Rowerowa ścieżka europejska R 9

   

     Słyszałem, że i u nas ta trasa, łącząca Morze Bałtyk z Adriatykiem, przebiega. Wreszcie trzeba kiedyś poczuć się Europejczykiem na europejskiej ścieżce rowerowej. Symbole R 9 widziałem na drzewach w okolicy zbiornika Sudety i tam właśnie skierowałem się swoim górskim rowerem w miniony piątek. U wylotu Kasztanowej na drzewie zobaczyłem pierwszy znak. A więc jestem na rowerowej, europejskiej ścieżce. Jestem podekscytowany. Co prawda na początku to szosa, po której jeżdżą obok mnie samochody, ale przynajmniej jest równa droga.

    „Ścieżka” poprowadziła na zbiornik, skręcając ostro w prawo. Zatrzymałem się przy poglądowej tablicy z mapą trasy i przy okazji dowiedziałem się, jak bardzo uprzemysłowione jest moje miasto. Może się mylę, ale przemysłu włókienniczego to już w Bielawie chyba nie ma. Przecież został zarżnięty za niechlubnego panowania burmistrza Dźwiniela.

     Ponieważ było po deszczu, można było spodziewać się mokrej nawietrzni ścieżki rowerowej, choć większych kłopotów nie przewidywałem. Już na terenie ośrodka Sudety nawierzchnia jak na Europę najlepsza nie była. Spotkałem nawet grzyby – kanie, a w moich rodzinnych stronach nazywane sójkami.

    Dalej było z górki po trasie, która raczej przypominała trasę przełajową, a nie ścieżkę rowerową, a zaczynającą się kupą śmieci po prawej stronie.

     

     Za kolejowym wiaduktem skręt w lewo na wąską szoskę i zaraz potem, wg schematu, bo oznaczenia nie ma, na prawo. Dalej było rozwidlenie ścieżki i nie bardzo wiedziałem, jak jechać. Pojechałem na lewo, aby z bliska zobaczyć to ekologiczne cudo, jakim są jakieś pompy.

         Dalej już trasa na Pieszyce, która już na starcie mnie przeraziła. Czy w ogóle da się przejechać? Jednak Europejczyk niczym się nie zraża i skoro na trasę wyjechał cel, jakim są Pieszyce, musi osiągnąć.

  Nie było łatwo. Kałuże, błoto, dzikie wysypisko śmieci. Pod górkę kałuż nie było.

     Stanąłem wreszcie przed odcinkiem nie do pokonania. Nie da się objechać ani z jednej, ani z drugiej strony. Trzeba jechać przez kałużę, ale nie wiem, jaka jest głęboka, no i mogę się poślizgnąć i w nią przewrócić.

   

   Od strony Pieszyc jechał na rowerze starszy mężczyzna klucząc między kałużami. Dojechał do mnie prze to „jezioro” zanurzając rower po osie. Zatrzymał się przy mnie, aby trochę odsapnąć po trudach trasy.

            - Da się dalej przejechać? – pytam z troską w głosie.

            - Da się, trochu bokim, trochu po wodzie. - odpowiada.

            - A głębokie te kałuże? – pytam.

            Uśmiecha się zagadkowo, wiec dalej nie pytam.

            - Robi pan zdjęcia ptaków? – kontynuuje rozmowę wskazując wzrokiem na mój aparat.

            - Nie! Robię zdjęcia tej drogi, bo to jest rowerowa ścieżka europejska.

            Facet popatrzył tak jakoś na mnie dziwnie nic nie mówiąc, tylko znacząco się uśmiechając. Pomyślałem sobie, że chyba on pomyślał sobie, że ma do czynienia z wariatem.

            - Er dziewięć! – mówię, przerywając milczenie.

            - Nie wiedziałem! Muszę powiedzieć o tym Jankowskiemu! – odpowiada.

            Pojechał wolno w stronę Bielawy. Za chwile stanął i odlał się na europejską, rowerową ścieżkę. Na europejską!!!

            Stałem dalej przed tą wielka kałużą, niezdecydowany, co dalej robić. Przejechałem jednak, zanurzając rower po pół koła, ale zatrzymałem się niezdecydowany. Czy jest sens dalej jechać?

            Wróciłem się jednak rozczarowany przez tę samą wodę, zostawiając za sobą bąble na nawierzchni.

           

Można powiedzieć, że jechałem odcinkiem rowerowej trasy o randze europejskiej, zastanawiając się jednak, czy w „prawdziwej Europie”, też tak to wygląda.

            I nasuwa się pytanie, parafrazując słynnego polskiego Paprykarza:

            - Panie Burmistrzu! Jak jeździć?!

            Nie muszę przedstawiać, jak wyglądał rower po takiej wycieczce i nie muszę pokazywać swojego ubrania po tej eskapadzie. Wystarczy uruchomić swoją wyobraźnię. I mam nadzieje, że tej wyobraźni nie zabraknie Bielawianom podczas jesiennych wyborów samorządowych, czego państwu i sobie życzę.