią się. Nic z tych rzeczy. Bawili się i oklaskiwali swoje nadobnie rozwinięte potomstwo. W końcu dzieci są też owocem miłości.”

Tak to wygląda w Szwecji, a wkrótce ma wyglądać i u nas – obowiązkowo.

Drugim przykładem jest zupełnie nieodpowiedzialne traktowanie małżeństwa. I nie istotne, czy to jest małżeństwo sakramentalne czy cywilne. U nas w Polsce, też niestety jest to nagminne, a w niektórych sferach nawet modne. Często zaskakuje mnie to, gdy dowiaduję się, że to trzecia żona tego pana, albo piąty mąż tej pani.  

Gretkowska pisze:

„Dziesięcioletni syn Piotra opowiada o koledze, który co jakiś czas odwiedza rodziców. Raz mamę, raz tatę.

- A u kogo mieszka? Pietuszka jest socjologicznie ciekawy rodzinnych układów.

- U drugiej żony taty. U swojej macochy.

- Tata z nią nie mieszka?

- Rozwiedli się. Tata ma inną, nową żonę.

- Dlaczego więc kolega nie wraca do mamy?

- Bo się wychował u taty i macochy. Mamę odwiedza, mieszka niedaleko - syn Piotra opowiada i nie przerywa gry komputerowej, zostawiając po celnych strzałach tłum sierotek na ekranie.”

Zastanawiam się, czy ten socjolog, mieszkający z Gretkowską, ma dwóch synów, z którymi nie mieszka, czy to ten sam syn z poprzedniego cytatu? No ale dziesięcioletni, to chyba nie w gimnazjum?

Tak to wygląda w tamtym świecie, a do nas jeszcze w pełni nie przylazło. Tylko jednak tego patrzeć, gdy Marta Lempart zostanie premierem na czele swojego porąbanego rządu, a może i prezydentem jak zechcą Polacy w wyborach za przykładem Macieja Maleńczuka.  

Ja nie mam problemu z zakwalifikowaniem takich sytuacji w kategoriach dobra i zła, bo czy to może być jakiś problem?