Na Jedenastą

   

       Tak potocznie u nas w domu nazywa się niedzielną Mszę św. dla dzieci. Na „Jedenastą” bo zaczyna się właśnie o 11:00.

Jako, że jest to Msza św. dla dzieci, gdzie kazania są bardzo proste i nie zawsze mogłem się na tej Mszy św. skupić, raczej uczestniczyliśmy na Mszy przeważnie o 9:30 lub 12:30, a w wakacje często o 20:00. Uczęszczanie na Mszę św. na 11:00 to była, powiedzmy, ostateczność, bo tak np. nam pasowało iść. Często nie mogłem się wtedy kompletnie skupić, bo dzieci niektórych rodziców pozwalały sobie na bardzo wiele. Nie mówię tu o płaczących, malutkich dzieciach (moje też płakały), ale o tych rozumnych. Bardzo przeszkadzały, a rodzice zamiast im zwracać uwagę, to z uśmiechem wpatrywali się w swoje pociechy. Mało kto z „obcych” zwracał im uwagę, a kiedyś nawet mi się oberwało, jak zwróciłem uwagę pewnej mamie, że jej dziecko za dużo i przede wszystkim za głośno biega po kościele. Też mam dzieci i wiem, że czasem jest naprawdę ciężko utrzymać je w ryzach, szczególnie jak trafi się taki specyficzny dzień na „NIE”.

Jak zawsze w kościele na 11:00 - dużo ludzi, wszystkie ławki pozajmowane, dzieci przed ołtarzem na schodach już czekają, inne bawią się, chodzą, płaczą. Moje też gdzieś usiadły przy balaskach. Zaczęła się Msza św., i jak przeważnie, od śpiewu scholi, którą prowadzi pani Ania.

Wszystko byłoby "po staremu” gdyby nie to, że już na początku dało się zauważyć na kościele sporo księży, którzy uczestniczyli i pomagali podczas Mszy św. Jeden prowadzący, dwóch po bokach ołtarza pilnowało dzieci i pomagało im się modlić; podpowiadali i dbali o atmosferę. Kolejny ksiądz wygłaszający kazanie do dzieci i jako obserwator ksiądz proboszcz, który był obecny prawie całą Mszę św. Wszyscy księża uśmiechnięci, radośni i tak życzliwie nastawieni do dzieci, które były wpatrzone w ołtarz. Cała Msza św. była po prostu inna niż te, które pamiętałem. Dzieci spokojne, grzeczne, udzielające się w modlitwie, wierni uśmiechnięci głośno się modlili, chórek jak zwykłe ładnie śpiewał, ale chyba było więcej instrumentów niż zwykle, no i najważniejsze - księża.

Tak, księża na tej Mszy św. pokazali „klasę”. Młodzi, utalentowani w śpiewie, z dobrym podejściem do swoich obowiązków, jakim jest między innymi sprawowanie Eucharystii. Nowi księża różnią się między sobą, ale razem dobrze się, widać, uzupełniają. Szczególnie dwaj „pilnujący dzieci”: śpiewali, uśmiechali się, pomagali się modlić, gestykulowali i ani raz nie interweniowali, bo i nie było takiej potrzeby. Kazanie - proste i krótkie tak, aby dzieci mogły zapamiętać najważniejszy jego sens. Modlitwa dzieci oraz ich śpiew udzielały się również ich rodzicom, opiekunom i pozostałym osobom w kościele. Jestem przekonany, że to właśnie zachowanie naszych księży, które udzielało się wszystkim wiernym, spowodowało, że ta Msza św. była jedną z najbardziej zapamiętanych Mszy św. na 11:00, w jakiej uczestniczyłem.  
    Dodatkowo obecność księdza proboszcza dodawała dzieciom „rangi i powagi”. Zapewne czuły się ważniejsze, widząc, że z uśmiechem na twarzy obserwuje ich nasz prałat. Taki ich „dobry wujek”. Brawo, brawo jeszcze raz dla wszystkich kapłanów, którzy niedzielną Mszę św. tak ładnie poprowadzili.

Jestem przekonany, że nie tylko ja mam takie odczucia i wiem, że takie Msze św. będą owocne, a radość, która pozostaje po zakończeniu Mszy św., chyba mówi wszystko.

I o to w tym wszystkim właśnie chodzi.

Pozdrawiam i życzę wytrwałości.

                                                                                                                        Karol Stawicki