Incydent z opozycją w XVII wieku

Mój kolega ze średniej szkoły z Włocławka, Kazimierz Andrzejewski, naprowadził mnie na swój artykuł na stronie PTTK Oddział Kujawski pt. „Dramat Mątewski”. Kolega jest przewodnikiem PTTK i wozi wycieczki po okolicach Włocławka i po całej Polsce. To wiedziałem, ale żeby coś mu chciało się napisać – to tego nie wiedziałem. A jednak:

http://www.wloclawek.pttk.pl/biuletyn/doksztalty_2.pdf

            Ten krótki artykuł zainteresował mnie na tyle, że wspominam o nim na blogu, mając na uwadze teraźniejszą sytuację z opozycją w Polsce, szukając jakichś analogii, co do postępowania tych „prawych” i tych „nieprawych”, czyli wichrzycieli z opozycji.

            Opozycja, na czele z Jerzym Lubomirskim bitwę pod Mątwami czy w samych Mątwach, w 1666 roku wygrała. Litości dla pokonanych nie było. Osławiony Marszałek Wielki Koronny Jan Sobieski, późniejszy król Polski, jako strateg nie sprawdził się. Rząd upadł, to znaczy król Jan Kazimierz upadł i abdykował zaledwie dwa lata po bitwie, nie namaszczając swojego następcy.

            Następca Jana Kazimierza, Michał Korybut Wiśniowiecki, już na sejmie elekcyjnym w 1669 roku Jerzego Lubomirskiego, zmarłego rok po bitwie w 1667 roku, zrehabilitował.

            No i niech kto powie, czy nie ma tu analogii do naszych czasów. Ciągłe spory i „moja racja na wierzchu”. „Dorzynanie watahy”, bo prawica Kaczyńskiego, to nic innego tylko hordy, watahy, które trzeba dorżnąć.  Potem rehabilitacja i nowe, już te dobre, prawdziwe rządy, a za kilka lat „apiać” to samo i historia się powtarza.  

            Jerzy Lubomirski, Andrzej Duda, Jan Sobieski, Grzegorz Schetyna, Korybut Wiśniowiecki, Jarosław Kaczyński, Jan Kazimierz, Donald Tusk, Róża Thun – jak to wszystko swojsko brzmi!

(zdjęcie z Internetu)