Pani Krysia

       Właściwie tak przedstawiając panią Krystynę Patrzykąt, zastanawiam się, czy aby nie popełniam nietaktu. Wszak z tą starszą, miłą damą nie znamy się. Kiedy jednak wczoraj już właściwie po zakończonej prezentacji jej książki w bibliotece w Dzierżoniowie „Cztery siostry i …”, ośmieliłem się zatrzymać przy wyjściu panią Krysię słowami: „- Mam wrażenie, że już się gdzieś widzieliśmy”, tak naprawdę zdałem sobie sprawę, że w trakcie promocji książki stała mi się osobą bliską, a poprzez pisanie jakby pokrewną.

           Z racji poszerzających się kontaktów w różnych środowiskach, zostałem zaproszony przez pana dra Rafała Brzezińskiego na wczoraj, na prezentację wspomnianej książki, która jednocześnie była jego samodzielnym debiutem wydawniczym. Takie spotkania nie są mi obce i w wielu w ostatnich latach uczestniczyłem, a dotyczyły w szczególności naszych rodzimych twórców. Każde takie spotkanie, to nowe odkrycie talentu i pasji, niejednokrotnie już doświadczonych osób. Chciałoby się powiedzieć, parafrazując znany tekst, że „każdy pisać może, jeden lepiej, drugi gorzej”. I może nie jest w tym najważniejsze pisanie, ale właśnie chęć podzielenia się z innymi nawet swoim życiem, do którego należą wspomnienia i przemyślenia. To zachęca ludzi wrażliwych, do zastanowienia się nad formą przekazania następnym pokoleniom wartości, jakie były udziałem rodziny.

            Zawsze podczas prezentacji pada pytanie: „- A jak to się zaczęło?”. Być może zaczęło się krótkimi rymowankami, z których właśnie pozwoliłem sobie zaczerpnąć zwrot „dama”:

           

Gdy gromadki jesteś mamą

            Wtedy trudno jest być damą

            Gdy co krok spotykasz chama

            Trudno się utrzymać w ramach

            Lecz by lubić siebie samą

            Trzeba chociaż bywać damą

            Pani Krysia Patrzykąt nie bywa damą – pani Krysia damą jest.

            I właśnie kiedyś: Spróbowała. Lubiła wyzwania. Zawsze uważała, że trzeba próbować swych możliwości. Iść na każdy egzamin, bo przecież nie ma żadnego ryzyka – można tylko zdać, a jeśli nie, to go poprawić. Była nieustępliwa w dążeniu do celu i próbowała w życiu mierzyć się z różnymi przeciwnościami losu, które udawało się jej pokonywać.

            Co prawda te fragmenty odnoszą się do bohaterki opowiadania „Wiktoria niezwyciężona”, ale można dopatrzyć się w nim analogii do bohaterki wczorajszego popołudnia.

            Wiktoria Stara się też nikogo nie obarczać swoimi problemami, bo wie, że każdy ma dość swoich.

            Za to chętnie dzieli się radością. Bliskich znajomych obdarowuje drobiazgami, często własnoręcznie zrobionymi. W licznej korespondencji zamieszcza śmieszne i zabawne historyjki, anegdoty, kawały. Nigdy nie zamartwia się na zapas, a problemy stara się jak najszybciej rozwiązywać i zapominać.

            Jest minimalistką – cieszy się z życia i dziękuje Najwyższemu za wszystko. Wiele lat temu ułożyła nawet własną modlitwę, która brzmi tak:

           

Że urodziłam się prawie po wojnie – dzięki Ci, Panie!

            Za to dzieciństwo biedne, lecz spokojne – Dzięki Ci, Panie!

            Za Rodziców dobrych, mądrych i sprawiedliwych – Dzięki Ci, Panie!

            Za życie pełne wrażeń, nie leniwe – Dzięki Ci, Panie!

            Za męża, dzieci i ciepłe mieszkanie – Dzięki Ci, Panie!

            Za czarta, co mnie kusi do pisania – Dzięki Ci, Panie!

            Żeś dał przyjaciół, a wrogów nielicznych – Dzięki Ci, Panie!

            Za okruch „sławy” i moc doznań ślicznych – Dzięki Ci, Panie!

            Za wolność Polski, papieża Polaka – Dzięki Ci, Panie!

            Za tę garść wspomnień z młodości po latach – Dzięki Ci, Panie!

            Za cud natury w każdej roku porze – Dzięki Ci, Boże!

            Za pomoc, kiedy nikt już nie pomoże – Dzięki Ci, Boże!

            Że Ci odwdzięczyć się nie jestem w stanie – Wybacz mi, Panie!

            Taka jest Wiktoria. Taka jest pani Krysia, którą miałem radość wczoraj spotkać. Należy do tych ludzi, którzy powtarzają, że nie mają czasu, bo są na emeryturze. I to jest emerytura aktywna, podobnie jak moja, przez co pani Krysia jest mi bliska.

            Pisaniem, wyrażaniem siebie w poezji i prozie, zarażona jest ogromna rodzina pani Patrzykąt. Na spotkaniu była również sympatyczna wnuczka, Katarzyna Tadla, Bielawianka, której jeden z wierszy szczególnie mnie poruszający przytoczę:

„Smutek w wierszach nocy”

światło śpi, tylko drzewa czuwają

strażnicy dusz schowanych w ciemności

moja też

błąka się gdzieś między zachwianymi myślami

spragniona bijących dzwonów kościoła

cień na chodniku

człowiek?

pewnie szuka siebie między wierszami nocy

zagubiony w zamartwiających się godzinach

jak ja

zimne łzy

te o których się nie rozmawia

prawdziwie samotne

Pani Patrzykąt nawiązuje do historii swojej rodziny. Rodziny nieprzeciętnej choćby z tego względu, że bardzo licznej. Nie chwali się swoją rodziną, choć nie ukrywa, że jest z niej dumna. Jest ona na tyle wyjątkowa, że opisała jej historię, dzieląc się napisanym przez siebie tekstem z każdym związanym więzami krwi.

Bohaterka jej opowiadania, Wiktoria, do końca pozostaje osobą pogodną:

A gdy odejdę w najdalsze dale

proszę, nie martwcie się o mnie wcale

bo gdy na Ziemię wiosna zawita

ja tutaj będę w listkach ukryta

ja tutaj będę zakwitać w kwiatach

i będę z wami każdego lata

Bo kocham w świecie:

wszystkie kolory, zwierzaczki

i deszcz przelotny i po nim tęczę

niebo i słonko

i paproć z małą śliczną biedronką

i pod drzewami mech

w którym przycupnął muchomor

na chwilkę

zapach narcyzów

fiołków i bzów…

I tym kochaniem powrócę tu.

Kochana pani Krysia!

http://rafalbrzezinski.info/?p=792