Babcia w szkole

         Panią Irenę spotkałem na targowisku. Tam można często odświeżyć nawet bardzo stare znajomości. Zdarza się już coraz częściej, że choć twarz znajoma to czas robi swoje. Znam tę kobietę, ale dobrze byłoby przypomnieć sobie choć imię. To dowartościowuje.  W ostatniej chwili wskakuje, ale nazwiska już na pewno nie pamiętam. Pracowaliśmy przez dłuższy czas na Wykończalni. Co prawda ja na drukarni, a pani Irena na składalni, ale przecież w tym zakładzie na Ostroszowickiej wszyscy się znali.

            - Dzień dobry pani Ireno! – zaczepiam śmiało.

            - Dzień dobry! – odpowiada, ale tak jakoś bez entuzjazmu.

            - Nie cieszy się pani, że idzie pani już niedługo znów do szkoły? – zapytałem, żeby było jakoś swobodniej. Może jest studentką Uniwersytetu Trzeciego Wieku i mogło to zabrzmieć trochę ironicznie, bo widzę, że na żarcie się nie poznała.

             - Ach, proszę pana, z tą szkoła to tylko kłopot.

            Widzę, że kobieta nie cieszy się, ale nie rozumiem, o co chodzi. Po chwili oczekiwania kontynuuje. Właściwie jest to opowieść młodej emerytki, jakich w naszym mieście jest zapewne dużo. To te babcie, matki, które z przyczyn obiektywnych po uszy dalej zaangażowane są w rodziny swoich dzieci, mimo starości, schorowania. Nie tak sobie ten okres wyobrażały. Już samo to, że wygonili z zakładu na zasiłek przedemerytalny, kiedy jeszcze można było pracować, dołuje. Dobrze, że choć dali parę groszy.

            - Zakład upadł właśnie wtedy, kiedy córka skończyła średnią szkołę. Obydwoje z mężem straciliśmy pracę. Córka miała iść na studia, ale nic z tego nie wyszło, bo nie byłoby za co studiować. Po czterech latach na garnuszku rodziców, wyszła za mąż. Zięć pracuje w Leoni, a córka teraz we Wrocławiu w „Czekoladzie”. Wie pan, jak to jest z dojazdami. Mają dwóch chłopców – dziewięć i jedenaście lat. W takiej sytuacji nie miał się nimi kto zająć. No co, nie pomóc własnemu dziecku?! Co dzień chodzę, żeby pomóc im wyszykować się do szkoły, potem przypilnować ich, żeby odrobili lekcje. A to przecież chłopcy. Chociaż słuchają, to pan wie, to odpowiedzialność. No i te wywiadówki. Na początku to bardzo się wstydziłam. Jak to, stara baba do szkoły. Ale jak poszłam i zobaczyłam, że są jeszcze w klasie dwie starsze panie, zrobiło mi się jakoś raźniej. Wychowawczyni nie była zaskoczona babciami. Przecież dobrze wie, jak u nas jest, ale dobrze, że o nic nie pytała. Widzi pan – takie czasy.

            Nie wypadało mi pytać, jak to często robię, czy nie nudzi się pani na emeryturze. Jeśli ktoś nie ma co z czasem zrobić, radzę działkę albo ryby, albo jedno i drugie.

            Pani Irena nie zapytała, co teraz porabiam. Śpieszyła się, bo trzeba coś przygotować na obiad i dopilnować wnuczków, zanim wrócą rodzice z pracy.

            - Życzę powodzenia, pani Ireno! – powiedziałem na pożegnanie. Nie zabrzmiało to jednak za bardzo przekonująco.
                 Takie życie!