Coście uczynili z liturgią?!

Czasami trudno jest pisać, zwłaszcza, gdy ma się nawet przekonanie, że odbiór nie będzie taki, jakiego należałoby się spodziewać. Że to nic nie da, że szkoda zachodu, szkoda czasu. Choć trudno w takich sytuacjach mówić w kategoriach zwycięstwa, to jednak, choć nie zwycięża rozsądek, zwycięża nadzieja, że może jednak tym razem…

            Zastanawiam się wtedy, co powiedziałby ks. prałat Stanisław Janicki, którego wspomniałem na początku tego cyklu - „Parafianin Bielawski”? Myślę, że nasza wspólna troska o Kościół, zaowocowałaby niejednokrotnie przynajmniej rozmową. Jeśli byłaby krytyka ze strony księdza, na pewno byłaby to krytyka konstruktywna z ukierunkowaniem na atmosferę dalszego pisania.

            Ujęły mnie słowa biskupa Marka Jędraszewkiego z wywiadu, do którego załączam link:

Bo w każdym człowieku jest tęsknota za dobrem, za pełną akceptacją, za otrzymaniem przebaczenia i pogodzenia się z sobą. Człowiek sam ze sobą nie jest w stanie się pogodzić. Tylko Bóg może to sprawić. Wie pan, głęboko w to wierzę, że Bóg każdego dotyka swoją łaską i że czeka do ostatniej chwili życia człowieka na jego dobrą odpowiedź. Bo Bóg chce być z nami, z każdym, niezależnie od jego dotychczasowych poglądów i tego, co w życiu zrobił. 

http://wiadomosci.onet.pl/kraj/abp-jedraszewski-w-kazdym-czlowieku-jest-tesknota-za-dobrem/hn81dnz

            Bo w każdym człowieku jest tęsknota za dobrem… Bóg chce być z nami… Co jest dobrem, ja sam rozstrzygam. Każdy zresztą tak ma, choć każdy może konkretne dobro interpretować według własnego uznania i stąd różne spojrzenia na sprawy, i stąd nieporozumienia, i podziały. Kościół przekazuje nam jedną prawdę, która jest jedynym dobrem, i dlatego ludzie we wspólnocie wiary właściwie nie powinni mieć problemu z tym dobrem, które powinno jednoczyć. Jest jednak inaczej. I ja, jako istota myśląca i obserwująca, nie ze wszystkim się zgadzam, co proponuje nam Kościół, w znaczeniu hierarchii kościelnej. Kościół też jest grzeszny, a więc można się spodziewać w nim rzeczy, które można poddać pod wątpliwość, również te, dotyczące liturgii.

            Nie jest łatwo powiedzieć księdzu, a nawet księdzu proboszczowi, że mi to czy tamto się nie podoba. Nawet w liturgii. Jednak ta tęsknota za dobrem czasem przeważa i daje odwagę, żeby zareagować. Zdaję sobie sprawę, że może nie w tej formie; może należałoby porozmawiać, popatrzeć w oczy, próbować przekonać, albo samemu dać się przekonać. Tęsknię za taką formą komunikacji i nie bronię się przed nią, nawet, jakby miało być to dla mnie przykre. 

            Ja jestem wychowany na liturgii przedsoborowej, co nie znaczy, że tej po Soborze Watykańskim II-gim nie akceptuję. Zauważam jednak, że ta liturgia niejako ewoluuje w kierunku zeświecczenia, przystosowywania się do oczekiwań „odbiorcy”, uatrakcyjnienia i zwracanie uwagi na jej wymiar zewnętrzny. Chciałoby się powiedzieć, że Kościół szuka atrakcji, aby przyciągnąć wiernych do kościoła. Czy warto?

            Poruszałem już wiele spraw, dotyczących naszej parafii. Niektóre „postulaty” zostały zrealizowane. Naprawdę. Jestem za to szczerze wdzięczny. Inne może doczekają się realizacji jeszcze za tego proboszcza, a może już za następnego.  Są sprawy, które przez upór i niechęć nie zostaną podjęte, ale próbować naświetlić, nie przestaję.

            W niedzielę 17 grudnia 2017 roku na mszy św. byłem na godzinę 9:30. Co dwa tygodnie śpiewa na tej mszy św. chór BMV (Beate Mariae Virgini) pod dyrekcją pani Anny Kupiec. Chór działa przy naszej parafii już ładne kilkanaście lat. Początki nie były łatwe, jak to w kościele, gdy coś nowego się tworzy. Ciekawa historia, ale to może na inne czasy. Chór BMV nie jest tradycyjnym chórem kościelnym. W swoim repertuarze ma pieśni mniej znane, niekiedy odkrywane, które ubogacają liturgię. Śpiewali pięknie acapella do czasu, kiedy pojawił się ksiądz Łukasz Kopczyński. Ks. Łukasz jakoś tak sprytnie chór przejął, że słyszę nawet czasami w wykonaniu ks. proboszcza, prałata dra Stanisława Chomiaka, że to chór księdza Łukasza, a pani Ania tylko pomaga. To ksiądz Łukasz zaczął wprowadzać do chóru instrumenty muzyczne, robiąc z nich z czasem orkiestrę symfoniczną. Są skrzypki, wiolonczele, fleciki i może coś jeszcze. Ostatnio, właśnie tego 17-go, wyraźnie słyszałem trąbkę. Miara się przebrała. Tę trąbkę zauważył również ks. proboszcz, wyrażając uznanie podczas ogłoszeń duszpasterskich.

            Ja bardzo doceniam angażowanie się wiernych w liturgię. Nie każdy to potrafi i nie każdy się na to godzi. Śpiewać i grać na chwałę Pana Boga, to piękna sprawa, ale też należałoby pomyśleć o tym krytycznie. Nie nastraja przed mszą św. strojenie instrumentów. Nie jest właściwie odbierana liturgia, gdy wysłuchuje się na niej koncertu orkiestry symfonicznej z chórem i wokalnego popisu lidera. To, oczywiście, mój odbiór, choć nie tylko.

            Kiedyś ks. dr Chomiak powiedział mi, żebym liturgię zostawił jemu. Zostawiam. Może już nie mam siły ani ochoty walczyć. Poddaję się. Zmieniam godzinę mszy św. niedzielnej na 8:00. Może to wystarczy. Jeśli nie – będę zdrajcą swojej parafii i pójdę do ks. Cezarego. Pan Bóg jest jeden – ten sam wyznawany w każdym kościele.

            Nie wiem, jaka to muzyka obowiązywała w Kościele w dawnych wiekach. Może żadna, bo w Kościele prawosławnym jej nie ma. W Kościele katolickim podstawowym instrumentem są organy. Z innymi instrumentami są ciągle tylko kłopoty i biskupi wydają od czasu do czasu w tej kwestii oświadczenia, a nawet zakazy i pouczenia. Nie tak dawno przecież słyszeliśmy muzykę bitową na tak zwanych mszach młodzieżowych – gitary elektryczne, perkusja, instrumenty klawiszowe. Chyba ta moda w Kościele już minęła, a więc nie było to dobre, skoro tego nie ma.

            A może cisza, skupienie podczas liturgii to już nie jest modne? Może trzeba grać, bębnić i wykrzykiwać na cześć Pana jak w Starym Testamencie?

 Stary Testament - 1 Księga Kronik 15, 24-28

Kapłani: Szebaniasz, Jozafat, Netaneel, Amasaj, Zachariasz, Benajasz i Eliezer grali na trąbach przed Arką Bożą, a Obed-Edom i Jechiasz byli odźwiernymi przy Arce.  Wówczas to Dawid i starsi Izraela oraz wodzowie z wielką radością poszli, aby przenieść Arkę Przymierza Pańskiego z domu Obed-Edoma. Kiedy Bóg wspomagał lewitów niosących Arkę Przymierza Pańskiego, ofiarowano siedem cielców i siedem baranów. A Dawid był okryty płaszczem z bisioru i podobnie wszyscy lewici niosący Arkę i śpiewający, oraz Kenaniasz, kierujący przenoszeniem. Dawid miał na sobie także efod lniany. Tak cały Izrael prowadził Arkę Przymierza Pańskiego wśród radosnych okrzyków, grania na trąbach, cymbałach, harfach i cytrach.

Psalm 98
⁴ Radośnie wykrzykuj na cześć Pana, cała ziemio, cieszcie się i weselcie, i grajcie! ⁵ Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy, ⁶ przy trąbach i dźwięku rogu: radujcie się wobec Pana, Króla!

Psalm 150
¹ Alleluja. Chwalcie Boga w Jego świątyni, chwalcie Go na wyniosłym Jego nieboskłonie! ² Chwalcie Go za potężne Jego czyny, chwalcie Go za wielką Jego potęgę! ³ Chwalcie Go dźwiękiem rogu, chwalcie Go na harfie i cytrze! ⁴ Chwalcie Go bębnem i tańcem, chwalcie Go na strunach i flecie! ⁵ Chwalcie Go na cymbałach dźwięcznych, chwalcie Go na cymbałach brzęczących: ⁶ Wszystko, co żyje, niech chwali Pana! Alleluja.

Stary Testament - Księga Daniela 3, 3-5

Zebrali się więc satrapowie, namiestnicy, rządcy, radcy, skarbnicy, sędziowie, prawnicy i wszyscy zarządcy prowincji na poświęcenie posągu wzniesionego przez króla Nabuchodonozora i ustawili się przed posągiem, który wzniósł król Nabuchodonozor. Herold zaś obwieszczał donośnie: «Rozkaz dla was, narody, ludy, języki; w chwili, gdy usłyszycie dźwięk rogu, fletu, lutni, harfy, psalterium, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych, upadniecie na twarz i oddacie pokłon złotemu posągowi, który wzniósł król Nabuchodonozor.