Bielawa pod broń!

     Jako oficera rezerwy Ludowego Wojska Polskiego w stanie spoczynku, to, co dzisiaj zobaczyłem na ul. Wolności trochę mnie zbulwersowało. Widziałem na mieście dwóch chłopców pod bronią. Jeden miał jakiś RKM i dodatkowo jeszcze pistolet, a drugi też jakąś replikę. Myślę, że te karabiny i pistolet były plastikowe, i dla zabawy, ale należy sobie zadać pytanie – dla jakiej zabawy?

            A gdyby tak zauważyć dwóch mężczyzn w podobnej sytuacji, niekoniecznie z brodami? Jak się zachować?

            Myślę, że każdy z chłopców w swoim dzieciństwie bawił się w wojnę. To było narysowane na piasku bardzo duże koło z przydzielonymi równo terytoriami. Jedynym wojennym atrybutem był drewniany patyk, którym się rzucało w przedstawiciela państwa, któremu wywołało się wojnę i trzeba było nim w niego trafić. Oczywiście, zawsze była Polska, Niemcy, Rosja (nie ZSRR, bo za długo do wykrzyczenia), Francja. Jak było więcej dzieciaków (dziewczyny również), to z państwami był kłopot i trzeba było pytać starszych. No i to zawoływanie i czekanie w napięciu, jakiemu państwu wywoła się wojnę i przedłużanie poprzez powtarzanie tych samych fraz:

            - Wywołuję wojnę, naprzeciwko, na piwko, na piwko, naprzeciwko….

            Jak teraz dzieci bawią się w wojnę, jaka jest tego geneza, jaki sens i jaki skutek?

            Na egzaminie maturalnym, jaki zdawałem w 1970 roku, jako temat wybrałem właśnie coś o wojnie w literaturze. Zakończyłem zdaniem, które miało znamiona przesłania i przestrogi: „Wojny będą tak długo, dopóki dzieci będą się bawić w wojnę!”, chociaż nigdzie w literaturze takiego stwierdzenia nie było. A zapamiętałem dlatego, że nauczycielka od polskiego, pani Pytel, która może sprawdzała moją pracę, potem spotkawszy mnie, trochę ze zdziwieniem to zakończenie skomentowała. Pomyślałem, może przesadziłem, ale mi się podobało.

            Całkiem niedawno coś czytając, w podobnym stylu spotkałem się z takim samym stwierdzeniem.

            Jak bawią się palestyńskie dzieci w wojnę? Oni w wojnie biorą udział ze świadomością, że mogą zabić, nawet kamieniem. Jak bawią się w wojnę zwerbowane w szeregi państwa islamskiego dzieci? Oni przygotowują się do zabijania i to bezwzględnego.

             Jak widać i u nas, komputerowe, brutalne gry wojenne, to już dla dzieci za mało. Trzeba wyjść w „pole” i zacząć się sprawdzać chociaż z imitacją prawdziwej broni.