Przemoc rujnuje

Po wczorajszym festynie rodzinnym w parku pozostało jeszcze trochę niezebranych śmieci, a których wiatr nie miał siły, albo mu się nie chciało, aby roznieść je po Bielawie. Pustka w przestrzeni po odkrytym basenie miejskim, w której zapewne wrażliwa dusza usłyszała by jeszcze, co nieco, a może i zauważyła.

Ale pozostały jeszcze banery z ciągle, niestety, aktualnymi hasłami, które i Bielawy dotyczą.

Przemoc rujnuje!

W jakiejkolwiek postaci przemoc jest złem. Chciałoby się zaraz dodać, że dotyczy to ludzi nieodpowiedzialnych, tych z tzw. społecznego marginesu, nie radzących sobie z emocjami, zagubionych. To nieprawda. Często słyszymy o przypadkach przemocy budzących nasze zrozumiałe zdumienie, co do okoliczności i przyczyny.

Przemoc bierze się również z niechęci, niezgody. Jest przecież też hasło: „Zgoda buduje – niezgoda rujnuje”.

Festyn rodzinny odbywał się pod hasłem „Bielawa – twój dom”. Ponieważ to już ósma jego edycja, przez ostatnie siedem lat pod tym hasłem nasz dom – Bielawę, budował burmistrz Ryszard Dźwiniel. Nasz dom, nasze miasto, w którym powinniśmy czuć się jak w domu, jak w rodzinie. Nie tylko w piękniejących murach, ulicach i placach, ale i przy wspólnym „stole”.

A jak to jest?

Dlaczego na festynie nie spotkali się burmistrzowie: Piotr Łyżwa i Ryszard Dźwiniel? Dlaczego nie spotkali się wiceburmistrzowie: Witold Runowicz i Andrzej Hordyj? Przecież tam byli i może bacznie patrzyli, żeby czasami o siebie się nie otrzeć, bo będą leciały iskry.

To zgoda buduje. Mam jednak wrażenie, że tej zgody nie ma. Nie ma ciągle zgody i akceptacji na to, że obóz Dźwiniela nie spotkał się z sympatią większości wyborców. Że sprawdzonemu zespołowi podziękowano po szesnastu latach rządzenia jego lidera. Pogratulować zwycięstwa, bo tak wypada, to może jeszcze trochę za mało. Może godząc się z przegraną, trzeba dla dobra rodzinnego domu współpracować w jakimś zakresie z demokratycznie wybranymi władzami. To przecież nasz dom i nie chodzi w nim o ugranie jak najwięcej dla siebie. Są ludzie, którzy mają już tak dużo, że im odbija. Ale są też ludzie bogaci, którzy spontanicznie dorobkiem swojego życia się dzielą, nie trąbiąc o tym na cztery strony Bieawy.

Już o tym wspominałem. Chodzą po mieście szczęśliwi ludzie. Dobrze byłoby jednak, żeby to byli wszyscy szczęśliwi: nie zaszczuwani, nie straszeni niesłusznie sądami, nie czekający na podstawienie nogi i na radość tych z tego, że coś się nie udało.

Zgoda buduje!