Ksiądz Dariusz Stańczyk

Nawet ten mały świat wokół nas nie przestaje zadziwiać. Dzieje się tyle spraw, że i nie sposób we wszystkich uczestniczyć. Mimo stanu emerytalnego, ciągle nie mam czasu, a ten czas mijający pozostawia po sobie niezatarte piętno. Czasami jednak jakby się zatrzymywał, czasami jakby wracał, a na pewno we wspomnieniach i spotkaniach po latach.

            Takiego spotkania po latach, a dokładniej po 31 latach, doświadczyłem w piątek 29 września 2017 roku.

            W kronice, jaką prowadzę od 1982 roku, z nastawieniem raczej rodzinnym, pod datą 15 czerwca 1986 roku zapisałem, co niżej przedstawiam. Z treści zapisu wynika, że pisałem tekst dużo później, niż podana data, ale właśnie ta data jest najistotniejsza:

15.06.1986 r. Niedziela

            W niedzielę była u nas w kościele podniosła uroczystość, a mianowicie neoprezbiter, ks. Dariusz Stańczyk odprawił mszę prymicyjną. Zaczęła się o godzinie 13:00, a skończyła dopiero o 16-tej. Ksiądz ten tylko przez trzy lata po urodzeniu mieszkał w Bielawie. Sama uroczystość miała bardzo podniosły charakter. Było dużo ludzi, choć ksiądz mało znany. Doświadczyliśmy atmosfery prawdziwej radości, że mamy nowego kapłana. Ksiądz Dariusz też bardzo się cieszył. Mszę prymicyjną odprawiał poważnie, a jednocześnie tak, że czuło się jego obecność wśród zgromadzonych wiernych. Asystowało mu przy ołtarzu dwóch diakonów wywodzących się z naszej parafii: diakon Jacek Włostowski i diakon Jacek Biela, którzy święcenia kapłańskie będą mieli w przyszłym roku. Na koniec uroczystości każdy indywidualnie otrzymał błogosławieństwo prymicyjne: „Niech błogosławieństwo Boga Wszechmogącego spocznie na was i pozostanie z wami na zawsze; w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”; przy tym ksiądz prymicjant kładł na głowę każdego ręce i potem błogosławił.  

            Przed tą uroczystością, na zewnątrz kościoła, robiłem zdjęcia – tak dla nas, na pamiątkę. Jak się potem okazało, to właśnie tylko ja robiłem zdjęcia. Przypadkiem dowiedziałem się pod kościołem, że znajomy z zakładu pracy, (…), to jakaś rodzina księdza Dariusza czy znajomy. Przez niego kontaktowałem się z księdzem Stańczykiem, żeby odebrał od nas na pamiątkę te zdjęcia, które wykonałem, a które szybko samodzielnie przygotowałem. Przyszedł za jakiś czas do naszego mieszkania. Ze zdjęć ucieszył się. Będzie miał pamiątkę. Rozmawialiśmy przez chwilę. Ma podobno podjąć pracę w Skarżysku-Kamiennej.

            Kiedy w ogłoszeniach parafialnych usłyszeliśmy, że ksiądz Dariusz Stańczyk otrzyma w piątek 29 września tytuł Honorowego Obywatela Bielawy, a wieczorem o 18:00 odprawi mszę świętą w naszym kościele, przypomniałem sobie to spotkanie i wszystko, co wiązało się z księdzem Stańczykiem. Pomijając kolędę, nierzadko gości się w swoim domu księdza. I właśnie u nas był ksiądz. Mieliśmy już wtedy czwórkę dzieci, a najmłodsze miało zaledwie cztery miesiące.

            Zadziwiła mnie swoboda, jaką swoją osobą reprezentował ksiądz Dariusz. Taki śmiały blondynek, przy którym nie czuło się dystansu. Wspomniałem o rozmowie, ale zapamiętałem tylko pytanie z mojej strony, czy nie miałby problemu, gdyby przyszło mu powiedzieć kazanie bez przygotowania, bo akurat zaistniała taka sytuacja. Z uśmiechem odpowiedział, że nie miałby żadnego problemu. Byłem zadziwiony, bo to przecież nie jest łatwo odnaleźć się w takiej sytuacji.

            Przez 31 lat nie widzieliśmy się. W miniony piątek idąc do kościoła, byłem ciekaw tego spotkania po latach. Zmieniliśmy się, postarzeliśmy. Jednak słuchając księdza Stańczyka podczas odprawiania mszy św., słuchając wygłoszonego kazania, w którym dowiedzieliśmy się trochę o samym księdzu i wsłuchując się w jego słowa na zakończenie uroczystości, widziałem tego samego zadziornego blondynka z 86 roku. Wcześniej, przeglądając informacje o księdzu Dariuszu Stańczyku w Internecie i uzupełniając swoją wiedzę tym piątkowym spotkaniem, jakoś skojarzyła mi się osoba księdza Dariusza z Szaleńcami Bożymi, jakich opisała w swojej książce Zofia Kossak. Taki współczesny Szaleniec, oddany Bogu i Kościołowi.

            Miałem ze sobą kilka zdjęć z tamtej pamiętnej prymicji i obrazek prymicyjny, jaki otrzymałem od ks. Stańczyka. Nie mogłem odmówić sobie bezpośredniego spotkania w tym dniu po skończonej mszy św. Było już ciemnawo na dworze, ale do tego spotkania doszło. Zdziwienie księdza i otwartość, z jaką się spotkałem, sprawiła mi wielką radość. Nie było czasu na pogawędkę, ale może będzie w niedalekiej przyszłości, bo nasz ksiądz proboszcz zaprosił księdza Stańczyka do głoszenia rekolekcji w naszej parafii.

            Ksiądz Dariusz Stańczyk obecnie pracuje od trzech lat na Syberii. Można sobie znaleźć linki w Internecie, a naprawdę warto zapoznać się z historią kapłaństwa tego księdza, za którą został zauważony przez Prezydenta Rzeczpospolitej i uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. Bielawa też sobie o księdzu Dariuszu Stańczyku, Bielawianinie, przypomniała.

            Do zobaczenia, Księże Darku! 

            Szczęść Boże!