7 czerwca 2015 r, niedziela

EWANGELIA

Mk 3, 20-35 Szatan został pokonany

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Jezus przyszedł z uczniami swoimi do domu, a tłum znów się zbierał, tak że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: «Odszedł od zmysłów». 
Natomiast uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: «Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy». 
Wtedy przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może szatan wyrzucać szatana? Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nie, nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże i wtedy dom jego ograbi. 
Zaprawdę powiadam wam: wszystkie grzechy bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego». 
Tymczasem nadeszła Jego Matka i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać. Właśnie tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: «Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie». 
Odpowiedział im:«Któż jest moją matką i którzy są braćmi?» I spoglądając na siedzących wokoło Niego rzekł: «Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką».

Oto słowo Pańskie.

Kilka słów o Słowie: legan.eu

Kazanie

Kto by zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia

Ksiądz profesor Waldemar Chrostowski
W dzisiejszej Ewangelii pojawia się ostrzeżenie przed grzechem przeciwko Duchowi Świętemu. Rozpoczynając działalność publiczną, Jezus intensywnie naucza i dokonuje cudów, które są znakami potwierdzającymi Jego tożsamość. Wieści o Nim rozchodzą się po Galilei, a ponieważ był osobą znaną, nie zabrakło złośliwych oskarżeń, że zachowanie tak bardzo wykraczające poza zwyczajność nasuwa obawy co do stanu Jego zdrowia psychicznego. Gdy dotarły one do Nazaretu, „bliscy”, czyli krewni Jezusa, próbują Go ochronić przed pełną podejrzliwości niechęcią i plotkami. Udają się do Kafarnaum z zamiarem przekonania Jezusa, by zaniechał działalności, która ściąga na Niego fałszywe i przykre oskarżenia. 
Wieści o Jezusie dotarły również do Jerozolimy, skąd przybyli uczeni w Piśmie. Ci posunęli się znacznie dalej niż do plotek na temat Jego stanu zdrowia. Oskarżenie, z jakim wystąpili, brzmiało: „Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy”. Nie można wymyślić nic gorszego! Uzdrawiająca i oczyszczająca moc Jezusa została przypisana szatanowi, a znaki, które czynił, zostały przedstawione jako dzieło Złego. Perwersyjne oskarżenie dotkliwie godziło w to, kim jest Jezus, i miało zniweczyć sens Jego zbawczej działalności. Jezus nawołuje do zdroworozsądkowej refleksji: „Jak może szatan wyrzucać szatana? (…) Jeśli więc szatan powstał przeciw sobie i wewnętrznie jest skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim”. Jezus dobitnie uwypuklił też konsekwencje groźnej perwersji. Wrogowie, zatwardziale przekreślając sens Jego misji i działalności, sami wykluczają siebie z zasięgu jej zbawczych owoców. Przypisując Jezusowi ducha nieczystego i przedstawiając Go jako wysłannika diabła, popełniają grzech bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętemu, polegający na całkowitym wypaczeniu i udaremnieniu wobec siebie Bożego planu zbawienia. 
Szatan od początku zwodził człowieka. Lecz gdy mu się to udało wobec pierwszych ludzi, Bóg ich nie pozostawił ani nie wydał na łup szatana. Pytając Adama: „Gdzie jesteś?”, skłaniał do refleksji: Kim się stałeś? Stale powraca pytanie, kim staje się człowiek, który ulega podstępom szatana, nieprzejednanego wroga Boga. A chociaż po nieposłuszeństwie nastąpiła kara, w niej także doszło do głosu miłosierdzie Boże. Starotestamentowy psalmista wołał: „U Pana łaska oraz odkupienie”. 
W obliczu trudów i przeciwności św. Paweł kieruje do chrześcijan Koryntu wyznanie: „Ten, który wskrzesił Jezusa, z Jezusem przywróci życie także nam i stawi nas przed sobą razem z wami”. Zmartwychwstanie odsłoniło i potwierdziło znaczenie nauczania i działalności Jezusa, który obnażył zakusy szatana. Nadzieja chrześcijańska wykracza poza doczesność: „Wiemy bowiem, że jeśli nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie”. Pozbawiają siebie tej nadziei ci, którzy odwracają się od Jezusa i posuwają się nawet do perwersyjnego przedstawiania Go jako wysłannika szatana.

Czytelnia

7 czerwca

Błogosławiona Maria Teresa de Soubiran, dziewica

Zofia Teresa Augustyna Maria de Soubiran La Louvière urodziła się 16 maja 1834 r. w Castelnaudary, w pobliżu Carcassonne, w rodzinie, z której pochodził papież Urban V. Wcześnie otrzymała dar modlitwy. Wcześnie też zamieszkała u sióstr, którymi kierował jej wuj, Ludwik de Soubiran. To on zapoznał ją z zasadami życia wewnętrznego i podsunął jej myśl, aby inspiracji do życia wspólnotowego i działalności charytatywnej poszukała u beginek. Zofia wyprawiła się więc do Gandawy, potem zaś w Castelnaudary założyła beginaż, którego głównym celem stała się opieka nad ubogimi dziećmi. Z tej wspólnoty wyłoniło się z czasem nowe zgromadzenie zakonne pod wezwaniem Maryi Wspomożycielki. Aprobatę otrzymało ono w roku 1869. Opiekę nad dziećmi siostry miały łączyć z nieustanną adoracją Najświętszego Sakramentu, wokół której miało koncentrować się ich całe życie wewnętrzne. Główny dom zgromadzenia otwarto w Tuluzie. W 1886 r. nastąpił kryzys rozwoju zgromadzenia. Pewna ambitna intrygantka oskarżyła założycielkę o to, że wyrządza zgromadzeniu szkody. Maria musiała ustąpić. Przez siedem miesięcy przebywała w szpitalu, potem przyjęły ją w Paryżu siostry ze zgromadzenia eudystek. Jednak również tam nie wszyscy obdarzali ją zaufaniem. Zmarła poza zgromadzeniem 7 czerwca 1889 r. W rok później w założonym przez nią zgromadzeniu nastąpiła radykalna zmiana. Dokonano rehabilitacji Marii; potwierdziła ją beatyfikacja, której w 1946 r. dokonał papież Pius XII.