22 maja 2015 r., piątek

J 21, 15-19 Piotr pasterzem Kościoła

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Gdy Jezus ukazał się swoim uczniom i spożywał z nimi śniadanie, rzekł do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» 
Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». 
Rzekł do niego: «Paś baranki moje». 
I powtórnie powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» 
Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». 
Rzekł do niego: «Paś owce moje». 
Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» 
Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». 
Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». 
To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»

Oto słowo Pańskie.

Kilka słów o Słowie: legan.eu

Komentarz: Rev. D. Joaquim MONRÓS i Guitart (Tarragona, Hiszpania)

«Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje»

Dzisiaj możemy podziękować św. Janowi, iż nam zostawił świadectwo osobistej rozmowy Jezusa z Piotrem: «’Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?’ Odpowiedział Mu: ‘Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham’. Rzekł do niego: ‘Paś baranki moje!’ (J 21,15). Łącznie z tymi najmniejszymi, świeżo narodzonymi do życia w łasce… masz mieć pieczę, jak gdybyś był Mną… Gdy po raz drugi rzekł do niego: «Paś owce moje!» mówi Szymonowi Piotrowi: wszystkim tym, którzy pójdą za mną, ty masz przewodzić w mojej Miłości, masz czuwać by posiadali miłość uporządkowaną. W ten sposób, wszyscy poznają w tobie, że podążają za Mną, gdyż wolą moją jest byś zawsze prowadził, szafując łaskami – dla każdego – które ja zdobyłem.

«Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: ‘Czy kochasz Mnie?’ I rzekł do Niego: ‘Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham’» (J 21,17). Prowokując go do naprawienia trzykrotnego zaparcia się, na samo wspomnienie, zasmuca go. –Kocham cię bezgranicznie, chociaż się Ciebie zaparłem…, już wiesz jak płakałem nad moją zdradą, już wiesz, jak odnalazłem pocieszenie wyłącznie będąc z Twoją Matką i z braćmi.

Znajdujemy pociechę na wspomnienie, że Pan ustanowił władzę wymazywania grzechu który oddziela, mniej lub bardziej, od Jego miłości i od miłości do braci. –Znajduję pociechę w przyznaniu się do mego oddalenia w stosunku do Ciebie i w kapłańskich ustach wypowiadających uniewinniający wyrok - «Ja ciebie rozgrzeszam».

Odnajdujemy pociechę w tej władzy kluczy, którą Jezus Chrystus przekazuje wszystkim swoim kapłanom – sługom, aby na nowo otwierać drzwi do Jego przyjaźni. – Panie, widzę, że nienawiść naprawia się aktem nieskończonej miłości. To wszystko prowadzi nas do uznania wartości niezmierzonego skarbu jakim jest sakrament pokuty dla wyznania grzechów, które w rzeczywistości „anty-miłością”.

Czytelnia

22 maja

Święta Rita z Cascia, zakonnica

Rita należy do najbardziej popularnych świętych na świecie. Urodziła się około 1380 r. w rodzinie ubogich górali w Rocca Porena, niedaleko Cascii (Umbria) jako jedyne dziecko. Według podania miała być dzieckiem wymodlonym przez pobożnych rodziców. Na chrzcie otrzymała imię Małgorzata (Rita jest jego zdrobnieniem). Na życzenie rodziców wyszła za mąż. Związek ten był jednak bardzo nieudany. Porywczy, brutalny mąż był powodem wielu jej dramatów. Rita znosiła swój los z anielską cierpliwością. Mąż Rity zginął zabity w porachunkach zwaśnionych rodów. Rita była matką dwóch synów, z którymi miała kłopoty wychowawcze. Bojąc się, by nie kontynuowali wendety, prosiła Boga, aby raczej zabrał ich ze świata niż mieliby stać się zabójcami. Bóg wysłuchał tej prośby. Obaj młodzieńcy, którzy planowali pomścić ojca, zmarli podczas epidemii. Rita jako trzydziestokilkuletnia wdowa wstąpiła do zakonu augustianek, które miały swój klasztor w Cascii. Ponieważ była analfabetką, została przyjęta do sióstr "konwersek", które były przeznaczone do codziennej posługi w klasztorze. Z całą radością, z miłości dla Oblubieńca, spełniała najniższe posługi w klasztorze. Często w ciągu dnia i nocy całowała z miłością obrączkę zakonną, która symbolizowała jej mistyczne zaślubiny z Jezusem. Miała szczególne nabożeństwo do Bożej męki. Widziano ją nieraz, jak leżała krzyżem, zalana łzami. Kiedy pewnego dnia kaznodzieja miał kazanie o męce Pańskiej, prosiła gorąco Jezusa, by dał jej zakosztować męki chociaż jednego ciernia, który ranił Jego przenajświętszą głowę. Została wysłuchana. W czasie modlitwy poczuła nagle w głowie silne ukłucie. Na tym miejscu wytworzyła się bolesna rana, która zadawała jej nieznośne cierpienia przez 15 lat, aż do śmierci. Aby jednak uniknąć sensacji, Rita prosiła Chrystusa, by rana była ukryta, nadal jednak sprawiając cierpienia. Tak się też stało. Rita odznaczała się posłuszeństwem, duchem modlitwy i cierpliwości. Będąc prostą i niewykształconą osobą, osiągnęła szczyty kontemplacji. Zmarła na gruźlicę 22 maja 1457 r. w Cascii. Tam jej nienaruszone ciało spoczywa do dziś. Sanktuarium Świętej, obejmujące jej rodzinny dom w Rocca Porena oraz klasztor i kościół w Cascii, w którym została pochowana, jest miejscem tłumnych pielgrzymek. Sława świętości zaczęła ściągać do Cascii wielu pielgrzymów. Przy grobie Rity działy się nadzwyczajne rzeczy, które napełniły sławą tamtejszy klasztor. Kiedy po kilku latach wybuchł w kościele gwałtowny pożar, mimo że spalił się cały kościół, cyprysowa trumna z ciałem Rity pozostała nietknięta. Zaczęły mnożyć się wizerunki i modlitwy do służebnicy Bożej. Papież Urban VIII w roku 1628 zatwierdził jej kult. Jednak jej uroczysta kanonizacja odbyła się dopiero 24 maja 1900 r. Dokonał jej papież Leon XIII, nazywając św. Ritę "drogocenną perłą Umbrii". Św. Rita jest patronką w sprawach trudnych i beznadziejnych. Jest opiekunką wielu dzieł charytatywnych i bractw. W Polsce kult św. Rity jest bardzo żywy. Szczególnym jego miejscem jest klasztor sióstr augustianek w Krakowie, gdzie w kościele św. Katarzyny przechowywane są relikwie św. Rity. W ikonografii Święta przedstawiana jest w stroju zakonnym - w czarnym habicie i w białym welonie, z cierniem na czole. Jej atrybutami są: dwoje dzieci, krucyfiks, cierń, figa, pszczoły, róża.