Uczciwe kapłaństwo

 Jak każda sprawa - z czasem ucichnie samoistnie, albo zostanie zamieciona pod dywan.

Nie milkną echa kontrowersyjnych wypowiedzi ojca Tadeusza Rydzyka z 5 grudnia podczas 29 rocznicy powstania Radia Maryja. Chcę jasno powiedzieć, że nie jestem przeciwny Radiu Maryja, Telewizji Trwam i wszystkim dziełom powstałym dzięki pomysłowi i zaangażowaniu Ojca Tadeusza. Jestem przeciwny nieodpowiedzialnemu zachowaniu ojca Rydzyka podczas publicznych wystąpień. W tym przypadku sam przyznał, że popełnił błąd i przepraszał. Czy są to szczere przeprosiny zaowocujące nawróceniem, to nie wiem. Przypuszczam, że nic się nie zmieni, bo widocznie taki język jest potrzebny.

            Ja nie będę rozpisywał się kolejny raz na ten temat, bo to jest bardzo przykra dla mnie sytuacja, ale są pewne kwestie, których przemilczeć nie można.

            Na łamach „Naszego Dziennika” redaktorka M. Rutkowska pisze:

„Dlaczego w kolejnej wściekłej nagonce przeciwko Radiu Maryja pomagają niektórzy ludzie Kościoła?  Dlaczego występując jako „pożyteczni idioci” szargają dyrektora katolickiej rozgłośni?”

             Odpowiedział nieznany mi ksiądz, Rafał Jarosiewicz:

 „Nazywając ludzi Kościoła - stających w obronie prawdy, potępiających pedofilię i chcących pomóc o. Tadeuszowi w nawróceniu i zobaczeniu błędu, jaki popełnił - (świadomie lub nie) „pożytecznymi idiotami”, staje Pani po stronie tych, którzy krzywdzą!

To, co Pani napisała, to nie jest Ewangelia Pana Jezusa, a ewangelia szatana!

Gdyby nie abp Ryś, abp Polak i inni odcinający się od wypowiedzi o. Rydzyka i potępiający to, co zrobił - kolejne granice normalności i moralności „takimi wypowiedziami” ojca byłyby niestety kolejny raz przesunięte!”

          Bardzo mocne słowa tak z jednej, jak i z drugiej strony, w sam raz na szatańskie młyńskie koła.

            O kapłaństwie, które teraz jest tak bacznie obserwowane, jednoznacznie i uczciwie wypowiedział się ostatnio ksiądz biskup Mirosław Milewski w kazaniu do alumnów płockiego seminarium.

           „– Wasze kapłaństwo powinno być proste, skromne, pełne wiary, pełne realizmu i bez złudzeń. Kościół bardzo potrzebuje dziś księży uczciwych i prawych, by odbudować swój autorytet i jakby zagubioną w ostatnich latach umiejętność bycia z ludźmi i dla ludzi. Kościół, w którym będą dobrzy księża, zdolny będzie skutecznie wpływać na otaczającą rzeczywistość i owocnie głosić Ewangelię.”

          Więcej w poniższym linku:

https://www.pch24.pl/bp-milewski--kosciol-potrzebuje-ksiezy-uczciwych-i-prawych--by-odbudowac-swoj-autorytet-pch,80423,i.html?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=post&utm_term=pch&fbclid=IwAR3GPxpHSTVa1i9ZZ_QhuQ6yI9qrP1XbJVtyowSsEkgqoVs4Abtzj8UmZes

          Zastanawiające jest dla mnie w tej wypowiedzi zauważenie odejścia księży od umiejętności „bycia z ludźmi i dla ludzi”, jakby wyalienowanie się z Kościoła, na który przecież  również składa się Boży Lud. Wielokrotnie z troską pisałem o tym na blogu i smutno mi, że miałem rację.

            W podobnym tonie przedstawiony jest nowy błogosławiony KK ks. Michael McGivney w zapowiedzi artykułu na jego temat w październikowych „Dobrych Nowinach”:

 „Jego inicjatywy polegające na silniejszym zaangażowaniu świeckich w życie Kościoła i parafii wyprzedziły II Sobór Watykański niemal o stulecie.” 

         Może właśnie nadzieja w młodych księżach jeszcze wyidealizowanych, odważnych i chętnych do trudnej służby w trudnych czasach? Ale i tu jest problem, bo zgłasza się mało kandydatów do kapłaństwa do seminariów duchownych. Nasz proboszcz w poprzednią niedzielę zakomunikował, że w tym roku nikt do seminarium się nie zgłosił. Nie ma pierwszego rocznika, a bywały lata, że było po kilkadziesiąt kleryków na pierwszym roku seminarium. Mnie zastanowiło to – „nikt się nie zgłosił”. Jeśli brać pod uwagę to, że do kapłaństwa trzeba mieć powołanie, a potem jeszcze to powołanie jasno odczytane i niejako potwierdzone, i że do kapłaństwa powołuje sam Pan Jezus, to może odczytać to dosłownie? Pan Jezus nie powołał w tym roku nikogo na przygotowanie do kapłaństwa w świdnickim seminarium.

Czy może popełniłem jakiś błąd w rozumowaniu?

            Ciśnie się na usta pytanie – dlaczego? Ale to już może nie nam sądzić i precyzować odpowiedź. Pan Jezus przecież wie, co robi.