Najpierw trzeba umrzeć

Spieramy się ostatnio o nazwy ulic w Bielawie. Raczej jest problem ze zmianą nazwy ulicy, a zupełnie nie ma problemu z nazywaniem nowych. Ktoś tam coś szepnie, ktoś z kimś załatwi i ulicę, czy plac mamy gotową. Nikt nie protestuje. Gdy tak patrzę na te niektóre nazwy ulic, to i zastanawiam się skąd one się wzięły? Na przykład taka ulica Ceglana. Nazwa wiąże się z cegłami, a może z cegielnią? Na przykład taka ulica Bankowa. Był bank, a więc i ulica Bankowa była zasadna. Mimo, że był dalej bank, przechrzczono ulicę na Dubois – wiadomo, komunista. Teraz banku na ulicy bankowej nie ma, ale stara nazwa do łaski wróciła.

     Na przykład taki plac św. Faustyny Kowalskiej, na której stoi kościół p.w. Miłosierdzia Bożego. Jak najbardziej nazwa trafna. Myślę, że to ks. dr Begierski z burmistrzem Dźwinielem załatwił. Potem już było łatwiej i ks. dziekanowi Stanisławowi Chomiakowi przekonać burmistrza do ulicy ks. Romana Biskupa i ulicy bł. Księdza Jerzego Popiełuszki. Oczywiście kulisów nie znamy, ale przecież jakoś te nazwy się tworzą.

            Są też nowe ulice, takie jak myślę, na wyrost. Jest ulica Fiołkowa bez fiołków, jest ulica Bratkowa, bez bratków, ulica Poziomkowa, bez poziomek, czy wreszcie ulica Sosnowa, bez sosen. To takie nowe ulice. Takie niegroźne, bo przecież w politykę nieuwikłane, których w przyszłości nie będzie potrzeby zmieniać, najwyżej zadba się o to, żeby mieszkańcy w konsekwencji sadzili sosny, bratki i fiołki, i uprawiali poziomki.

            Jak najbardziej neutralną nazwą, a związaną żywotnie z naszym miastem, może być ulica trenera Władysława Stolarczyka w miejsce ulicy Marcelego Nowotki.

            No, ale najpierw trzeba było umrzeć.

            Ja proponuję na poważnie zastanowić się nad ulicą Stanisława Wojnara i podjąć w tym temacie inicjatywę. Wspomniałem już o tym na Facebooku, pod jednym z wierszy bielawianina, Stanisława Wojnara, pod którego to wierszami jestem pod wrażeniem.

            Można promować nieustająco Jezioro Bielawskie, Bielawską Plażę, Odkryty Basen, Narty Wodne i Bieg Gladiatora, ale i powinno się promować na całą Polskę to, co mamy bardzo cenne, cenniejsze niż wszystkie te obiekty razem wzięte. Mamy Poetę, którego Bielawa tak naprawdę nie potrafi odkryć. I nie jest to jakiś Miłosz, którego czyta się trudno, ale to jest nasz Stanisław, ten, który mieszka w bloku na Włókniarzu, ten, który z nami pracował w Bieltexie, ten który grał w znanym zespole na bębnach i saksofonie, ten który ujeżdżał konie w naszej stadninie. Ale również ten, który z niespotykanym zapałem zagłębiał się w arkana komputeryzacji, gdy taka potrzeba w zakładzie zaistniała i dusza towarzystwa na giełdach tkanin.  Choć ze Stanisławem znamy się od dawna, to i dla mnie jest ciągle jeszcze nieodkryty, ze swoim bogatym wnętrzem, fascynacją życiem i emanowaniem wokół dobrocią.

            W relacji – Stanisław Wojnar – Bielawa, jest on niezmordowanym propagatorem jego uroków, tajemnic, historii. To jest niespotykane, aby z taką lekkością tworzyć poezję w stylu, od którego już wielu „wielkich” poetów odeszło.

            Czy w Bielawie znają Stanisława Wojnara?

            Znają, ale zdałoby się powiedzieć – elita. Wojnar, mimo niezmordowanej aktywności na Facebooku i wydaniu trzech pokaźnych tomików jego wierszy, pod strzechy nie wchodzi.

Bielawa nie promuje swojego człowieka, który Bielawę promuje.

            Niedawno wywiązała się długa dyskusja na profilu znanego bielawianina na Facebooku na temat literatury. Chodziło o Jakuba Żulczyka. Polemizowałem, jako jeden z wielu, ze znanym, młodym bielawianinem, który szuka swojego miejsca w lokalnym samorządzie i lokalnej polityce:

            - Pan Bolesław Stawicki to nawet krytyk literacki. A tak z ciekawości, to czytał Pan coś Żulczyka?

            - Nie lubię, jak przeklinają. W książkach też. Żulczyka nie czytałem. Czytam teraz Stanisława Wojnara. Czytał Pan, Panie Piotrze?

            - Nie… Widzę tylko, że to Pana ziomal… To mnie to entuzjazmem nie napawa.

            No tak. Wojnara nie znają, choć to przecież nawet „ziomal”. Podobnie jest z inną młodzieżą. Sam byłem tego świadkiem podczas promocji tomików wierszy.

            Przyznam, że mam trudność z wybraniem wiersza, promującego Bielawę, bo chciałoby się „wybrać” wszystkie. Trzeba się jednak na coś zdecydować. Zacytuję „Dwa wzgórza” z tomiku „Mortum urbi” wydanego w cyklu „Sudecka poezja i proza” t. XX:

Dwa wzgórza

W moim miasteczku, prawie że w centrum

Jest takie wzgórze „Parkowym” zwane,

Okryte lasem starym, przepięknym,

Nad którym sterczy wieżycy ganek.

Z niego to można w dzionek pogodny,

Napawać oczy pięknym pejzażem

Podziwiać miasta bieg ulic zgodny

Z kształtem terenu i krajobrazem,

Na jednym zboczu działki przysiadły,

Szachownicami alejek znaczą

Małe azyle człowieczej pasji,

Która ich ziemię uświęca pracą.

Ku miastu spływa potokiem słupów

Wyciąg narciarski – aktywny zimą,

Kloszami latarń, nitkami drutów

Znacząc tor zjazdu, aż hen w dolinę.

Kierując bardziej na północ oczy,

Gdzie „powiat” dumnie wieżami strzela,

Ślęża masywem swym niebo mroczy,

Pasmo Niemczańskich Wzgórz okrąg zwiera.

Patrząc na moje kochane miasto

Właśnie od Ślęży, wzdłuż głównej drogi

Widnieje góra, która wlot ciasno

Blokuje sobą, niczym gnom srogi.

Pod pachę wzięła nić obwodnicy,

Która jej kawał „podbródka zjadła”

I dalej w prawo, aż pod „Parkową”

Do centrum miasta niemalże wpadła.

Łysiutkie ci to – kochane wzgórze,

Przez wszystkich – zresztą – „Łysiną” zwane,

Z kępami krzewów pokrytych kurzem,

Wchodzące niemalże na mój ganek.

Chociaż nie kryte „bujną czupryną”

To sławę w sporcie ma „zaklepaną”

A to za pewnej Mai przyczyną

W klasie MTB najlepiej znaną!

Z okna podziwiać mogłem wyczyny

Kolarzy świetnych, mknących po stoku,

Jednak zwycięstwo tejże dziewczyny

Wnet zakończyło sprawę „w pół kroku”!

Niczym z balkonu, tak z okna mego

Patrzę na moje rodzinne miasto,

W którym dobroci tyle co złego…

A wizja jutra nie świeci jasno…

            Bielawa nie jest rodzinnym miastem poety Stanisława, ale już od piątego roku jego życia jest niewątpliwie jego miastem, na miarę nawet rodzinnego. Tu pozostał sam ze swoją żoną, oddawszy Losowi swoich rodziców, rodzeństwo, dzieci, wnuków i prawnuka. Długo by pisać.

Niedziela w parku

Wyż, niedziela, słonko świeci,

Pogoda wprost wymarzona!

Humorkiem dziś tryska Żona,

Więc spacerek z nią „mnie kręci”!

Do Parku „Misiem” nas wiozę,

Bo z łażeniem u mnie krucho.

Stawom biodrowym coś „sucho”,

Park odległy – nie dolezę…

Lecz kiedy przed jego „bramą”

Stanę na laseczce wsparty,

Czuję, jak wiele jest warty

Spacer z moją Ukochaną…

Kiedy razem w te alejki,

Kroczek po kroczku dreptamy,

Tyle frajdy z tego mamy!

Choć wysiłek – dla mnie – wielki…

Przysiądziemy na ławeczce,

Gdy mi już ustaną nogi;

Parę dymków w wyraz „błogi”

Wprawi Jej twarz  - na chwileczkę…

Ja poobserwuje kwiaty,

Ona, dokąd „dymki spieszą”,

I płuca nam się nacieszą

Powietrzem, w to „coś” bogatym…

Potem zgodnie, w rytm niezmienny,

Obierając kurs na „Misia”,

Podreptamy, kończąc dzisiaj

Spacer nasz , w Parku – wiosennym…

           

            Stanisław Wojnar ma kłopoty ze zdrowiem, ale się nie poddaje. Jeszcze kilka lat temu był na Wielkiej Sowie, o czym dowiedziałem się oczywiście z wiersza. Jak smakuje takie osiągnięcie szczytu? Wyraził to w wierszu, a może to wszystko to już tylko wyobraźnia? I za Poetą czasami trudno trafić, a ja na pewno nie nadążam.

            Czy „Miasto” zainteresuje się bardziej poetą Stanisławem Wojnarem, czy może najpierw trzeba będzie umrzeć? To też ludzkie, jak ludzkie i normalne dostrzeganie tego, co wartościowe, co buduje, co daje wiarę w to nasze miejsce na Ziemi – Bielawę.

            A co z ulicą Stanisława Wojnara Poety? A co z Honorowym Obywatelstwem Miasta dla Poety? Nie ma odważnych, aby zaproponować?

            Promujcie nieustająco Jezioro Bielawskie, Bielawską Plażę, Odkryty Basen, Narty Wodne i oczywiście Bieg Gladiatora. Promujcie siebie, Samorządowcy, Burmistrzowie, Dyrektorzy miejskich spółek, wszak już wybory za pasem. Pamiętajcie jednak, że pamięć o wartościach innych niż te przyziemne, te dla pieniędzy i sławy, są niczym wobec wartości i postawy Poety Stanisława Wojnara, naszego bielawskiego Poety.