Różaniec

         

          Są takie tematy, które czekają w mojej głowie w kolejce na opracowanie. A zamysł poruszenia pewnej kwestii związanej z różańcem siedzi już w mojej głowie co najmniej od 2010 roku, a może i wcześniej. Jakby impulsem do zainteresowania się specyficznym wykorzystaniem różańca, był artykuł w Tygodniku Dzierżoniowskim pt. „Chrześcijańskie parkowanie”. Po przeczytaniu tego artykułu zareagowałem i napisałem do redakcji list z moimi spostrzeżeniami do artykułu i sprzeciwem. Ten mój list jednak nie został opublikowany. Nie znalazłem żadnego śladu tej korespondencji w komputerze, a więc z pamięci naszkicuję, o co chodzi.
         Otóż pani redaktor napisała krótki artykuł pod wspomnianym tytułem, załączając do niego zdjęcie zaparkowanego na miejscu dla niepełnosprawnych (koperta) samochodu z zawieszonym na lusterku wstecznym za szybą różańcem. Artykuł był zgryźliwy, cyniczny, oczerniający chrześcijan, no bo jak różaniec, to wiadomo, że kierowca chrześcijanin, a jak nie ma w samochodzie, czy na samochodzie, na widocznym miejscu informacji potwierdzającej prawo do parkowania na „kopercie”, to zły chrześcijanin i jak w ogóle miał czelność zaparkować. List do redakcji napisałem w podobnym tonie, co artykuł.

            Otóż, jak to jest z tym wieszaniem różańca na lusterku samochodu? Zachęcam do wypowiedzi, w tym również najbardziej kompetentne osoby w ocenie sytuacji, czyli księży.

       Ja wieszaniem różańców na lusterku jestem zbulwersowany, bo wyobrażam sobie, że traktuje się go jako ozdobę lub nawet jako swego rodzaju talizman. A jest to zjawisko nagminne, co każdy może zauważyć, albo i sam Czytelnik tego artykułu różaniec na lusterku wiesza. Ciekaw jestem opinii i uzasadnienia takiego postępowania. Widzi się też często różaniec w towarzystwie zapachowych choinek, breloczków, jakichś piórek i różnego rodzaju ozdób i talizmanów.

            Nie będę rozwijał tematu samego różańca, choć wspomnę, że w tym roku szczególnie różaniec ma być dla świata bardzo ważny, na co już od początku roku wskazuję, załączając opinię naszego księdza proboszcza i księdza biskupa w liście do diecezjan. Jest konkretne pytanie. Czy wieszanie różańca na lusterku samochodu nie jest profanacją? Ja jestem tym zbulwersowany i nie popieram. Czy księża też wieszają różaniec na lusterku jako ozdobę, czy talizman?

            Podobnie jest z wieszaniem różańca na szyi przez artystów podczas publicznych występów. Widzimy to, jak skaczą po scenach, a różaniec majta się im na szyi. Czy jest to manifestacja ich religijności, czy prowokacja? – celowa, czy nieświadoma? Widziałem również niedawno różaniec na szyi wytatuowanego członka jury w programie „Mam talent” w jakiejś zagranicznej odsłonie, a jeszcze dziś można w Internecie popatrzeć na naszą divę Edytę Górniak z różańcem na szyi w kościele podczas śpiewania psalmu i kolędy.

http://www.pomponik.pl/plotki/news-nawrocona-gorniak-nie-przestaje-zaskakiwac,nId,2331231

Czy jest to dopuszczalne? Jaka jest opinia księży w tych sprawach i co na to ks. proboszcz Stanisław Kosiorowski i ks. Paweł Łabuda, i co powiedziałaby w tej sprawie sama Matka Boska?

Redaktor tego materiału wyraźnie sugeruje, że artystka, pani Górniak, potraktowała różaniec jako naszyjnik:

           

Na piersi miała duży różaniec, który najwyraźniej uznała za świetny naszyjnik.

Znam z wczesnopowojennego okresu taką historię związaną z różańcem, przekazywaną wtedy w pewnej wsi ku przestrodze. Otóż na jakiejś zabawie pięknie tańczyła i bawiła się młoda dziewczyna. Jako korale miała na szyi różaniec. Dziewczyna miała duże wzięcie i rozchwytywana była przez wszystkich mężczyzn, wywijając w tańcu, aż różaniec fruwał w powietrzu. Jak to na zabawie, zrobiło jej się gorąco i postanowiła na chwilę wyjść na zewnątrz aby się ochłodzić. Była ładna pogoda i zupełnie niezrozumiałym było, że na niebie pojawiła się chmura. Strzelił piorun, tylko jeden, trafiając w krzyżyk różańca. Dziewczyna zginęła na miejscu.

Może to tylko takie opowiadanie, jakich wiele sobie przekazywano na wsiach wieczorami przy naftowej lampie, drąc w gromadzie kobiet pierze, czy przędąc wełnę, a może to i prawda. Na pewno prawdą jest, że dla różańca trzeba mieć szacunek, a nie traktować go jako maskotkę, naszyjnik czy talizman.

(zdjęcie nagłówkowe – mój różaniec, który otrzymałem od siostry Damasceny. Zdjęcie Edyty Górniak – z Internetu)