Biblia, a ciepła woda w kranie

Co prawda tych, którzy produkowali ciepłą wodę w kranach już nie ma, ale odradzająca się platformerska hydra sprawia, że warto przyjrzeć się tej wizji w obliczu zamierzeń – „aby było tak, jak było”. Zastanawiałem się nad tym, co to właściwie oznacza ta „ciepła woda w kranie” i całkiem przez przypadek znaczenie tego określenia odkryłem. Co prawda można znaleźć wytłumaczenie znaczenia, choćby w poniższym linku z cytatami:

„Ciepła woda w kranie” to metafora, ale także coś więcej. Oto władza ogłasza, że nie będzie przemieniała, przebudowywała Polski.

            Władza nic nie przebuduje, no, najwyżej coś dobuduje – jakieś Orliki, stadiony, autostrady (z niepotrzebnymi ekranami). Żadnej poważnej reformy. Żadnego zaglądania ludziom do łóżek. Żadnego zaglądania ludziom do sumień. A już zwłaszcza oligarchom do portfeli.

Ale system ma realizować podstawowe zadania. Woda w kranie – ciepła – jest. Drogi – przejezdne – są. Pogotowie ratunkowe – z opóźnieniem – ale przyjedzie. Policja kiedyś też. Premier na wałach przeciwpowodziowych – jest. No dobrze – nie samym chlebem człowiek – chcecie odrobiny dumy narodowej? Euro 2012 będzie cool: Polacy, nic się stało!

„Ciepła woda” jest metaforą pilnowania tego, by państwo zabezpieczało pewne minimalne, brzegowe, najbardziej podstawowe warunki działania systemu społecznego.

 http://wpolityce.pl/polityka/164219-jak-dziala-ciepla-woda-w-kranie-tusk-wyhodowal-potwora-nad-ktorym-nie-jest-w-stanie-zapanowac-i-ktorego-nie-rozumie

ale to tylko określenie tego, co jest, a jest mało i byle jak. Taka była polityka poprzedniej ekipy rządzącej, aby się prześliznąć i nie poślizgnąć.

            Przypominam sobie taką sytuację z Biblii, kiedy to jakiś znaczący obywatel innego niż Izrael państwa, czytał Stary Testament i nic z tego czytania nie rozumiał. Trzeba było dopiero kogoś, żeby mu „wyłożył pisma”, aby zrozumiał. Tak jest z wieloma tekstami w Biblii i stąd zapotrzebowanie i zainteresowanie wyjaśnieniami tych, którzy Pisma chcą zgłębiać.  Takim tekstem, trudnym, jest Apokalipsa św. Jana, ostatnia księga Nowego Testamentu, a w niej „List do Kościoła w Laodycei” (Ap 3, 14-21 – Biblia Tysiąclecia):

List do Kościoła w Laodycei

14 Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: 
To mówi Amen, 
Świadek wierny i prawdomówny, 
Początek stworzenia Bożego: 
15 Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. 
Obyś był zimny albo gorący! 
16 A tak, skoro jesteś letni 
i ani gorący, ani zimny, 
chcę cię wyrzucić z mych ust. 
17 Ty bowiem mówisz: "Jestem bogaty", i "wzbogaciłem się", i "niczego mi nie potrzeba", 
a nie wiesz, że to ty jesteś nieszczęsny i godzien litości, 
i biedny i ślepy, i nagi. 
18 Radzę ci kupić u mnie 
złota w ogniu oczyszczonego, 
abyś się wzbogacił, 
i białe szaty, 
abyś się oblókł, 
a nie ujawniła się haniebna twa nagość, 
i balsamu do namaszczenia twych oczu, 
byś widział. 
19 Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę. 
Bądź więc gorliwy i nawróć się! 
20 Oto stoję u drzwi i kołaczę: 
jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, 
wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, 
a on ze Mną. 
21 Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, 
jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie. 

            Chrześcijanin szukający w Internecie religijnych tematów, e-czasopism i różnych linków z czasem natrafi na katechezy znanych w katolickim środowisku księży, którzy głoszą Słowo Boże. Można nawet znaleźć homilie naszego księdza Ryszarda Zdonka. Niesamowity gość. Inni wolą o. Pelanowskiego czy Szustaka. Znany jest ksiądz Dorsz z Diecezji Włocławskiej (znam osobiście), ale radzę również trafić na ks. Krzysztofa Porosło, którego już niedawno wspominałem. Zafascynowało mnie ostatnio wytłumaczenie z Apokalipsy św. Jana „Listu do Kościoła w Laodycei” w książce „To mówi Amen” w rozdziale „Zimny albo gorący, czyli czy Pan Bóg wymiotuje?”. I właśnie tam natrafiłem na metaforę ciepłej, letniej wody, nie zimnej i nie gorącej, takiej sobie letniej. Żeby czegoś nie przeinaczyć poświęcę się i przepiszę odpowiedni fragment, bo w Internecie nie ma:

„Chrystus w dalszej części Listu do Laodycei udowadnia, że zna tę wspólnotę na wylot, że doskonale się orientuje, czym ona żyje, jakie są jej problemy i na czym polega jej wina. Czytając ten tekst, zauważamy oczywiste wezwanie do radykalizmu, gorliwości i nawrócenia: „bądź zimny albo gorący, ale nie letni”. Jednakże dla mieszkańców Laodycei to przesłanie było jeszcze bardziej jaskrawe, ponieważ odnajdywali w nim realia swojego codziennego życia.

            Po pierwsze, zestawienie „zimny – gorący” jest pewną formą katechezy, charakterystyczną dla kultury semickiej. Chodzi tu o ukazanie dwóch skrajności, gdzie niekoniecznie słowo „zimny” musi być użyte w znaczeniu negatywnym (wrogość, antyradykalizm). Bardziej chodzi o podkreślenie, że postawa człowieka musi być pełna entuzjazmu, jednoznaczna, gorliwa i pełna pasji. Mieszkańcy Laodycei nie są ani zimni (psychros), ani gorący (dzestos), ale zadowalają się rzekomym złotym środkiem – letniością. Są zadowoleni z tego, co już mają, z sytuacji, w której się znajdują. Nie widzą potrzeby, żeby coś zmieniać, rozwijać się, nawracać. Jest im dobrze tak, jak jest. Laodycea jest chliaros, letnia, oziębła, powiedziałbym nawet: mdła, zupełnie nijaka.

            Kiedy Chrystus postawił Laodycejczykom zarzut „letniości”. Ci od razu skojarzyli to ze znanym z codzienności problemem z wodą. W pobliżu Laodycei znajdowały się źródła ze zdatną do picia wodą. Niestety, z powodu zawartego w nich wapnia, woda nie była zbyt smaczna i pozostawiała biały osad. Woda z tych źródeł była gorąca u wypływu, lecz później stawała się letnia. W starożytności istniało przekonanie, że letnia woda powodowała wymioty, dlatego pito tylko wodę gorącą albo zimną. Laodycea za pomocą kanałów sprowadzała więc wodę z gorących źródeł z sąsiedniej miejscowości, prawdopodobnie z Hieriapolis, gdzie używano wody do celów leczniczych. Zimna woda, nadająca się do picia, znajdowała się natomiast w Kolosach. Michał Wojciechowski w swoim komentarzu do Apokalipsy św. Jana zauważa, że fakt braku wody zdatnej do picia wskazuje, iż „chrześcijanie w Laodycei są bezużyteczni”. Ową bezużyteczność należałoby rozumieć jako brak spełnienia czy szczęścia. Woda jest konieczna do życia. Kiedy jej brakuje, brak także życia, radości, szczęścia. Zatem letniość jest tak naprawdę powolnym umieraniem, traceniem tego, co najcenniejsze i najpiękniejsze w życiu. To życie bez smaku, bez wyrazistości, mało twórcze i tym samym mało szczęśliwe. Bóg nie chce takiego życia, nie chce chrześcijan, którzy są letni, którym nie zależy na rozwoju, którzy zadowalają się tym, co mają, bez pragnienia pogłębiania relacji z Nim.

            Letni chrześcijanie są mdli i pod ich adresem Chrystus wypowiada jedne z najmocniejszych w Piśmie Świętym słów. Biblia Tysiąclecia bardzo łagodzi ich dosadność, ponieważ mówi: „Obyś był zimny albo gorący! A skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust”. Jednakże Chrystus dokładnie mówi: mello se emesai ek tou stomatos mou. Emesai dokładnie nie znaczy „wyrzucić”, ale „zwymiotować”, a niektórzy tłumaczą jeszcze dobitniej – „wyrzygać”. Chrystus mówi Kościołowi w Laodycei, że „chce go wyrzygać ze swoich ust”. „Nie jesteś zimny ani gorący, ale letni, a skoro jesteś letni to przyprawiasz mnie o mdłości i chcę cię wyrzygać z moich ust – nie chcę mieć z tobą nic wspólnego”.”

            Koniec cytatu.

           

I właśnie tak podobnie można wyjaśnić politykę Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego w minionych ośmiu latach – beznadziejna, zachowawcza, nijaka, przyprawiająca o mdłości, że aż chce się rzygać – ciepła woda. I dlatego podczas wyborów w 2015 roku polityka kreowana przez PO w koalicji z PSL została przez społeczeństwo odrzucona jako bezwartościowa, nie przynosząca Polsce korzyści, rozwoju, została „wypluta”, „wyrzygana”. I aż dziw bierze, że ciągle znajdujemy ludzi, którzy do tej polityki chcą wrócić, chcą wrócić do „ciepłej wody w kranie”. Chcą, aby było tak, jak było.

Uzupełnienie

Odnalazłem w Dziejach Apostolskich (rozdział 8 Biblia Tysiąclecia) tekst, o którym wspomniałem na początku artykułu:

Filip nawraca dworzanina etiopskiego

25 Kiedy dali świadectwo i opowiedzieli słowo Pana, udali się w drogę powrotną do Jerozolimy i głosili Ewangelię w wielu wioskach samarytańskich. 26 «Wstań i idź około południa na drogę, która prowadzi z Jerozolimy do Gazy⁵: jest ona pusta» - powiedział anioł Pański do Filipa. 27 A on poszedł. Właśnie wtedy przybył do Jerozolimy oddać pokłon Bogu Etiop, dworski urzędnik królowej etiopskiej, Kandaki⁶, zarządzający całym jej skarbcem, 28 i wracał, czytając w swoim wozie proroka Izajasza. 29 «Podejdź i przyłącz się do tego wozu!» - powiedział Duch do Filipa. 30 Gdy Filip podbiegł, usłyszał, że tamten czyta proroka Izajasza: «Czy rozumiesz, co czytasz?» - zapytał. 31 A tamten odpowiedział: «Jakżeż mogę [rozumieć], jeśli mi nikt nie wyjaśni?» I zaprosił Filipa, aby wsiadł i spoczął przy nim. 32 A czytał ten urywek Pisma: 
Prowadzą Go jak owcę na rzeź, 
i jak baranek, który milczy, gdy go strzygą, 
tak On nie otwiera ust swoich. 
33 W Jego uniżeniu odmówiono Mu słuszności. 
Któż zdoła opisać ród Jego? 
Bo Jego życie zabiorą z ziemi⁷. 
34 «Proszę cię, o kim to Prorok mówi, o sobie czy o kimś innym?» - zapytał Filipa dworzanin. 35 A Filip wychodząc z tego [tekstu] Pisma opowiedział mu Dobrą Nowinę o Jezusie. 36 W czasie podróży przybyli nad jakąś wodę: «Oto woda - powiedział dworzanin - cóż przeszkadza, abym został ochrzczony?» (37 ⁸) 38 I kazał zatrzymać wóz, i obaj, Filip i dworzanin, zeszli do wody. I ochrzcił go. 39 A kiedy wyszli z wody, Duch Pański porwał Filipa i dworzanin już nigdy go nie widział. Jechał zaś z radością swoją drogą. 40 A Filip znalazł się w Azocie⁹ i głosił Ewangelię od miasta do miasta, aż dotarł do Cezarei⁹.