Umoczeni w jeziorze

W Bielawie nie można się nudzić. Mamy jezioro, którego nie mamy, a nawet jeśli go nie ma, to jest jego pełno w lokalnych mediach. Niedawno Telewizja Sudecka udostępniła na fejsie tekst Marzeny Zdolskiej w sprawie tego niby naszego jeziora. Po przeczytaniu tekstu raz i drugi, nie sposób nie docenić trafnego i zgodnego z prawdą tytułu informującego czytelnika z czym będzie miał za chwilę do czynienia, a mianowicie z dalszym ciągiem kłamstw o zbiorniku. Pomimo tego, że sam tekst to co prawda kupa bzdur, to posiada on niewątpliwie jedną wartość – link do umowy, jaką zawarł Burmistrz Dźwiniel z właścicielami jeziora – Państwem Buczek.

Ta umowa to ewenement. Burmistrz jak ją podpisywał to albo jej nie czytał, albo nie rozumiał, albo miał przyłożony pistolet do głowy. Innych możliwości nie śmiem sugerować. Umowa została zawarta dokładnie na rok czasu, obowiązywała od 1 czerwca 2014 roku do 31 maja 2015 roku. Umowa formalnie przekazuje gminie obiekt jeziora w dzierżawę i jednocześnie nie przekazuje. Tak, dobrze czytacie. § 3 ust. 1 umowy, pomimo wydzierżawienia jeziora gminie, prawo jego użytkowania przez cały okres dzierżawy przyznaje … Państwu Buczek. To tak jakbyście wynajęli na rok mieszkanie, a jego właściciel zastrzegł sobie w umowie, że w dowolnym momencie może sobie przyjść, nabałaganić, zrobić imprezę, kazać wam sprzątać i jeszcze za to płacić. I tak co weekend albo częściej.  Fajnie nie?

Wbrew temu co możemy przeczytać i usłyszeć, umowa nie zawiera żadnych wiążących zapisów odnośnie zbycia jeziora i ceny jakoby wynegocjowanej. Owszem, gmina pisze, że chce kupić za 7 mln zł, a właściciele piszą, że ewentualnie sprzedadzą, ale nie ma mowy o kwocie sprzedaży, nie ma mowy o deklaracjach, nie ma w końcu żadnych konkretów właściwych dla przedwstępnej umowy sprzedaży. Tak naprawdę nie ma nic.

          Ciekawa rzecz to zobowiązanie się gminy do spuszczenia wody z jeziora przed 31 maja 2015 roku. Jakieś zaćmienie umysłowe ogarnęło obydwie strony umowy przy formułowaniu tego zobowiązania, bo jeden się na to zgodził, a drugi nie zawarł w umowie żadnych sankcji na przypadek niewywiązania się gminy z tego zobowiązania. Teraz, jeżeli Buczki będą chciały zgodnie z prawem wodę spuścić, to będą musieli wystąpić do sądu o wykonanie zastępcze, a jego kosztami mogą starać się obciążyć gminę. Bo sami nie mogą. I tu jest sprawa następująca: sąd w prowadzonym ewentualnym postępowaniu będzie musiał rozpatrzyć wszystkie aspekty sprawy, słuszny interes społeczny i ochronę przyrody również. Proces będzie trwał latami, albo jeszcze dłużej. Co ciekawe koszty wykonania zastępczego to godzina pracy człowieka (odkręcenie zasuwy w wieży przelewowej). Jakieś 30 zł brutto.

             W skrócie: za 600 tys. zł gmina Bielawa zyskała możliwość ograniczonego dostępu do jeziora przez rok, pod warunkiem, że zwolni właścicieli z podatków, wycofa wszystkie sprawy sądowe i nie będzie wszczynała nowych, w żadnych sądach i urzędach, będzie ponosiła pełną odpowiedzialność za bezpieczeństwo na obiekcie, będzie utrzymywała i remontowała obiekt na swój koszt. Nie jestem w stanie określić ile łącznie jest warte to zobowiązanie, ile wynosi podatek od nieruchomości, jakie nakłady gmina poniosła na utrzymanie. Czy razem jest to 800 tys. zł, czy raczej okrągły milion.

Czego w umowie nie ma, a propaganda medialna przekonuje, że jest. Nie ma określonych żadnych kar umownych, ewentualne odszkodowania będą rozpatrywane na zasadach ogólnych – to znaczy, że po stronie właścicieli spoczywa ciężar udowodnienia poniesionej konkretnej szkody.  Nie ma w umowie sankcji, które by rozciągały się poza okres obowiązywania umowy. Nie ma w końcu obowiązku przywrócenia obiektu do stanu uniemożliwiającego korzystanie z niego (rozkopane drogi, rozebrane przęsła pomostu, zaspawane furtki), wprost przeciwnie, gmina miała obowiązek wykonać naprawy i remonty na nieruchomości, tak, aby można było z niej korzystać zgodnie z przeznaczeniem. Nie ma potrzeby spisywania zgodnego wspólnego protokołu przekazywania obiektu, umowa wygasła sama z siebie o północy 31 maja, gmina obiektu już nie użytkuje, czy to się podoba Pani Zdolskiej i Państwu Buczek czy nie. Bo tak się umówiono. I to jest dobra wiadomość.

                Złe wiadomości dotyczą formy zawarcia umowy i są złe dla podpisującego umowę w imieniu Gminy Bielawa ex burmistrza Ryszarda Dźwiniela. Na umowie powinna być kontrasygnata skarbnika gminy. To nie jest tak, że dowolny burmistrz może sobie wpaść na pomysł wynajęcia całego Pałacu Kultury w Warszawie na rok i tak się stanie. Żeby tak było, skarbnik musi potwierdzić, że jest na to, mówiąc trywialnie, kasa w gminnym sejfie. Jeżeli nie potwierdzi tego poprzez złożenie na umowie swojego podpisu, to pod względem prawnym umowa jest co prawda ważna, ale nie wywołuje skutków prawnych. To bardzo ważne. Kolejna rzecz – nie wyobrażam sobie, aby tak ważna umowa była zawarta bez udziału prawników zatrudnianych przez gminę. Sam ex burmistrz cytowany przez Panią Marzenę Zdolską mówi: „My współpracowaliśmy z poważną kancelarią i doskonale wiedzieliśmy na co możemy sobie z Buczkiem pozwolić.” Jeżeli tak, to gdzie jest parafka tej kancelarii na umowie? Hę? Umowa jest tak fatalna dla gminy i tak dziadosko sformułowana, że żaden gminny prawnik jej nie zaaprobował. I mimo tego została podpisana. To się nazywa działanie na szkodę gminy. Tak po prostu.

Oczywiście to wszystko jest prawdą, jeśli prezentowana przez Panią Marzenę Zdolską umowa jest dokumentem autentycznym.  Zresztą nieważne, miejmy nadzieję, że ponad 15-to letnia historia dziwnych, podejrzanych decyzji, ciemnych transakcji i milionowych interesów robionych na było, nie było naszym jeziorze właśnie się skończyła i długa kolejka ludzi w nim umoczonych odeszła w polityczny niebyt. 
Amen.

                                                                                                                   Radek Kisielewicz